Bloggers

Euro 2024: Δυο ζευγάρια σαν μια φωτογραφία με το αρνητικό της

05.07.24 | 16:00

Καμία ομάδα, σε καμία διοργάνωση, δεν έχει υπογράψει συμβόλαιο με την επιτυχία, όσο καλό ρόστερ κι αν έχει ή όσο κι αν κοστολογείται χρηματιστηριακά ή όσο φαβορί κι αν είναι. Το γήπεδο είναι ο καθρέφτης για όλους κι εκεί κρίνονται όλα – ούτε στις στοιχηματικές αποδόσεις, ούτε στις προσδοκίες του κόσμου, ούτε στις προγραμματικές δηλώσεις.

Επίσης κανείς δεν έχει υπογράψει συμβόλαιο με το καλό θέαμα, το jogo bonito και το show – time. Κι είναι κρίμα, διότι οι πραγματικά καλές ομάδες, «κανονικά» θα «υποχρεούνται» να κάνουν το κάτι παραπάνω, να μας δώσουν καλό θέαμα, να μας κάνουν να ευχαριστηθούμε τη μπάλα. Αλλά αυτό δεν γίνεται πάντα, διότι οι προπονητές τους είναι εγκρατείς ή «δυσκοίλιοι», διότι οι παίκτες είναι κουρασμένοι ή ντεφορμέ, διότι δεν υπάρχει η κατάλληλη χημεία (ειδικά σε Εθνικές ομάδες που μαζεύονται για λίγες μόνο μέρες πριν από ένα παιχνίδι ή μια μεγάλη διοργάνωση).

Ντουζ πουάν σε Ισπανία και Γερμανία, ό,τι κι αν γίνει

Οι Ισπανοί (κυρίως) και οι Γερμανοί είναι δυο από τις ομάδες που κράτησαν ψηλά τη σημαία του ποδοσφαίρου σε αυτό το τουρνουά. Κατέβηκαν για να το κατακτήσουν παίζοντας μπάλα και όχι «κλέβοντας», βογκώντας και βαρυγκωμώντας. Με τα καλά τους και τα στραβά τους, με τα συν και τα ερωτηματικά τους, με την κούρασή τους και τη λαχτάρα τους για διάκριση, μας έχουν χαρίσει – καθεμία με τον τρόπο τους – ωραία παιχνίδια, μπόλικα γκολ, τακτική και στιγμές που θα θυμόμαστε απ’ αυτό το Euro. Και αυτό δεν θα αλλάξει όποιος και να περάσει και όποιος και να αποκλειστεί.

Δυστυχώς, η μια θέση στους «4» χωράει έναν από τους δυο. Δυστυχώς, διότι κανονικά την αξίζουν και οι δυο, διότι δεν κακοποίησαν το ποδόσφαιρο, δεν έκαναν τα μάτια μας να πονάνε και την ψυχή μας να σφίγγεται. Οι Ισπανοί, με νιάτα και ενθουσιασμό, με τον Γιαμάλ να γίνεται η ατραξιόν του τουρνουά, με μπόλικες ιδέες μπροστά και παράλληλα με συνέπεια πίσω, είναι η πιο πειστική ομάδα του Euro και αυτή που έχει κερδίσει και τις περισσότερες συμπάθειες ανάμεσα στους ουδέτερους. Και δικαίως – όποιος θέλει να απολαύσει ποδόσφαιρο, βλέπει Ισπανία και ξέρει ότι θα περάσει καλά. Η Γερμανία από την πλευρά της, ως φαβορί και οικοδέσποινα αυτής της διοργάνωσης, δεν λύγισε από το βάρος της ευθύνης και των προσδοκιών αλλά ανταποκρίθηκε όσο καλύτερα μπορούσε. Άφησε τη μπαγκέτα στα χέρια του «απολύομαι και τρελαίνομαι» Τόνι Κρόος και μας έχει παρουσιάσει μια πολύ τίμια εκδοχή του γερμανικού ποδοσφαίρου, που δεν λες ότι «βγάζει μάτια» αλλά δεν μας έχει κάνει και να χασμουρηθούμε ούτε σε ένα παιχνίδι της.

