Ο Γιαννάκης πηγαίνει στον τελικό του Conference League, αλλά δεν μπορεί να πάει στην τάξη του

06.06.24 | 10:19

Πέρασαν λίγες ημέρες από τον τελικό του Conference League και όπως τα περισσότερα πράγματα στην Ελλάδα, βγήκε και αυτό από τις πρώτες σελίδες της επικαιρότητας.

Δεν αναφέρομαι φυσικά στον θρίαμβο του Ολυμπιακού, αυτό δεν θα σβηστεί μάλλον ποτέ από το μυαλό των φιλάθλων του.

Μιλάω για τον Γιάννη Παπαστεφανάκη, ο οποίος ήταν παρών, όπως πάντα χαμογελαστός και περιτριγυρισμένος από τους αγαπημένους του ποδοσφαιριστές, ανεξαρτήτως φανέλας.

Όλοι θαυμάσαμε τη στάση του, συγκινηθήκαμε με τα λόγια του, ευχηθήκαμε κι εμείς όλα όσα ευχήθηκε και εκείνος για το ελληνικό ποδόσφαιρο, παρότι γνωρίζουμε ότι θα χρειαστούν πολλά παραπάνω από ένα εξαιρετικό παιδί για να πραγματοποιηθούν.

«Γιατί δεν ανεβαίνεις επάνω;»

Την επόμενη ημέρα, και όσο ο Γιαννάκης ήταν ακόμα “ζεστό θέμα” για τα media, έδωσε μια συνέντευξη, όπου μεταξύ άλλων, μίλησε και για την καθημερινότητά του η οποία απέχει πάρα πολύ από τα γηπεδικά σαββατοκύριακά του.

Είπε, λοιπόν, ότι στο σχολείο του υπάρχει μία ράμπα ώστε να έχει πρόσβαση στο κυρίως κτίριο, στο κυλικείο και στις αίθουσες που βρίσκονται εκεί.

Ως εδώ καλά. Αλλά υπάρχει και ο πρώτος όροφος με τις αίθουσες πληροφορικής και γεωγραφίας στις οποίες ο Γιάννης δεν πάει πάντα.

Όχι γιατί δεν θέλει φυσικά. Αλλά γιατί δεν μπορεί να βρει κάποιον να τον ανεβάσει.

Μάλιστα, ανέφερε ότι τον ρωτούν και οι -σαν να μην ζουν στο ίδιο περιβάλλον- καθηγητές του “γιατί δεν ανεβαίνεις πάνω;”.

Θα μου πεις… θα σου πω

Ναι, κυρίες και κύριοι, ζούμε στη χώρα που ένα παιδί ΑμΕΑ μπορεί να βρεθεί, σε έναν τελικό ευρωπαϊκής ποδοσφαιρικής διοργάνωσης, να μιλάει με την αφρόκρεμα του ελληνικού ποδοσφαίρου, αλλά να ΜΗΝ μπορεί να παρακολουθήσει το μάθημα γεωγραφίας.

Θα μου πεις “είναι ο πρώτος ή ο τελευταίος ΑμΕΑ που δεν έχει πρόσβαση σε στοιχειώδη πράγματα;”.

Θα σου πω ότι οι περισσότεροι δεν έχουν. Και το κατάλαβα πριν λίγο καιρό όταν στο σχολείο των παιδιών μου, ένα κορίτσι έσπασε το πόδι της και δημιουργήθηκε ολόκληρο θέμα, πανικός και αναστάτωση για το πώς θα πήγαινε στην τάξη της.

Και μιλάμε για μία προσωρινή κατάσταση…

Θα μου ξαναπείς “Ναι, αλλά ο Γιαννάκης είναι και τυχερός με όλη αυτή την προβολή που έχει λάβει, έχει δει τόσους αγώνες, τον ξέρουν όλοι, τον αγαπούν όλοι”.

Θα σου πω “Και; είδες να γίνεται κάτι;”. Αν ο Γιαννάκης, o αναγνωρίσιμος, ο αγαπητός, ο “τυχερός” έχει μόνο αυτά να πορεύεται, δεν πάμε πουθενά. Ούτε και εκείνος.

Τα φώτα της δημοσιότητας εμφανίζονται στον Γιαννάκη μόνο…

Γιατί και που μας τα είπε, δεν είδαμε κανένα αυτί να ιδρώνει, κάνεναν πολιτικό να τρέχει για αυτοψία, κάνεναν περιφεριάρχη να μοιράζει υποσχέσεις.

Και να σκεφτούμε πως είμαστε σε προεκλογική περίοδο για την Ευρώπη στην οποία η προσβασιμότητα και η συμπεριληπτικότητα είναι από τα κύρια ζητήματα προς συζήτηση και εξεύρεση λύσης.

Καταλήγουμε δηλαδή στο συμπέρασμα ότι το ενδιαφέρον, η συγκίνηση και τα φώτα της δημοσιότητας εμφανίζονται στον Γιαννάκη μόνο όταν εκείνος φοράει μια κόκκινη φανέλα, κάνει χειραψία με τον Αλμέιδα, είναι αγκαλία με τον Ιωαννίδη και εύχεται όλοι να χαίρονται με το πρωτάθλημά μας.

Μετά, ο Γιαννάκης επιστρέψει στο ισόγειο του σχολείου και ο κάθε Γιαννάκης -ίσως- ούτε καν εκεί.

Αλλά ας μην χάνουμε την ελπίδα μας.

Μπορεί με το πρωτάθλημα της επόμενης σεζόν, να έχουμε κανένα νεκρό και να βάλουμε τον Γιαννάκη να εύχεται “ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ”.

Και ίσως μετά από αυτό, να ανέβει στον όροφο της γεωγραφίας και της πληροφορικής.