Και οι Άγγλοι; Πότε; Ποτέ!

15.07.24 | 12:24

Το ποδόσφαιρο δεν είναι πάντα «δίκαιο» – γι’ αυτό είναι και τόσο συναρπαστικό: δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος, ο ακριβότερος, ο ποιοτικότερος ή το φαβορί, δεν θα είχε κανένα ενδιαφέρον άλλωστε και καμία πλάκα αν συνέβαινε αυτό. Αλλά στο φετινό Euro, δικαιώθηκε η ομάδα που από την αρχή του τουρνουά μέχρι το τέλος του, ακολούθησε πιστά το πλάνο της, πορεύτηκε με τις αρχές της, σεβάστηκε το ποδόσφαιρο το ίδιο και τίμησε την κληρονομιά της: η Ισπανία δεν έδειξε διάθεση για «εκπτώσεις», σκοπιμότητες, κυνικότητες και άλλα τέτοια παιχνίδια τακτικής με όποιον κι αν έπαιζε και όποιο κι αν ήταν το σκορ στους αγώνες της. Και απόλυτα δίκαια ανέβηκε στην κορυφή της Ευρώπης για τέταρτη φορά στην ιστορία της.

«Ισπανική υποχώρηση», μια άγνωστη φράση

Τρεις φορές έμεινε πίσω στο σκορ η Ισπανία και το γύρισε και τις τρεις. Με τη Γερμανία δεν σκέφτηκε τα πέναλτι και έβαλε το νικητήριο γκολ στο τέλος της παράτασης. Με την Αγγλία στον τελικό, όταν όλοι οι άλλοι σκέφτονταν τι μπορεί να αλλάξει στην παράταση, εκείνη πήγε και κέρδισε το τρόπαιο λίγο πριν το 90. Πάντα με τον τρόπο της, με το στυλ της, με γρήγορα «φτερά», με παίκτες που έρχονται από την πίσω ζώνη και πατούν περιοχή, με κάποιον να παίζει καλά το ένας-εναντίον-ενός και να πασάρει τη μπάλα όταν πρέπει. Ποδόσφαιρο μοντέρνο, passing – game ναι αλλά όχι «τίκι – τάκα», με κέντρο ενισχυμένο αλλά όχι αφοσιωμένο σε ανασταλτικά καθήκοντα, με εξτρέμ που παίζουν με ανάποδο πόδι για να απειλούν μπουκάροντας και όχι σεντράροντας.

Δεν ήταν «αήττητη» η Ισπανία, δεν είχε τον τρόπο να θωρακίζει την άμυνά της, δέχθηκε γκολ και ευκαιρίες από όλους τους αντιπάλους της, ακόμα και στον τελικό θα μπορούσαν οι Άγγλοι να ισοφαρίσουν στο τέλος, αν οι Ισπανοί αμυντικοί δεν «έκρυβαν» τη μπάλα πάνω στη γραμμή του τέρματός τους. Κι αυτή ακριβώς ήταν και η ισπανική γοητεία σε ολόκληρο το τουρνουά, μακριά από καθυστερήσεις και «θεατράλε πτώσεις» για να κερδίζει πολύτιμο χρόνο. Ο Ντε Λα Φουέντε αποφάσισε να ζήσει ή να πεθάνει ποδοσφαιρικά με τον τρόπο που εκείνος επέλεξε – και όχι απλά «έζησε», αλλά κατάφερε να περάσει στην αιωνιότητα.

