Bloggers

Μετά την απομάκρυνση από το ταμείο, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται

24.05.24 | 18:20

Για τον Παναθηναϊκό, το μεγάλο «έπαθλο» του τελικού Κυπέλλου, είναι το ευρωπαϊκό εισιτήριο. Για τον Άρη, το ίδιο το Κύπελλο. Οι λόγοι είναι προφανείς: ο Παναθηναϊκός δεν «σνομπάρει» το Κύπελλο, αλλά το κατέκτησε πρόπερσι και αυτό που τον «καίει», είναι να μην μείνει εκτός Ευρώπης την επόμενη σεζόν και βάλει ακόμα περισσότερα προβλήματα σε μια ήδη προβληματική κατάσταση. Για τον Άρη, που είναι εκτός τίτλων εδώ και τόσα χρόνια, το Κύπελλο είναι αυτό για το οποίο ζει και αναπνέει.

Ο Παναθηναϊκός «πληγώθηκε» από την απώλεια του πρωταθλήματος, που ήταν το «ιερό του Δισκοπότηρο» αλλά και από το πώς κατέρρευσε στο τελευταίο κομμάτι των play-offs. Ο Άρης από την πλευρά του «πληγώθηκε» από το τελευταίο ματς της σεζόν, όπου δεν κατάφερε να στερήσει το πρωτάθλημα από τον μεγάλο του αντίπαλο και συμπολίτη και είδε τους παίκτες του ΠΑΟΚ να παίρνουν το πρωτάθλημα μέσα στο «Βικελίδης».

Και οι δυο πάνε στον τελικό με όλα τους τα όπλα διαθέσιμα, συσπειρωμένοι, συγκεντρωμένοι και με την πλάτη, ελαφρώς, στον τοίχο: για τους «πράσινους», ενδεχόμενη απώλεια του Κυπέλλου θα υπογράψει μια χρονιά πλήρως αποτυχημένη. Για τους «κίτρινους» θα έχει χαθεί μια ιστορική ευκαιρία για έναν τίτλο, που όπως διαμορφωθεί τα δεδομένα, δεν είναι εύκολο να του παρουσιαστεί ξανά στο προσεχές μέλλον. Για όλα αυτά και για πολλά ακόμα πράγματα, αυτός ο τελικός μπορεί να μας χαρίσει μια συναρπαστική αναμέτρηση.

«Ποιος το θέλει πιο πολύ;» Ας είμαστε σοβαροί!

Και οι δυο το θέλουν το ίδιο παθιασμένα αυτό το Κύπελλο – δεν υπάρχει μεγαλύτερο ή μικρότερο ποσοστό επιθυμίας, που θα επηρεάσει τον τρόπο που θα αγωνιστούν στο Βόλο – αυτά τα περί «επιθυμίας», είναι δημοσιογραφικά κλισέ που φτιάχνουν ωραίους τίτλους. Οι παίκτες και των δυο ομάδων, θα παίξουν για τον εαυτό τους και τον κόσμο της ομάδας, για τη φανέλα και την ιστορία του συλλόγου τους, για το πριμ που προβλέπεται στο συμβόλαιό τους, για να συμμετέχουν στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις το καλοκαίρι, για να βγαίνουν στο δρόμο και να τους δίνουν το χέρι οι φίλοι της ομάδας κι όχι να τους κοιτάνε με μισό μάτι ή να τους βρίζουν. Όλα αυτά τα κίνητρα υπάρχουν στο μυαλό τους – και αν δεν καταφέρουν ο Κόντης και ο Μάντζιος να τα «διώξουν» και να τους κρατήσουν συγκεντρωμένους στα 90 ή τα 120 λεπτά του τελικού, μπορεί κάποιοι να το παρακάνουν σε ένα μαρκάρισμα ή ένα τάκλιν, να σουτάρουν αντί να πασάρουν σε ελεύθερο συμπαίκτη και να τους κυριεύσει το πάθος και το συναίσθημα, αντί της λογικής. Και εδώ ακριβώς περνάμε στο κεφάλαιο:

«Η σημασία των δυο προπονητών»

Ο Άκης Μάντζιος προετοιμάζει ουσιαστικά τον Άρη από το ξεκίνημα των play-offs. Η ομάδα του έπαιξε για 9 αγωνιστικές χωρίς άγχος και «πρέπει», έκανε τις ζημιές του κερδίζοντας στην πρεμιέρα τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα, φέρνοντας ισοπαλία με τον Ολυμπιακό στο «Βικελίδης» και κερδίζοντας τον Παναθηναϊκό στη Λεωφόρο – πετώντας τον ουσιαστικά εκτός διεκδίκησης πρωταθλήματος. Του πήγαν όλα πρίμα του Μάντζιου στα play-offs, μέχρι την δέκατη και τελευταία αγωνιστική, εκεί όπου το ματς με τον ΠΑΟΚ απέκτησε και ειδικό βάρος και έξτρα κίνητρο και απαίτησε υπερ-προσπάθεια.

Ο Χρήστος Κόντης από την πλευρά του, είχε το μειονέκτημα ότι ανέλαβε μια μέρα πριν το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό και το πλεονέκτημα ότι δούλεψε 2,5 χρόνια με την ομάδα, στο πλευρό του Γιοβάνοβιτς και γνωρίζει καλά κάθε γωνία των αποδυτηρίων. Είχε όλη αυτή την εβδομάδα να προετοιμάσει την ομάδα – περισσότερο πνευματικά και ψυχολογικά και λιγότερο αγωνιστικά, να ανεβάσει το ηθικό, να επαναφέρει μερικά χαμόγελα, να αποσυμπιέσει τους παίκτες από όλα αυτά που τους «πλάκωσαν» τον τελευταίο καιρό. Το τι θα καταφέρει, θα το γνωρίζουμε το βράδυ του Σαββάτου – το μόνο σίγουρο είναι, πως ο Κόντης ήταν η πιο «safe» επιλογή που θα μπορούσε να υπάρξει τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο.

Το απόλυτο 50-50

Αν με ρωτούσε κάποιος πριν λίγες μέρες, μετά τις απανωτές ήττες του Παναθηναϊκού από Άρη και ΠΑΟΚ, θα έλεγα ότι ο Άρης έχει καλύτερες πιθανότητες στον τελικό. Τώρα, με τον Κόντη στον πάγκο και την εικόνα που εμφάνισε ο Παναθηναϊκός στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό (έστω για 60 λεπτά), θα έλεγα ότι ο τελικός ξεκινάει από ένα αυστηρό 50-50. Κι αυτό, διότι αγωνιστικά ο Άρης δείχνει σε πολύ καλή κατάσταση αλλά και η εικόνα του Παναθηναϊκού, έστω απ’ αυτό το μικρό δείγμα στο ντέρμπι, δείχνει μια ομάδα που γύρισε σε αυτό που έμαθε να παίζει επί δυόμιση χρόνια και το οποίο ήταν και αποτελεσματικό αλλά και ευχάριστο στο μάτι.

Μόνο που ο τελικός δεν απαιτεί «καλαισθησία» αλλά αποτελεσματικότητα. Θα μετατρέψεις σε γκολ τις φάσεις που δημιουργείς; Έχει καλώς. Θα κλωτσήσεις κλασσικές ευκαιρίες για γκολ; Θα κάνεις χοντρά λάθη στην άμυνα; Θα εμφανίσεις αδράνειες σε στατικές φάσεις; Τότε θα το πληρώσεις με τον πιο σκληρό τρόπο, ψάχνοντας να βρεις στο τέλος τι πήγε στραβά. Μόνο που μετά από την απομάκρυνση από το ταμείο, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται…