Ο προπονητής του Παναθηναϊκού Ρουί Βιτόρια χειροκροτά την προσπάθεια των παικτών του intime

Bloggers

Όσκαρ συνέπειας στον Παναθηναϊκό του Βιτόρια

20.01.25 | 20:38

Γράφει: Κώστας Βαϊμάκης

Ο Παναθηναϊκός του Ντιέγκο Αλόνσο ήταν μια ομάδα που δεν καταλάβαινες τι ακριβώς ήθελε να παίξει – μόνο ο Αλόνσο έβλεπε ένα πλάνο, ένα work-in-progress και μας «κατηγορούσε» κιόλας ότι ήταν εκεί αλλά δεν μπορούσαμε να το δούμε.

Επειδή προφανώς δεν μπορούσαν να το δουν ούτε οι παίκτες του, ο Παναθηναϊκός του Αλόνσο πήγαινε από το κακό στο χειρότερο, κινδύνευε να τελειώσει από το κυνήγι του πρωταθλήματος από τον Οκτώβριο και δεν είχε κάνει νίκη στην Ευρώπη, οπότε έφυγε περίπου «υποχρεωτικά».

Για να έρθει ο Ρουί Βιτόρια, ο οποίος παρέλαβε μια ομάδα που είχαν φτιάξει άλλοι, με μεταγραφές που έγιναν πριν απ’ αυτόν γι’ αυτόν, με προετοιμασία που δεν έκανε εκείνος και με ψυχολογία στα Τάρταρα.

Αυτή την ομάδα, σχεδόν «τσακισμένη» αγωνιστικά και ψυχολογικά, με τον κόσμο να της έχει γυρίσει την πλάτη, την έκανε ξανά ομάδα ο Ρουί Βιτόρια μέσα σε λίγες εβδομάδες.

Χωρίς τυμπανοκρουσίες, βαρύγδουπες δηλώσεις και ατάκες – φωτιά. Χωρίς να ψάχνει για δικαιολογίες, να χρεώνει τη διαιτησία ή τον προκάτοχό του μετά από (τα λιγοστά είναι η αλήθεια) κακά αποτελέσματα.

Με αξιοκρατία και δικαιοσύνη στα αποδυτήρια, με άνοιγμα του rotation όταν και όποτε χρειαζόταν, με σοβαρότητα, με πειθαρχία αλλά και με δόσεις αλεγρίας: τα τραγούδια στα αποδυτήρια, τα χαμόγελα των παικτών, οι αγκαλιές τους, τα πρόσωπά τους, φανερώνουν ότι στην ομάδα υπάρχει Υγεία.

Ο καλά «διαβασμένος» Βιτόρια των ντέρμπι

Όπως ακριβώς συνέβη και πριν λίγες μέρες κόντρα στον ΠΑΟΚ και τον Ολυμπιακό, έτσι και κόντρα στην ΑΕΚ, ο Βιτόρια αποδείχθηκε πολύ μελετηρός, πολύ διαβασμένος και πολύ προσεκτικός στις σημειώσεις του.

Καθόλου τυχαίος δεν είναι ο απολογισμός των δυο νικών στα ντέρμπι του πρωταθλήματος και της ισοπαλίας στο πρώτο ματς κυπέλλου, με τον Παναθηναϊκό να είναι καλύτερος και στα τρία παιχνίδια, να έχει περισσότερες κλασσικές ευκαιρίες από τους αντιπάλους του και να προχωρά με σταθερά βήματα.

Κόντρα στην ΑΕΚ, κάποιους ενδεχομένως τους «ξένισε» που ο Παναθηναϊκός άφησε τη μπάλα στα πόδια των παικτών της ΑΕΚ στο δεύτερο ημίχρονο.

Ίσως να ξέχασαν ότι ο Παναθηναϊκός είχε παίξει το βράδυ της Τετάρτης ένα απαιτητικό ματς με τον Ολυμπιακό (ενώ η ΑΕΚ δεν είχε μεσοβδόμαδες υποχρεώσεις), είχε απουσίες λόγω τραυματισμών (Γέντβαϊ, Σένκεφελντ, Ουναϊ), είχε τον Αράο περίπου «αναγκαστικά» στην 11άδα παρότι κι αυτός ερχόταν από τραυματισμό και βασικό στην 11άδα τον Πάλμερ – Μπράουν, που είχε να παίξει βασικός πάνω από έναν χρόνο.

Κι ίσως αυτοί που έκαναν μορφασμούς αγανάκτησης που ο Παναθηναϊκός άφησε τη μπάλα στα πόδια των παικτών της ΑΕΚ, να μην πρόσεξαν ότι η ΑΕΚ έκανε τη μόνη της καλή ευκαιρία σε όλο το 90λεπτο στο 92’, ενώ ο Παναθηναϊκός – πέρα από το γκολ – είχε δυο τουλάχιστον κλασσικές ευκαιρίες, με Βαγιαννίδη και Μαντσίνι.

