Μήπως τελικά, δεν το πήρε δίκαια η Ισπανία;

15.07.24 | 14:09

-Το πήρε δίκαια η Ισπανία;

99.5 στους 100 θα σου απαντήσουν «ναι!» χωρίς δεύτερη σκέψη κι έχουν έτοιμα και τα επιχειρήματα: έπαιξε την καλύτερη μπάλα καθ’ όλη τη διάρκεια του Euro, την πιο εντυπωσιακή. Ήταν συνεπής και σταθερά αποτελεσματική απέναντι σε όλους τους αντιπάλους. Από την Ιταλία που την «εξαφάνισε» μέσα στο γήπεδο, την Γεωργία στην οποία όταν χρειάστηκε έκανε κανονικό ποδοσφαιρικό… bulling, την Γερμανία -αν και ακόμα μιλάνε για το χέρι του Κουκουρέγια- και φυσικά τη Γαλλία που της κατέβασε την όποια μύτη (και μούρη αν μου επιτρέπεται) είχε έως εκείνη την στιγμή στην διοργάνωση.

Είναι αλήθεια όλα αυτά και ακόμα περισσότερα. Σε καμία περίπτωση δεν πήγε να «κλέψει» κανένα παιχνίδι, δεν έπαιξε με δόλο, με -κακώς εννοούμενη- τακτική, δεν περίμενε, δεν έδωσε την μπάλα στον αντίπαλο, δεν χρειάστηκε ούτε παράταση ούτε πέναλτι για να πάει παρακάτω, δεν υπήρξε τυχερή και ευνοούμενη. Γενικά, δεν πόνεσαν καθόλου, μα καθόλου τα ματάκια μας, βλέποντας την ομάδα του Ντε λα Φουέντε ο οποίος φάνηκε να παίρνει σχεδόν ό,τι καλύτερο είχε να του δώσει ο κάθε παίκτης ξεχωριστά, καμιά φορά και κάτι παραπάνω. Κάτι το οποίο ίσως θα μπορούσε να ειπωθεί για τους Άγγλους από μερικούς κακεντρεχείς. Ή και όχι…

Λοιπόν ναι, κατά μία έννοια, αποδόθηκε ποδοσφαιρική δικαιοσύνη για όλους εμάς που θέλουμε να βλέπουμε καλή μπάλα, φάσεις, ντρίμπλες, γκολ. Είναι όμως πραγματικά, αντικειμενικά έτσι τα πράγματα; Μπορούμε να μιλάμε για δίκαιη μοιρασιά των πραγμάτων -εν προκειμένω των τροπαίων- μόνο με αυτά τα αγωνιστικά κριτήρια; Γιατί ποδοσφαιρο δεν είναι μόνο η μπάλα, η κατοχή, τα ποσοστά, τα xgoals. Eίναι οι άνθρωποι, είναι οι ιστορίες πίσω από αυτούς, είναι τα συναισθήματα, είναι οι αναμνήσεις, οι προσδοκίες, είναι το παρελθόν. Όλα αυτα αποτελούν κρικάκια μιας αλυσίδας λεπτής αλλά και τόσο δυνατής συνάμα, που χωρίς αυτή το ποδόσφαιρο δεν έχει κάνενα νόημα.

Πριν η πρώτη μπάλα στηθεί στη σέντρα του γηπέδου για την έναρξη αυτού του πρωταθλήματος, είχα την πεποίθηση ότι η Ισπανία είναι το πιο ισχυρό φαβορί για την κατάκτηση της κούπας. Και το ακριβώς αντίθετο πίστευα για τα «Λιοντάρια». Όσο κυλούσαν οι μέρες, η «ρόχα» γιγαντωνόταν στο μυαλό μου, ταυτόχρονα όμως και η εντύπωση πως η Αγγλία δεν θα τα παρατήσει εύκολα. Κάποια γκολ στις καθυστερήσεις, κάποιες χρυσές αλλαγές του Σάουθγκεϊτ, μου έλεγαν όλο και πιο δυνατά ότι αυτή τη φορά πράγματι «θα γυρίσει σπίτι».

Και παρότι θέλοντας να πικάρω τους αγγλόφιλους γνωστούς μου έλεγα ότι «με αυτή την μπάλα, καλύτερα να βλέπω σε επανάληψη Παναιτωλικό-Βόλο», ένα κομμάτι του εαυτού μου ήθελε να δει τους Άγγλους να κατεβαίνουν την σκάλα του αεροπλάνου αγκαλιά με το βαρύτιμο. Γιατί, αν θέλουμε όντως πιάσουμε την κουβέντα περί τέτοιας δικαιοσύνης, έπρεπε να το είχαν πάρει στο Euro 2021, στο σπίτι τους, κυριολεκτικά. Φυσικά, ως «Forza Italia» fan, τα λέω αυτά εκ του ασφαλούς και δεν με χάλασε καθόλου που η Σκουάντρα Ατζούρα το σήκωσε, παίζοντας την τύχη της στα πέναλτι κιόλας από τα ημιτελικά με την Ισπανία.

Γι’ αυτό ίσως η «δικαιοσύνη» τουλάχιστον στο ποδόσφαιρο, να είναι και κάπως υποκειμενική…

ΥΓ: Πάντως, πέρα από την κριτική (sic) που έχει δεχθεί -κι έχει ακόμα να δεχθεί μπόλικη- κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει το γεγονός ότι ο Σάουθγκεϊτ έχει δημιουργήσει ή τουλάχιστον έχει τις ιδανικές προϋποθέσεις να δημιουργήσει ένα ισχυρό σύνολο. Ίσως γι’ αυτό η FΑ ανακοίνωσε κάποιες ημέρες πριν τον τελικό ότι θα παραμείνει στον πάγκο της Εθνικής ανεξαρτήτου αποτελέσματος. Και αν με ρωτάτε, ναι, αυτό είναι δίκαιο.