Γαλλία και Πορτογαλία, τι να πούμε τώρα για σας…;

Ό,τι είπαμε παραπάνω για Ισπανούς και Γερμανούς, το τουμπάρουμε και λέμε τα ακριβώς αντίθετα για Γάλλους και Πορτογάλους. Σαν τη φωτογραφία με το αρνητικό της είναι αυτά τα δυο ζευγάρια. Τέτοιο μαύρο χάλι από δυο τόσο πλούσια και ταλαντούχα ρόστερ, κανείς μας δεν περίμενε. Γάλλοι και Πορτογάλοι έφτασαν ως εδώ με τα χίλια ζόρια, «με τα ψέματα» που λέμε, λίγο με τη βοήθεια της τύχης, λίγο από συνήθεια και λίγο λόγω φανέλας. Και είναι ευχής έργον που κάποιος από τους δυο θα μας αποχαιρετίσει, αλλά δυστυχώς μια από τις δυο αυτές ομάδες θα φτάσει μέχρι τους «4». Ίσως και στον τελικό.

Η απλοϊκή και αφελής προσέγγιση για την εικόνα της Πορτογαλίας, είναι πως «φταίει ο Κριστιάνο». Λες και παίζει μόνος του ή λες και βρίσκεται σε μια 11άδα γεμάτη μετριότητες, χωρίς προσωπικότητες, χωρίς ταλέντο και παίκτες με υψηλές παραστάσεις. Φταίει ο Κριστιάνο στον βαθμό που του αναλογεί, φταίει ο Μαρτίνεθ που επιμένει να βασίσει όλο το παιχνίδι της ομάδας πάνω στον 39χρονο αρχηγό του, αλλά φταίνε και όλοι οι άλλοι, που δείχνουν ανήμποροι να πάρουν μια πρωτοβουλία, να σκεφτούν κάτι καλό, να κάνουν μια ντρίπλα, μια κούρσα, ένα καλό τελείωμα. Σαν να πιστεύουν ότι η (ενδεχόμενη) αποτυχία στο Euro, θα είναι κάποια προσωπική αποτυχία του Κριστιάνο και όχι όλων.

Η Γαλλία, για μένα, είναι ακόμα μεγαλύτερη απογοήτευση. Κυρίως διότι – στα χαρτιά τουλάχιστον – δεν ήταν ποτέ μια ομάδα χτισμένη ή εξαρτημένη από τον Εμπαπέ. Μόνο που στην πράξη αποδείχθηκε το αντίθετο: έσπασε τη μύτη του ο Εμπαπέ και μαζί του έλειψε η αυτοπεποίθηση, η «γαλλική αίσθηση υπέροχής», η σιγουριά. Μόνο που παρόλο που επέστρεψε ο μασκοφόρος Κιλιάν, δεν επέστρεψε μαζί του τίποτα από όλα εκείνα που μας είχαν κάνει να χρίσουμε τη Γαλλία ως ένα από τα μεγάλα φαβορί.

Πορτογαλία ή Γαλλία θα βρεθούν στους «4» – και αυτό είναι κρίμα, διότι δεν τίμησαν, δεν «αγάπησαν», δεν σεβάστηκαν το ποδόσφαιρο. Τίμησαν και αγάπησαν μόνο τη σκοπιμότητα, το αποτέλεσμα, την πρόκριση με κάθε τρόπο. Αλλά έτσι είναι συχνά το ποδόσφαιρο: άδικο. Αρκεί μόνο να αποδοθεί δικαιοσύνη στο τέλος και να το σηκώσει κάποια ομάδα που πραγματικά αξίζει να ράψει στη φανέλα της και να βάλει στην τροπαιοθήκη της αυτό το Euro, διότι το φλέρταρε, το καψουρεύτηκε και το κυνήγησε με πάθος.