Bloggers

Την μισή ευαισθησία της διαιτησίας να είχαμε για την κοινωνία

02.12.24 | 21:52

Η υπόθεση του αστυνομικού (sic) που κακοποιούσε γυναίκα, παιδιά και τελικά ό,τι βρισκόταν στο δρόμο του, μου έχει διαλύσει το μυαλό. Στην αρχή με αυτά που διάβασα πως τους έκανε. Μετά όμως τα πράγματα έγιναν πολύ χειρότερα και το στομάχι μου από εκείνη την ώρα έχει γίνει κόμπος.

ΟΛΟΙ ΤΟ ΗΞΕΡΑΝ! Όλοι γύρω του γνώριζαν περί τίνος τέρατος επρόκειτο. Όλοι ήξεραν ότι βρίσκεται εκεί που βρίσκεται γιατί έχει μέσον. Όλοι είχαν γνώση για τα αμέτρητα ατοπήματά του στο παρελθόν και για τους γνωστούς του που τον είχαν ξελασπώσει άπειρες φορές. ΟΛΟΙ!

Διαβάζω δηλώσεις οικείων του να παραδέχονται ξεδιάντροπα ότι είχαν δει ουκ ολίγες φορές τη σύζυγό του, τον γιο του και τις κόρες του με μώλωπες, αγέλαστους, χωρίς ζωή στα μάτια τους. Και;;; Και τίποτα. Αυτό.

Εκείνη, διαβάζω, μια φορά -κι ενώ το τέρας βρισκόταν στην εντατική- είχε παραδεχθεί την κόλαση που περνάει σε έναν συνάδελφό του κι αυτός την συμβούλεψε να τον καταγγείλει! Που;;; Στην Αστυνομία! Oh wait! Ένας ΑΠΟ την αστυνομία της πρότεινε να πάει ΣΤΗΝ αστυνομία. Εκείνη αρνήθηκε γιατί φοβόταν για την ζωή τους (γιατί αλλιώς δεν το είχε σκεφτεί, μπράβο ωραία ιδέα). Ε, και ο άλλος αφού έκανε το συμβουλευτικό του καθήκον, ξανάκατσε στα αβγά του.

Δεν βρέθηκε ένας ανθρωπος από όλους αυτούς που άνοιξαν τα στόμα τους και κελαηδούν τώρα, να πει “έλα τώρα, πάμε μαζί. Δεν είσαι μόνη σου¨. Ούτε ένας. Αλλά να πάμε στον Λιάγκα και να πούμε “έχω δυο μέρες να κοιμηθώ από τότε που το έμαθα”, ναι, πολύ ευχαρίστως, αυτό μπορώ να το κάνω.

Την ίδια στιγμή, μπαίνω στα social media και πολύς κόσμος ασχολείται με τα ματς της αγωνιστικής: πού αδικηθήκαμε, πού ο διαιτητής δεν μας έδωσε το πέναλντι, γιατί είναι κόκκινη, γιατί δεν είναι κίτρινη. Μιλάμε, ατελειώτες εργατοώρες στο ξόδεμα της ποδοσφαιροκουβέντας. Και σε ένα σχετικά χαλαρό σαββατοκύριακο, αν εξαιρέσουμε την παράσταση -που όλοι κάποια στιγμή στη ζωή μας έχουμε ξαναδεί- του Ρασβάν Λουτσέσκου. Αν δηλαδή, είχαμε κανα σοβαρό ντέρμπι κορυφής, αν είχαμε τίποτα ανακοινώσεις προέδρων, αν είχαμε τίποτα λαϊκές απαιτήσεις διαγραφής διαιτητών, τα timelines θα είχαν πάρει φωτιά για πάνω από ένα 24ωρο τώρα.

Αλλά για την περίπτωση αυτής της οικογένειας, εντάξει, θα ανοίξουμε το άρθρο, θα πούμε ένα “πω ρε τι γίνεται στον κόσμο” κι ένα “να τιμωρηθεί το κάθαρμα” για να ξεσκονίσουμε και λίγο την συνείδησή μας και μετά ας δούμε τι ενδεκάδα θα κατεβάσει ο προπονητής για το Κύπελλο γιατί “μετρημένα είναι και αυτουνού τα ψωμιά του”.

Την μισή ευαισθησία που έχουμε για την διαιτησία, ας την είχαμε για τέτοιες καταστάσεις. Το μισό της μισής προσοχής που δίνουμε στα τάκλιν του αντίπαλου αμυντικού και στα “γιατί τώρα αυτό δεν είναι κόκκινη;” ας τη δίναμε στους γύρω μας. Τη μισή ενέργεια που ξοδεύουμε για να βρίσουμε στο γήπεδο, ας την ξοδεύαμε στο να προστατεύσουμε αυτούς που δεν μπορούν να προστατεύσουν τον εαυτό τους. Τις μισές ώρες που μας φεύγουν στα πληκτρολόγια για να τσακωθούμε με τους “εχθρούς” ας μας έφευγαν μιλώντας για εκείνους που δεν (θυμούνται πια πως) έχουν φωνή.

Δεν φτάνει το “ε, δεν πέσαμε και από τα σύννεφα”. Το ακριβώς αντιθετο. Πρέπει να πέφτουμε από τα σύννεφα, να γινόμαστε έξαλλοι με τέτοιες υποθέσεις, να μιλάμε, να μην μας γίνει ποτέ οικεία η φρίκη. Να δείχνουμε με το δάχτυλο, να την ξεμπροστιάζουμε, όχι να την αφήνουμε να κάθεται δίπλα μας και εμείς να φωνάζουμε “τι είναι αυτά που σφυρίζεις ρε γ@μ@ το σπίτι σου παλιομ@λ@κ@;”.