Ο Σάουθγκεϊτ δεν ρίσκαρε και το… πλήρωσε

Δεν είναι μικρό πράγμα αυτό που κατάφεραν οι Άγγλοι. Για δεύτερο συνεχόμενο Euro στον τελικό, το πάλεψαν όπως το είχαν παλέψει με την Ιταλία, αλλά όπως και πριν τρία χρόνια, έτσι και τώρα, τους έλειψαν οι μικρές λεπτομέρειες που σε κάνουν από φιναλίστ, θριαμβευτή: με τους Ιταλούς ήταν το αιώνιο βάσανό τους, τα πέναλτι. Και με τους Ισπανούς, η αφέλεια και η εφηβική τους ορμή: έκαναν το 1-1 και πίστεψαν τόσο πολύ στον εαυτό τους, τόσο πολύ ότι έχουν το πάνω χέρι και το μομέντουμ του αγώνα, που πήγαν σαν ξαναμμένα πιτσιρίκια να καθαρίσουν τον τελικό. Αναμενόμενα, άφησαν χώρους πίσω. Μοιραία, οι Ισπανοί τους βρήκαν στο ξέφωτο και τους τιμώρησαν. Έτσι είναι η μπάλα δυστυχώς, αν δεν μπορείς να ελέγξεις τις ορμές και τις ορμόνες σου, κινδυνεύεις να μείνεις με άδεια χέρια και να αναρωτιέσαι τι σου έφταιξε για μια ακόμα φορά.

Μπορούν να τα βάλουν με την τύχη τους οι Άγγλοι, με τη γκαντεμιά τους, με τον θεό του ποδοσφαίρου που είπε «κοραθόν» και όχι «γιές μέιτ» ή με ό,τι άλλο θέλουν. Αλλά καλό θα ήταν να κάνουν πρώτα την αυτοκριτική τους: εμφανίστηκαν στο τουρνουά ουσιαστικά στον ημιτελικό, έφτασαν ως εκεί ουσιαστικά «με τα ψέματα», με το γυριστό του Μπέλιγχαμ, με τα 5 στα 5 πέναλτι, με μια μπάλα ώρες – ώρες αποκρουστική. Έφτασαν ωστόσο, προσπάθησαν να παίξουν μπάλα και στον ημιτελικό και στον τελικό αλλά προδόθηκαν από τις εμμονές του προπονητή τους, το ξεζούμισμα των βασικών τους παικτών και τη χρυσή μετριότητα αυτών που όφειλαν να τραβήξουν το κάρο από τη λάσπη: ο Κέιν πήρε ελάχιστες φορές σωστά τη μπάλα σε ολόκληρο το τουρνουά κι ακόμα και τις φορές αυτές έδειξε ανήμπορος να την κάνει κάτι. Αυτός που φόραγε τη φανέλα του Φόντεν πρέπει να ήταν ο σωσίας του, ο Σάκα μας έκανε την τιμή να εμφανιστεί ελάχιστα στο Euro, ο Μπέλιγχαμ μάλλον καλόμαθε στη Ρεάλ με τον Βινίσιους και τον Ροντρίγκο δεξιά κι αριστερά του και πέρα από μερικές καλές στιγμές, δεν μπόρεσε να γίνει ο ηγέτης της Εθνικής. Καλός ο Μεϊνού, μέτριος ο Ράις, ελάχιστα πράγματα από τα πλάγια μπακ κι εφόσον ο Σάουθγκεϊτ δεν θέλησε να σπάσει αυγά, δεν έφτιαξε και ομελέτα: Πάλμερ και Γουότκινς ίσως άξιζαν περισσότερο χρόνο συμμετοχής και φανέλα βασικού, ο Αλεξάντερ – Άρνολντ πιθανότατα θα τα πήγαινε καλύτερα (επιθετικά τουλάχιστον) από τον Κάιλ Γουόκερ και σίγουρα η θέση του είναι στο δεξί άκρο και όχι στα χαφ που τον είδαμε στην αρχή του τουρνουά.

Ιστορία όμως γράφουν οι νικητές. Ο Γιαμάλ και ο Νίκο Ουίλιαμς. Ο Όλμο, ο Πέδρι και ο Ρόντρι. Οι «βασικοί» και οι «παγκίτες» Ισπανοί, που όταν πέρναγαν στο γήπεδο ήξεραν πού ακριβώς έπρεπε να κινηθούν και τι πρέπει να κάνουν. Έργο του προπονητή είναι όλο αυτό, δουλειά αξιοθαύμαστη, ειδικά για Εθνική ομάδα, που έχει ελάχιστο χρόνο να μαζευτεί, να προπονηθεί και να αφομοιώσει συστήματα.