Bloggers

ΑΕΚ: «Πολυπολιτισμικότητα» στην επίθεση, ανωριμότητα στην άμυνα

06.01.25 | 10:00

Η ΑΕΚ έχει παραπάνω από τέσσερις (όσα ήταν και τα γκολ) λόγους για να είναι ευχαριστημένη από την χθεσινή της εμφάνιση κόντρα στον Βόλο.

Είχε συνοχή, είχε συνέπεια, είχε υπομονή και οργάνωση.

Αν ήθελες να δείξεις ποιος είναι ακριβώς ο τρόπος παιχνιδιού της Ένωσης στο Πανθεσσαλικό, αρκούσε να προβάλλεις το βίντεο από το πρώτο γκολ της ομάδας. Κυκλοφόρησε τη μπάλα όσο και όπου χρειαζόταν μέχρι να βρεθεί ο ελεύθερος σκοπευτής (στην προκειμένη περίπτωση ο Γιόνσον) και να τη βάλει στα δίχτυα.

Είναι λίγες οι φορές που στη θητεία του Ματίας Αλμέιδα μπορεί κανείς να έχει σοβαρά παράπονα για τις επιθετικές αρετές της ομάδας. Αρκεί άλλωστε αν ρίξουμε μια ματιά στον κιτρινόμαυρο πίνακα των σκόρερ όπου θα βρούμε μια ποικιλία των 14 ποδοσφαιριστών και μια «πολυπολιτισμικότητα» στις θέσεις αυτών.

Έχουν σκοράρει οι σέντερ φορ, έχουν σκοράρει οι μέσοι, έχουν σκοράρει οι πλάγιοι, έχουν σκοράρει και οι κεντρικοί αμυντικοί (πέντε γκολ παρακαλώ!). Με άλλα λόγια, οι παίκτες του «δικεφάλου» δείχνουν από την αρχή κάθε αναμέτρησης ότι στόχος τους δεν είναι τίποτε άλλο από το τέρμα του (οποιουδήποτε) αντιπάλου. Και αυτό είναι ένα από τα χαρακτηριστικά που της έφερε το ντάμπλ και έχει αγαπήσει ο κόσμος.

Αλλά υπάρχει κάτι που ενοχλεί, ένα μικρό αγκάθι που σου αποσπά την προσοχή και σε βγάζει από την πανηγυρική διάθεση, σαν ένα κομμάτι δέρματος που περισσεύει σε ένα παπούτσι που έχεις ακριβοπληρώσει, το λατρεύεις, αλλά σου ματώνει (έστω και ελάχιστα) το πόδι.

«Ώχου και δε με νοιάζει…»

Η Ένωση παρά την κατά τα άλλα άνετη επικράτησή της απέναντι στους Βολιώτες, υπήρχαν στιγμές που έδωσε ξεκάθαρα το δικαίωμα στους γηπεδούχους να εκμεταλλευτούν την ελαφρώς αμυντική της ανωριμότητα.

Πριν καν συμπληρωθεί το 5λεπτο, το απερίσκεπτο διώξιμο του Στρακόσα σώθηκε από την έλλειψη ακρίβειας στο σουτ του Κόσζτα, βάζοντας πολλούς σε σκέψη πώς λίγα εκατοστά ήταν αρκετά ίσως για να αλλάξουν όλη την ροή του αγώνα.

Τα δύο γκολ που πέτυχε η ομάδα του Κώστα Μπράτσου ενδεχομένως και να την αδικούν, καθώς είχε τις ευκαιρίες, ή για να είμαστε ακριβέστεροι η ΑΕΚ τις προσέφερε με περίσσεια απλοχεριά, για να βάλει περισσότερα.

Παρά το γεγονός ότι καθ’ όλη την διάρκεια του παιχνιδιού ο «δικέφαλος» ήταν αυτός που έκανε τον περίπατο στον αγωνιστικό χώρο, υπήρχαν στιγμές που έδειχναν σαν να μην τον νοιάζει να φυλαχθεί.

Όχι ότι δεν μπορούσε, όχι ότι μπλόκαρε, ούτε ότι δεν είχε απάντηση στις επιθετικές προσπάθειες των γηπεδούχων. Αλλά ήταν σαν να υπήρχε ένα μικρό (πολύ μικρό αλλά ωστόσο ορατό) «ώχου και δεν με νοιάζει» συννεφάκι να αιωρείται στον αέρα.

Το οποίο, ως ένα σημείο θα μπορούσα να καταλάβω με την απόδοση και τα γκολ που πέτυχε η ΑΕΚ και μάλιστα υπό άλλες συνθήκες δεν θα συζητούσαμε καν.

Τέτοια ματς όμως είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να δοκιμαστεί η ωριμότητα μιας ομάδας τόσο επιθετικά όσο και αμυντικά, ειδικά όταν επίκειται ένας τόσο μεγάλης σημασίας αγώνας όσο είναι ο επαναληπτικός Κυπέλλου με τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα.