Bloggers

Παρακαλετός Σάρι, ξινή προπόνηση

11.06.24 | 10:05

Αν ο Μαουρίτσιο Σάρι ήταν κάπως μικρότερος, θα γνώριζε ότι αυτό που έκανε λέγεται «ghosting» και το κάνουν τα αγόρια ή τα κορίτσια, όταν βγαίνουν με κάποιον ή κάποια, αποφασίζουν κάποια στιγμή ότι δεν θέλουν άλλο κι αντί να το πουν είτε από κοντά, είτε από το τηλέφωνο, είτε έστω με ένα μήνυμα, απλά εξαφανίζονται κι αφήνουν τον άλλον με την απορία.

Εντάξει, ο Παναθηναϊκός δεν «έβγαινε» κιόλας με τον Σάρι, αλλά του έκανε ένα πολύ ωραίο ποδοσφαιρικό φλερτ: Ο Γιάννης Αλαφούζος πήγε στο σπίτι του, έφαγε μαζί του, του μίλησε όμορφα, του έκανε μια πολύ γενναιόδωρη πρόταση – όχι απλά για τα ελληνικά δεδομένα, αλλά γενναιόδωρη γενικώς. Κι είναι απόλυτα σεβαστά τα θέματα που μπορεί να έχει ο οποιοσδήποτε άνθρωπος, θέματα οικογενειακά που τον «κρατάνε» στη χώρα του, αλλά είναι κάπως αγενές να μην μπαίνεις καν στον κόπο να απαντήσεις στον άλλον. Ειδικά όταν είμαστε στον Ιούνιο, η προετοιμασία ξεκινά σε λίγες μέρες και τα χρονικά περιθώρια είναι εξαιρετικά στενά.

Το plan-B ήταν δουλεμένο στην προπόνηση

Ο Παναθηναϊκός, όπως οφείλει να κάνει κάθε σοβαρή ομάδα, είχε «δουλέψει» κι άλλες περιπτώσεις προπονητών όλο αυτό το διάστημα. Όχι προφανώς του βεληνεκούς Σάρι, δεν φυτρώνουν και στα δέντρα τέτοιου επιπέδου προπονητές, ούτε είναι διαθέσιμοι ή άνεργοι τη στιγμή που τους έχεις ανάγκη, αλλά περιπτώσεις των οποίων τα χαρακτηριστικά είναι πιθανότατα συμβατά με τα «θέλω» του Παναθηναϊκού.

Αυτή τη φορά, η επιλογή του νέου προπονητή δεν έγινε βιαστικά ή ξαφνικά, δεν μεσολάβησε ο Ατζούν ή κάποιος άλλος που ξέρει «πρόσωπα και πράγματα», αλλά έγινε με ποδοσφαιρικά κριτήρια και είναι επιλογή του ανθρώπου που είναι η δουλειά του να βρίσκει τους κατάλληλους ανθρώπους για την κατάλληλη θέση: του Γιάννη Παπαδημητρίου. Αυτού που έφερε πριν χρόνια τον Λουτσέσκου στην Ξάνθη, αυτού που ήταν ο τεχνικός διευθυντής στην ΑΕΚ όταν ήρθε ο Αλμέιδα. Κανείς δεν γνωρίζει το μέλλον και κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί την επιτυχία, αλλά εγώ προσωπικά προτιμώ ένας τεχνικός διευθυντής να αναλύσει δεδομένα, να κοιτάζει αγωνιστικά χαρακτηριστικά και να προκρίνει περιπτώσεις προπονητών ή παικτών που θεωρεί ότι κάνουν για μια ομάδα, παρά να το κάνουν αυτό «Μανατζαραίοι και Κοντογιώργηδες», που απλά μπορεί να περνάνε έξω από τα γραφεία μιας ΠΑΕ, να πουλάνε την πραμάτειά τους και να πάνε κάπου αλλού την επόμενη εβδομάδα.

Ψάχνοντας έναν «Αλμέιδα»

Είναι ξεκάθαρο, ότι από τη στιγμή που «χάλασε» του Σάρι, ο Παναθηναϊκός πάει σε μια επιλογή με περισσότερο ρίσκο, με μικρότερο βιογραφικό αλλά και σε άνθρωπο με μεγαλύτερο κίνητρο να πετύχει. Ο Ντιέγκο Αλόνσο έχει κάνει πρωταθλητισμό στο Μεξικό, έχει κατακτήσει το Concacaf Champions League δυο φορές, έχει πάει στο MLS, στην Εθνική Ουρουγουάης, στη Σεβίλλη μετά την απόλυση Μεντιλίμπαρ. Αλλού τα πήγε πολύ καλά, αλλού μέτρια. Αλλά είναι νέος, είναι φιλόδοξος, οι ομάδες του στο Μεξικό (Πατσούκα και Μοντερέι) έπαιζαν επιθετικό ποδόσφαιρο, «έβγαλε» παίκτες και θέλει να αφήσει το στίγμα του και στην Ευρώπη, καθώς στη Σεβίλλη δεν τα κατάφερε. Άλλο πράγμα όμως η Σεβίλλη των 7 ΟΥΕΦΑ/Europa, της Λα Λίγκα και των πολύ υψηλών απαιτήσεων και άλλο η Σούπερ Λίγκα και ο Παναθηναϊκός.

