Η καθολική αναγνώριση της Ισπανίας και ο «άγνωστος Χ» στο Ολλανδία – Αγγλία

10.07.24 | 11:30

Λίγο πολύ διάβαζες «βουλωμένο γράμμα» για το ζευγάρι Ισπανίας – Γαλλίας. Οι Γάλλοι πήγαιναν στον ημιτελικό με την αμυντική τους υπεροπλία και βελτιωμένο τον ταλαιπωρημένο Εμπαπέ, αλλά με ποδόσφαιρο που ποτέ δεν έπεισε στο τουρνουά. Oι Ισπανοί πήγαιναν ως το φαβορί με όπλο την ποιότητά τους και τη φρεσκάδα τους.

Η λογική επικράτησε για να πάει στον τελικό η ομάδα του Ντε Λα Φουέντε και η «ανάγνωση» του αγώνα έγινε επιτέλους, -σε ένα «θολό» στα κριτήρια του, Euro-, με όρους ποδοσφαιρικής ανωτερότητας και –ναι, υπάρχει ακόμα – ατομικής τεχνικής.

Ο Ντεσάμπ δεν παρουσίασε ποτέ στα γήπεδα της Γερμανίας μια ομάδα με ταχύτητα και φρεσκάδα, δεν είχε τον Γκριεζμάν σε καλή κατάσταση κι αυτό του στοίχισε σε ποιότητα στο κέντρο, ατύχησε να χάσει τον Εμπαπέ και όταν τον είχε ξανά να τον βλέπει σοβαρά επηρεασμένο από τον τραυματισμό του και πίστεψε ότι με αυτό το φοβερό ρεκόρ, το να έχει δεχθεί μόλις ένα γκολ στα παιχνίδια της η Γαλλία – αυτό από τους Πολωνούς – μπορεί «τσούκου τσούκου» να φτάσει στον τελικό.

Όμως, η Ισπανία είχε ακριβώς τα αντίθετα στοιχεία από τους Γάλλους – και σε όλους τους τομείς καλύτερα. Επιθετικές αρετές – έβαλε στους Γάλλους όσα γκολ δεν είχαν δεχθεί σε ολόκληρο το τουρνουά – φρεσκάδα με τους Γιαμάλ και Γουίλιαμς, επιλογές όταν ήλθαν τραυματισμοί, έναν ηγέτη στο κέντρο, τον Ρόντρι που «σηκώθηκε» από κει που είχε φανεί σοβαρά τραυματίας κι έπαιξε ακριβώς το αντίθετο από τον Γκριεζμάν, δηλαδή με ουσία στο κέντρο και δυνάμεις παρά τα ατελείωτα ματς στην Πρέμιερ Λιγκ.

Η Ισπανία πέτυχε επίσης αυτό που έλειπε σε σχέση με την κοινή γνώμη. Να μην αμφισβητεί ουδείς την ποιότητα και την ανωτερότητά της – κι αυτό χρειάζεται επιτέλους ξανά στις εθνικές ομάδες, όταν αρκετοί μουρμούραγαν για ένα αμφιλεγόμενο τουρνουά και τους «μικρούς» που σήκωσαν κεφάλι δεν τους έβλεπαν με καλό μάτι.

Η Ισπανία τους έδινε το μέτρο των πραγμάτων –ποια είναι η μπάλα που μας αρέσει; Ταχύτητα, τεχνική, ντρίμπλες, σουτ, προπονητής με επιθετικό πνεύμα, αυτό δεν αρέσει σε όλο τον κόσμο; Ε, αυτό έδειξε η Ισπανία από την αρχή. Κι αυτό τη στέλνει δίκαια στον τελικό.

Ο «άγνωστος Χ» στο Ολλανδία-Αγγλία

Στο Ντόρτμουντ, το ζευγάρι της Ολλανδίας με τη Γαλλία δημιουργεί αρκετούς πονοκεφάλους και δικαίως. Τι θα επικρατήσει, αυτή η μέτρια σε τακτική και πειστικότητα Αγγλία του Σάουθγκέϊτ που όμως έχει ατομική ποιότητα, θάρρος μετά την εύνοια των αποτελεσμάτων και ορμή για το τρόπαιο ή ο κυνισμός της Ολλανδίας που φάνηκε ξεκάθαρα στη μονομαχία με τους Τούρκους, η εμπειρία του Κούμαν και η κλάση κάποιων παικτών στο 4-3-3 των «Οράνιε»;

Ουδείς μπορεί να είναι κάθετος. Από αυτή εδώ τη στήλη έχω γράψει επανειλημμένα «μην υποτιμάτε την Ολλανδία», με κύριο επιχείρημα πέρα από την επιβλητικότητα στο παιχνίδι της, την συνεχώς βελτιούμενη εικόνα της από φάση σε φάση, κάτι που έδειχνε ότι διορθώνει τα λάθη της – και ,να, που βάζει υποψηφιότητα για τον τελικό.

Ο Χάπκο την οδηγεί στην επίθεση, η κινητικότητά της από τα χαφ μέχρι τους επιθετικούς είναι αξιοθαύμαστη και ο αγώνας μοιάζει ότι θα παιχτεί στο κέντρο με τους Άγγλους, και σε ατομικές ενέργειες – ή αντίστροφα, σε πιθανά ατομικά λάθη. Είναι ένας μεγάλος ημιτελικός, είναι δύο μεγάλες Εθνικές ομάδες παρά τη θυμηδία που προκαλεί συχνά η Αγγλία με την εικόνα της και η παράδοση φυσικά είναι υπέρ των Ολλανδών που στα τελευταία ματς με τους αποψινούς αντιπάλους τους, σε εννέα αναμετρήσεις έχουν μόλις μία ήττα και αυτή σε φιλικό.

Είναι παρήγορο ότι και στις δύο ομάδες τα αστέρια είναι δύο επιθετικοι, ο Μπέλιγχαμ και ο Χάπκο, και μάλιστα δύο παίκτες μεγάλων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων, σε ένα ζευγάρωμα που οδηγεί στο να κάτσεις να δεις το ματς με μπύρες και φίλους κι έχει, ας μη το κρύβουμε, λάμψη από Μουντιάλ.

Επιπλέον κίνητρο για «ίντριγκα» στους ποδοσφαιρόφιλους, είναι το ποιος από τους δύο θα μπορούσε να κοντράρει την Ισπανία στον τελικό του Βερολίνου γιατί η Ισπανία αυτή τη στιγμή μοιάζει να «μην παίζεται» αλλά και η Ολλανδία και η Αγγλία ονειρεύονται να είναι «ο μάστοράς της», η κάθε μία με τις αρετές της. Για τις μπύρες που είπαμε, εμείς ας τις πιούμε, γιατί στο Ντόρτμουντ έτσι που θα ρέει το αλκοόλ ανάμεσα σε Ολλανδούς και Άγγλους, δεν αποκλείεται να χρησιμοποιούνται για να εκτοξεύονται…