Ο Παναθηναϊκός έπαιξε ακριβώς όπως έπρεπε να παίξει και όπως άντεχε να παίξει, κλείνοντας όλους τους διαδρόμους στην άμυνά του, κυνηγώντας την αντεπίθεση σε κάθε ευκαιρία που βρήκε και μην επιτρέποντας στους αντιπάλους του να κάνουν τίποτα παραπάνω, πέρα από ανούσια κατοχή μπάλας και ακίνδυνο passing-game γύρω από την περιοχή του.

Νίκησε απόλυτα δίκαια, αφήνοντας τους «ειδικούς» πάσης φύσεως να λένε διάφορα ακατάληπτα πράγματα, μαρτυρώντας ουσιαστικά ότι δεν γνωρίζουν ούτε καν τους βασικούς κανονισμούς του αθλήματος.

Ακόμα και ο ιδιοκτήτης της ΑΕΚ, ο Μάριος Ηλιόπουλος, ένας τζέντλεμαν σε ό,τι είχε να κάνει με τις δηλώσεις του, τον τόνο του και τον τρόπο που ευχαρίστησε για τη φιλοξενία, άθελά του είπε τη μεγάλη αλήθεια: «εφόσον δόθηκε εκείνο το πέναλτι στις Σέρρες, έπρεπε να δοθεί και στον Βίντα».

Μόνο που επειδή ακριβώς κακώς δόθηκε το πέναλτι στις Σέρρες, καλώς δεν δόθηκε αυτό στον Βίντα, μια που είχε και πάλι προηγηθεί φάουλ στον Ντραγκόφσκι.

Ο Πελίστρι και ο Πάλμερ – Μπράουν έχουν κάτι να μας πουν

Είμαι απ’ αυτούς που «φωνάζω» τόσο καιρό, πως όποτε ο Φακούντο Πελίστρι παίζει στην «καλή του θέση», δηλαδή δεξιά, είναι πολύ πιο επιδραστικός για την ομάδα του.

Μια θέση «καπαρωμένη» από τον Τετέ, που στέλνει τον Πελίστρι συνήθως να παίζει στα αριστερά, με ανάποδο πόδι, σε μια θέση που δεν την ξέρει το ίδιο καλά και φανερά τον δυσκολεύει.

Η δική μου διαπίστωση προφανώς ήταν και διαπίστωση του Ρουί Βιτόρια, που έδωσε φανέλα βασικού στον Πελίστρι και τον τοποθέτησε δεξιά, με αποτέλεσμα να είναι ο Ουρουγουανός μέσα σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις που ο Παναθηναϊκός έκανε κάτι καλό μεσοεπιθετικά (με αποκορύφωμα το κερδισμένο πέναλτι), χωρίς σε κανένα σημείο του παιχνιδιού να αμελήσει τα αμυντικά του καθήκοντα.

Και μένει να δει πλέον ο Βιτόρια πώς θα διαχειριστεί αυτό το «ευχάριστο πρόβλημα» κι αν είναι διατεθειμένος να «μετακομίσει» τον Τετέ αριστερά και να τον δοκιμάσει απέναντι ή θα επιμείνει να διδάσκει στον Πελίστρι πώς να παίζει το ίδιο καλά και στις δυο πτέρυγες.

Όσο για τον Πάλμερ – Μπράουν, ένα μεγάλο respect σε έναν παίκτη που έκλεισε στόματα (μαζί και το δικό μου) με τη σχεδόν αψεγάδιαστη εμφάνιση σε ένα ντέρμπι, απέναντι σε μια πολύ ποιοτική μεσοεπιθετική γραμμή της ΑΕΚ και μετά από τόσο μεγάλη απουσία.

Τον «φοβήθηκα» είναι η αλήθεια λιγάκι, όταν πήρε την κίτρινη κάρτα αρκετά νωρίς στο παιχνίδι, ανησύχησα μήπως τα μαρκαρίσματά του γίνουν πολύ πιο διστακτικά από εκείνο το σημείο και μετά ή μήπως «φάει» και δεύτερη κίτρινη και αποβληθεί, αλλά εκείνος δεν έχασε μισή μονομαχία χαμηλά ή ψηλά και βοήθησε ώστε η άμυνα του Παναθηναϊκού να μην νιώσει την παραμικρή πίεση.

Η απόδοσή του, βγάζει από το κάδρο τις κουβέντες απόκτησης κεντρικού αμυντικού, δίνοντας τη δυνατότητα στην ομάδα να εστιάσει εκεί όπου κρίνει ότι υπάρχει ουσιαστική ανάγκη ενίσχυσης.