Bloggers

Παναθηναϊκός: Το γκολ είναι μια ανίατη αρρώστια

02.12.24 | 15:20

Ο «σοφός» Γιάννης Πετράκης, το είχε πει μετά το παιχνίδι Παναιτωλικού – Παναθηναϊκού, όπου οι «πράσινοι» κέρδισαν με το γκολ του Αράο στις καθυστερήσεις: «έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Στο προηγούμενο ματς σκοράραμε εμείς στο τέλος, σήμερα ο αντίπαλός μας».

Copy – paste των δηλώσεων Πετράκη θα μπορούσε να γίνει μετά το τέλος του αγώνα Παναθηναϊκός – Ατρόμητος: «έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Ο Παναθηναϊκός στο προηγούμενο ματς σκόραρε στο τέλος και κέρδισε, σήμερα δέχθηκε γκολ στο τέλος και ισοφαρίστηκε».

Όσο παίζεις με τη φωτιά, κάποια στιγμή είναι δεδομένο ότι θα καείς. Ο Παναθηναϊκός έπαιξε με τη φωτιά με ΟΦΗ στο Ηράκλειο, με Λαμία στο ΟΑΚΑ, με Παναιτωλικό στο Αγρίνιο, με Ελσίνκι στο ΟΑΚΑ και τώρα με Ατρόμητο. Σε όλα αυτά τα παιχνίδια δεν «κλείδωσε» το ματς, δεν μετέτρεψε σε γκολ κάποια ή κάποιες από τις ευκαιρίες που έφτιαξε, κράτησε το ματς «ζωντανό», έδωσε ελπίδες στους αντιπάλους του ότι κάτι μπορούσαν να πάρουν στο τέλος, μετέτρεψε τους αγώνες σε μια διαδικασία άγχους και αγωνίας. Την πάτησε τελικά σε ένα παιχνίδι που πήγαινε «σβηστό», αυτό με τον Ατρόμητο – μόνο που η ομάδα του Πάμπλο Γκαρσία το «φιτίλιασε» στο τέλος.

Έπεσε ο Βιτόρια στην παγίδα του Γκαρσία

Η συνολική εικόνα του Ατρόμητου για 88 περίπου λεπτά, ήταν η εικόνα μιας ομάδας που δεν είχε καμία αξίωση από το παιχνίδι και περίμενε μοιρολατρικά την ήττα. Αυτό φανέρωνε όχι μόνο το σκορ αλλά οι σχεδόν μηδενικές επισκέψεις των φιλοξενούμενων στην περιοχή του Ντραγκόφσκι, οι ελάχιστες απειλές, ο παθητικός τρόπος παιχνιδιού, η μαζική άμυνα μπας και γλιτώσουν το δεύτερο γκολ. Κι όταν όντως το γλίτωσαν το δεύτερο γκολ, όταν ούτε ο Τσέριν, ούτε ο Γερεμέγεφ, ούτε ο Μπακασέτας ή κάποιος άλλος «πράσινος» κατάφερε να «τελειώσει» το ματς, ήταν η στιγμή που ο Ατρόμητος ρίσκαρε, ανέβηκε και έριξε τη δική του ζαριά.

Ο Πάμπλο Γκαρσία, διέγνωσε την χαλαρότητα των «πράσινων» και την κούραση του Βαγιαννίδη, που παίζει αδιάκοπα τον τελευταίο καιρό – φαντάζομαι πως η οδηγία του ήταν να χτυπήσει η ομάδα του από εκείνη την πλευρά. Λίγο πριν το γκολ, ο Ατρόμητος είχε προειδοποιήσει με ευκαιρία από την ίδια πλευρά. Ο Βιτόρια δεν άκουσε το «καμπανάκι», δεν έδωσε εντολή να θωρακιστεί η δεξιά του πλευρά, δεν έστειλε έναν μέσο να «προσέχει» τον Βαγιαννίδη και να βοηθήσει στην ανάσχεση του Ουάρντα. Και η ζημιά έγινε αμέσως μετά: σέντρα, δοκάρι και στην επαναφορά ένα άπιαστο σουτ.

Δεν ξέρω αν χαλάρωσε ο Βιτόρια όπως και οι παίκτες του ή αν είχε στο μυαλό του στο ματς της Τετάρτης, πάλι με τον Ατρόμητο, αυτή τη φορά στο Περιστέρι για το κύπελλο – πάντως οι αλλαγές που έκανε, αυτό έδειξαν: ο προπονητής του Παναθηναϊκού φάνηκε να θέλει να ξεκουράσει παίκτες για να τους έχει με υψηλά επίπεδα ενέργειας στο Περιστέρι, αυτοί που μπήκαν δεν «μπήκαν» ποτέ στο παιχνίδι και η ζημιά έγινε: δυο χαμένοι βαθμοί, που προστίθενται στην αλυσίδα των πολλών χαμένων φετινών βαθμών, που στο τέλος είναι πιθανό να λείψουν. Και να στοιχίσουν.

Στο ίδιο έργο, θεατές

Μοιάζει σαν να κάνουμε μετά από κάθε αγώνα την ίδια κουβέντα: ο Παναθηναϊκός στο τέλος του πρώτου γύρου, εξακολουθεί να έχει πάρει από τους τρεις επιθετικούς του ένα γκολ όλο κι όλο από τους τρεις επιθετικούς του στο πρωτάθλημα και 5 συνολικά σε Ελλάδα και Ευρώπη. Απολογισμός πενιχρός και επικίνδυνος, όπως μαρτυρά η βαθμολογική του θέση τόσο στο πρωτάθλημα, όσο και στο Conference. Και δυστυχώς μοιάζει μια αρρώστια ανίατη, όποιος κι αν παίζει, όποιος προπονητής κι αν είναι στον πάγκο του κι όσο κι αν έχει βελτιωθεί ο τρόπος που παίζει η ομάδα, το πώς αναπτύσσεται, δημιουργεί και παράγει φάσεις. Παράγει, αλλά δεν τελειώνει.

Αυτή η κατάσταση φαίνεται ότι μπορεί να λυθεί μόνο με μεταγραφή – η αγωνιστική άνοδος του Ιωαννίδη, η επάνοδός του στα περσινά στάνταρντς, είναι στο επίπεδο της «ευχής» και της «προσδοκίας» αυτή τη στιγμή, αλλά όχι κάτι χειροπιαστό: ο Φώτης, χρειάζεται ματς και χρειάζεται και ρυθμό, πράγματα που δεν έχει βρει από το καλοκαίρι ως τώρα, λόγω των τριών τραυματισμών που τον έχουν μέσα – έξω συνέχεια. Αλλά ακόμα κι αν ο Φώτης βρει τον εαυτό του, πάλι ο Παναθηναϊκός θα χρειαστεί έναν ακόμα επιθετικό που να μπορεί να βάλει τη μπάλα στα δίχτυα με συνέπεια, κάτι που έκαναν πέρυσι και ο Σπόραρ και ο Γερεμέγεφ αλλά φέτος «απεργούν από το σκοράρισμα».

Είναι κρίμα, σε μια χρονιά όπου η διοίκηση δαπάνησε τόσα χρήματα για να φέρει τόσους ποιοτικούς παίκτες, να πρέπει να «ξηλωθεί» στην – παραδοσιακά αλμυρή – μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου για να πάρει επιθετικό, αλλά είναι η σκληρή αλήθεια. Χωρίς γκολ, όσο καλά κι αν τα κάνεις όλα, δεν πας πουθενά. Κι όσο ο Παναθηναϊκός βρίσκει με το ζόρι στα περισσότερα παιχνίδια του ένα γκολ όλο κι όλο και παλεύει με νύχια και με δόντια να κρατήσει το προβάδισμα, θα έρχονται βραδιές όπως αυτές με τον Ατρόμητο, που θα πληρώνει σκληρά το τίμημα της επιθετικής του αναποτελεσματικότητας και ανικανότητας να πάρει στον πίνακα του σκορ, αυτό που αξίζει.