Για τον Σάρι, οι «πράσινοι» θα ήταν πισωγύρισμα στην καριέρα του, όπως την αντιλαμβάνεται εκείνος στα 65 του, μετά από μεγέθη όπως η Γιουβέντους, η Λάτσιο, η Νάπολι, η Τσέλσι. Για τον Αλόνσο, είναι «opportunity»: να πάει σε μια ομάδα «διψασμένη» για το πρωτάθλημα, να παίξει στην Ευρώπη, να εφαρμόσει τις αρχές του στο χορτάρι, να δώσει τη δική του ταυτότητα σε μια ομάδα που «μπερδεύτηκε» τους τελευταίους μήνες από τον Τερίμ και τις επιλογές του. Να κρατήσει ό,τι καλό υπάρχει από την περίοδο Γιοβάνοβιτς (και υπάρχουν τόσα πολλά καλά), να προσθέσει τα στοιχεία εκείνα που έλειψαν και δεν μπόρεσε η ομάδα να κάνει τα step-up και να γίνει από διεκδικήτρια του πρωταθλήματος, πρωταθλήτρια.

Στα μάτια μου, μοιάζει ξεκάθαρο ότι ο Παναθηναϊκός ελπίζει να βρει έναν «Αλμέιδα», έναν λάτιν προπονητή με ξεκάθαρες ποδοσφαιρικές ιδέες, με υψηλό κίνητρο, με ισχυρή προσωπικότητα ώστε να επιβληθεί στα αποδυτήρια, να διώξει την απογοήτευση και να επαναφέρει το χαμόγελο.

Ο Σάρι, θα «έπαιρνε προίκα». Ο Αλόνσο;

Θεωρώ δεδομένο ότι στο «ψηστήρι» που έγινε για τον Σάρι, υπήρχε και ένα «γενναίο» μεταγραφικό μπάτζετ, για να «ψωνίσει» τους παίκτες εκείνους που θα επιθυμούσε για να φτιάξει την ομάδα που θα μπορούσε να χτυπήσει το πρωτάθλημα. Θεωρώ λοιπόν ότι η Διοίκηση οφείλει να κάνει κάτι ανάλογο και να «προικίσει» τον Αλόνσο με την ίδια εμπιστοσύνη: όχι απαραίτητα με «τρέλες» ή «μεταγραφικές βόμβες» ή «μεταγραφές αεροδρομίου», αλλά με τα κατάλληλα εργαλεία για να εκκινήσει ο νέος προπονητής από την καλύτερη δυνατή αφετηρία. Διαβάζω ότι είναι ενήμερος και διαβασμένος για τα θέματα της ομάδας, ότι έχει δώσει το πράσινο φως για την αγορά του Ντραγκόφσκι και την ανανέωση του Κώτσιρα, φαντάζομαι ότι δεν έχει κάποια αντίρρηση για την απόκτηση του βασικού κεντρικού χαφ της Σερβίας, του Μαξίμοβιτς και του βασικού δεξιού μπακ της Ελλάδας, Μπάλντοκ και ότι πρέπει να γίνει ό,τι καλύτερο δυνατό για την στελέχωση (καταρχάς) των θέσεων όπου η ομάδα χρειάζεται παίκτες χθες: του αριστερού μπακ (αφού ο Μλαντένοβιτς θα είναι στο Euro) και των εξτρέμ, αφού Μπερνάρ και Παλάσιος δεν θα είναι εδώ την επόμενη σεζόν.

Όλα τα υπόλοιπα, θα τα αξιολογήσει και θα τα αποφασίσει μαζί με τον Παπαδημητρίου – και θα δούμε αν θα προκύψει κάποια πώληση βασικού παίκτη, άρα αν θα υπάρξει ανάγκη απόκτησης κάποιου άλλου, αν π.χ. πουληθεί ο Τσέριν ή ο Ιωαννίδης. Το βασικό και μείζον είναι, στις μέρες που θα δουλέψει με τους παίκτες που είναι διαθέσιμοι και με όποιους έρθουν άμεσα, να εμφανίσει μια ομάδα ανταγωνιστική και όσο πιο έτοιμη γίνεται, ώστε ο Παναθηναϊκός να εξασφαλίσει τη συμμετοχή του σε ευρωπαϊκό όμιλο – του Europa ή του Conference. Αν συμβεί αυτό, όλα τα άλλα θα τα δούμε μετά, με μεγαλύτερη ηρεμία και καλύτερη διάθεση.