Bloggers

Καλωσόρισες Ιβάν…

09.09.24 | 12:23

Όλοι είχαμε μια γλυκιά προσμονή για το ντεμπούτο του Ιβάν Γιοβάνοβιτς στον πάγκο της Εθνικής μας.

Διότι έχει το τρίπτυχο του καλού προπονητή – καλού ανθρώπου – καθολικά αποδεκτού από το σύνολο των φιλάθλων στην Ελλάδα.

Ο Ρεχάγκελ λατρεύτηκε στη χώρα μας, αλλά αφού πήρε το Euro – όταν ανέλαβε, «μπάρμπα» τον ανέβαζαν πολλοί, «παλαίμαχο» τον κατέβαζαν, στα πρώτα του παιχνίδια δεν τρελαθήκαμε κι από χαρά κι έπρεπε να κάνει το θαύμα των θαυμάτων για να φτάσουμε να πίνουμε νερό στο όνομά του.

Κι ο Σάντος αγαπήθηκε, αλλά η θητεία του σε τρεις ελληνικές ομάδες προκάλεσε «αλλεργία» σε κάποιους, το «καρπουζάς από το Εστορίλ» λεγόταν συχνά μεταξύ σοβαρού κι αστείου και φτάσαμε να εκτιμήσουμε την αξία του στην Εθνική όταν τον χάσαμε και μετά αρχίσαμε να χάνουμε από κάτι… ψαροχώρια.

Ο Ιβάν είναι άλλη περίπτωση

Παρά τα 2,5 χρόνια που πέρασε στον πάγκο του Παναθηναϊκού, «haters» δεν απέκτησε στις τάξεις των οπαδών των υπόλοιπων ομάδων.

Διότι φρόντισε να ασχοληθεί μόνο με το ποδόσφαιρο το ίδιο και όχι με τα γύρω – γύρω, διότι σεβάστηκε όλους τους αντιπάλους του, διότι δεν ασχολήθηκε με τη διαιτησία ακόμα κι όταν η ομάδα του αδικήθηκε ενισχύοντας την ήδη υπάρχουσα τοξικότξτα.

Ένας «κύριος» ήταν πάντα, όπως ήταν και ως παίκτης και γι’ αυτό το λόγο, η πρόσληψή του στην Εθνική χαιρετίστηκε με πολύ καλά λόγια από το συντριπτικό σύνολο των Ελλήνων φιλάθλων – κι εκείνος, στο ντεμπούτο του, τους «ανταπέδωσε» τα καλά τους λόγια, τη θετική ενέργεια και το χειροκρότημα, με μια «τριάρα» επί της Φινλανδίας.

Η γοητεία της απλότητας

Δεν «σκότωσε το θηρίο» η Εθνική μας, δεν έπαιξε καμία «μπαλάρα», δεν υπέταξε καμιά μεγάλη ποδοσφαιρική σχολή με τη νίκη της επί της Φινλανδίας, αλλά έκανε αυτά που έπρεπε, με τον τρόπο που έπρεπε, ώστε να πάρει ένα άκοπο τρίποντο.

Πολύ απλά διότι το ποδόσφαιρο, στη βάση του, πέρα από X-goals και build-up και overlaps και διατάξεις που αλλάζουν κατά τη διάρκεια της αναμέτρησης, παραμένει (ή τουλάχιστον πρέπει να παραμένει) ένα απλό άθλημα.

Κι ο Γιοβάνοβιτς, αυτό ακριβώς έκανε στο πρώτο του παιχνίδι με την Εθνική μας: επένδυσε στα «βασικά του ποδοσφαίρου», στην καλή κυκλοφορία της μπάλας, την κατοχή της, την πίεση στον αντίπαλο και κάπως έτσι κατάφερε να επιβληθεί χωρίς να αντιμετωπίσει προβλήματα.

Δεν έχει την πολυτέλεια του χρόνου ο Γιοβάνοβιτς, όπως δεν την έχει κανένας ομοσπονδιακός προπονητής σε καμία Εθνική του κόσμου: το καλεντάρι είναι αμείλικτο και οι μέρες που περνούν οι προπονητές με τους διεθνείς, είναι συγκεκριμένες και περιορισμένες.

Άρα, τα πράγματα πάνω στα οποία προλαβαίνουν να δουλέψουν, πρέπει να είναι συγκεκριμένα και όχι «περίτεχνα».

Πρέπει επίσης να είναι πράγματα που λίγο – πολύ έχουν δουλέψει και στις ομάδες τους, να είναι κατανοητά και να αφομοιώνονται γρήγορα.

Και αυτά ακριβώς προσπάθησε να κάνει (προφανώς με επιτυχία) ο Γιοβάνοβιτς κόντρα στη Φινλανδία, ώστε να ξεκινήσει με το δεξί, χωρίς κανένα ιδιαίτερο άγχος, τις υποχρεώσεις του με το εθνόσημο.

Μια καλή «μαγιά» παικτών

Η ευτυχής συγκυρία για την Εθνική μας, είναι ότι συνέπεσε ένας αξιόλογος προπονητής, με απόλυτη γνώση της ελληνικής πραγματικότητας και του ελληνικού ποδοσφαίρου, ταυτόχρονα με μια καλή «μαγιά», μια καλή φουρνιά Ελλήνων ποδοσφαιριστών, που κάνουν ωραία πράγματα στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Για παράδειγμα, η Εθνική μας, που πριν μερικά χρόνια έψαχνε με το τουφέκι να βρει έναν επιθετικό που να βάζει τη μπάλα στα δίχτυα με μια σχετική ευκολία και είχε κρεμαστεί πάνω στον Μήτρογλου, αυτή τη στιγμή έχει και Ιωαννίδη και Παυλίδη και Γιακουμάκη,, δηλαδή τρείς «μπόμπερ» για όλα τα γούστα.

Έχει πολύ αξιόλογους τερματοφύλακες, είναι γεμάτη στην αμυντική της γραμμή, έχει εξτρέμ ή παίκτες που μπορούν να παίξουν στα «φτερά» με άνεση και το μόνο της ερωτηματικό είναι ο άξονας και ποιοι θα μπορούν να ανταποκριθούν με συνέπεια στα ανασταλτικά τους καθήκοντα, όταν τα παιχνίδια θα είναι πιο ζόρικα.

Θα είναι ο Σιώπης;

Θα επανεμφανιστεί ο Κουρμπέλης;

Θα «βαφτίσουμε» μελλοντικά τον Ζαφείρη «εξάρι»;

Θα δούμε κάποια στιγμή εκεί τον Ντόη;

Θα ξεπεταχτεί κάποιος άλλος;

Είναι ίσως ο μοναδικός προβληματισμός που υπάρχει, ενόψει συνέχειας, αλλά με κάποιον τρόπο η παρουσία και μόνο του Ιβάν Γιοβάνοβιτς, σου δίνει μια ασφάλεια ότι θα βρεθεί η λύση κι ότι αυτό που φαντάζει με «πρόβλημα», στην πραγματικότητα ούτε που θα μας φανεί.