STOIXIMAN SUPERLEAGUE

Η προκλητική στάση του Βαγγέλη Μαρινάκη και οι κίνδυνοι για το ποδόσφαιρο

Χρησιμοποιώντας την ιδιότητά του, ως πρόεδρος της Stoiximan Super League, ο Βαγγέλης Μαρινάκης, προχώρησε σε μία κίνηση που πολύ απλά μόνο ως αυταρχική μπορεί να χαρακτηριστεί και σε καμία των περιπτώσεων δεν συνάδει με τον επικεφαλής ενός συνεταιρισμού, που σκοπός του είναι να λειτουργεί για το κοινό καλό των ΠΑΕ, μέσα από συλλογικές πρακτικές και μεθόδους.

Η τελευταία του επιστολή στις περισσότερες ΠΑΕ του πρωταθλήματος –εξαιρώντας Παναθηναϊκό, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ και Λεβαδειακό– αποτελεί μια ξεκάθαρη προσπάθεια επιβολής της ηγεμονικής του παρουσίας στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Διότι με αυτή δείχνει πώς δεν του αρκεί να έχει τον απόλυτο έλεγχο στη διοργανώτρια αρχή, αλλά απαιτεί και τη «δημόσια αναγνώριση» των ενεργειών του, ζητώντας από τις ΠΑΕ να υπογράψουν τη συγκεκριμένη επιστολή και ποιος ξέρει; Μπορεί να ζητά απ΄ όλες και να τον ευχαριστήσουν….

Μία πρακτική που σαφώς δεν έχει καμία σχέση με τη δημοκρατική λειτουργία ενός επαγγελματικού πρωταθλήματος. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι παραπέμπει σε μηχανισμούς που επιδιώκουν τη δέσμευση και την πλήρη ευθυγράμμιση των μελών-ΠΑΕ στα «θέλω» του ισχυρού άνδρα του συγκεκριμένου συνεταιρισμού.

Και σίγουρα η επιστολή αυτή δεν αποτελεί μια απλή επικοινωνιακή κίνηση, αλλά έναν τρόπο μέσω του οποίου ο Βαγγέλης Μαρινάκης επιδιώκει να φτιάξει ένα «μπλοκ» ομάδων που θα τον στηρίζουν, θα τις ελέγχει κι ανά πάσα στιγμή θα τον ακολουθήσουν σε κρίσιμες αποφάσεις… και θα πουν κι ευχαριστώ!

Δεδομένη η απόπειρα αποκλεισμού των «ισχυρών» ΠΑΕ

Ένα ακόμη στοιχείο που κάνει ακόμα πιο σαφείς τις προθέσεις του ιδιοκτήτη του Ολυμπιακού είναι το εξής: Οι ομάδες που δεν συμφωνούν μαζί του κι έχουν αποκλειστεί από τη «δήλωση αναγνώρισης» είναι εκείνες που μπορούν να αμφισβητήσουν την κυριαρχία του.

Ο Παναθηναϊκός, η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ, ομάδες με ισχυρή διοικητική και οικονομική παρουσία, που ανά πάσα στιγμή μπορούν να σταθούν εμπόδιο και να… δημιουργήσουν προβλήματα.

Οπότε, ο Βαγγέλης Μαρινάκης επιλέγει απλώς τη σύναψη μιας τηλεοπτικής συμφωνίας, θέλοντας να εδραιώσει τον εαυτό του ως τον απόλυτο ρυθμιστή του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Το ερώτημα που μπαίνει είναι απλό: Γιατί ο πρόεδρος της Λίγκας ζητά τη «δημόσια επιβεβαίωση» των περισσότερων μελών-ΠΑΕ του πρωταθλήματος για τις αποφάσεις-προτάσεις του;

Αν πράγματι οι ενέργειές του ήταν προς το συμφέρον όλων, τα αποτελέσματά τους θα μιλούσαν από μόνα τους. Αντιθέτως, η ανάγκη για γραπτή «ευγνωμοσύνη» υποδηλώνει περισσότερο μια προσπάθεια ελέγχου, παρά μια πραγματική πρόθεση εξυγίανσης και προόδου του ποδοσφαίρου.

Οι κίνδυνοι για το πρωτάθλημα και το ποδόσφαιρο

Η τακτική αυτή μπορεί να έχει βραχυπρόθεσμα οφέλη για τις ομάδες που υπογράφουν, ωστόσο, μακροπρόθεσμα, δημιουργεί ένα περιβάλλον εξάρτησης και ανισότητας.

Όταν οι αποφάσεις των μελών-ΠΑΕ ενός πρωταθλήματος λαμβάνονται με βάση τις προσωπικές επιδιώξεις ενός παράγοντα και όχι τη συλλογική πρόοδο, τότε η ανταγωνιστικότητα πλήττεται.

Η ελληνική Super League έχει ήδη πολλά προβλήματα. Αν σε αυτά προστεθεί και η δημιουργία ενός «μονοπωλιακού» συστήματος εξουσίας, όπου οι ομάδες λειτουργούν υπό το βάρος υποχρεωτικών δηλώσεων «πίστης», τότε το ελληνικό ποδόσφαιρο θα μπει σε ακόμη μεγαλύτερη δίνη…