Bloggers

Η Εθνική ομάδα από παρέα, έγινε οικογένεια

14.10.24 | 15:01

Όταν έχεις ζήσει στο πετσί σου ολόκληρο το Euro 2004, όταν θυμάσαι σε κάθε αγώνα με ποιους ήσουν, πού καθόσουν, τί έκανες μετά το κάθε ματς-πρόκριση και πώς έζησες λεπτό το λεπτό τον τελικό της Πορτογαλίας, λες «τι μπορεί να συγκριθεί με αυτό;».

«Hold my beer», είπε η τωρινή Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου των Ανδρών, και αυτές τις τελευταίες ημέρες σαν να έβαλε στοίχημα με τον ίδιο της τον εαυτό να μας τρελάνει. Να βλέπουμε αυτές τις 11 γαλανόλευκες φανέλες, τη μία στο Wembley την άλλη στο «Γ. Καραϊσκάκης» και να μην πιστεύουμε στα μάτια μας.

Να κάνουν δύο σερί νίκες, κι εμείς να λέμε «ρε τι μπάλα παίζουν αυτοί;!», να έχουμε ξεχάσει τα «με μισό γκολ και ταμπούρι» και να μην τους χορταίνουν τα μάτια μας. Ένα σύνολο τόσο δεμένο, τόσο ώριμο, θαρρείς και βρίσκονται μαζί κάθε εβδομάδα.

Κι όμως αυτή η ομάδα έψαχνε καιρό αυτό το δέσιμο. Η αρχή είχε γίνει από την εποχή του Φαν Σχιπ, όπου έβλεπες πως κάτι αλλάζει. Οι διεθνείς άρχιζαν πάλι να γουστάρουν το εθνόσημο κι έρχονται με τιμή και χαρά. Οι υπο-ομάδες εξαφανίζονταν σιγά σιγά και την θέση τους έπαιρνε η παρέα που έδειχνε να δένεται με τον Ολλανδό τεχνικό. Τα αποτελέσματα δεν τον βοήθησαν να μείνει αλλά ο σπόρος είχε μπει. Το κλίμα γινόταν όλο και καλύτερο και επί των ημερών του Γκουστάβο Πογιέτ καθώς ήταν φανερό ότι οι σχέσεις μεταξύ των ποδοσφαιριστών γίνονταν ακόμα δυνατότερες. Εκείνα τα πέναλτι στην Γεωργία που δεν μπήκαν ποτέ, δοκίμασαν ξανά τις αντοχές του συνόλου, αλλά άντεξε.

Δεν υπήρχε άνθρωπος που να έχει έστω και λίγη επαφή με το ποδόσφαιρο και να μην φοβόταν πως το χθεσινό ματς θα μπορούσε να πάει πολύ στραβά. Μετά τον θρίαμβο του Λονδίνου, το πιο φυσιολογικό απ΄όλα, θα ήταν το «άδειασμα» ψυχολογικό και σωματικό των παικτών και θεωρώ ότι κανείς δεν θα έλεγε τίποτα, αν η αναμέτρηση έληγε με μία «σούπα» του 0-0.

Ο ίδιος ο Τάσος Μπακασέτας δήλωσε πως οι πιο έμπειροι διεθνείς φοβόντουσαν το πώς θα μπορούσε να εξελιχθεί το παιχνίδι αλλά «Όλα αυτά που έχουμε περάσει ως ομάδα τα παίρνουμε ως μαθήματα. Δεν τα ξανακάνουμε. Δεν αφήνουμε να μας προσπεράσουν. Τώρα είμαστε αρκετά χρόνια μαζί και έχουν έρθει και νέοι διεθνείς με ταλέντο και με θέληση και ακούνε όσους έχουν περισσότερη εμπειρία. Έχει δουλευθεί πολύ το ψυχικό κομμάτι, έχουμε φάει τις απογοητεύσεις μας, αλλά βελτιωνόμαστε μέσα απ’ αυτό».

Αυτά τα λόγια δεν είναι «να ‘χαμε, να λέγαμε», όταν τα βλέπεις να παίρνουν σάρκα και οστά μέσα στο γήπεδο, παρουσιάζοντας κάτι παραπάνω από μία κανονική ομάδα. Όταν σε δύο σερί, πολύ δύσκολα παιχνίδια-πρόκληση δυσκολεύεσαι να βγάλεις τον MVP γιατί σίγουρα θα αδικήσεις όλους τους υπόλοιπους, μπορείς να πεις με σιγουριά πλέον ότι η Εθνική έχει γυρίσει σελίδα, έχει αφήσει όλες τις κακές στιγμές πίσω της -χωρίς να τις ξεχάσει- και δεν βλέπει την ώρα για το επόμενο challenge.

Όλο αυτό πέρασε -επιτέλους θα πω- και στον κόσμο που παραδοσιακά δεν έχει την συγκεκριμένη ομάδα στο τοπ3 των επιλογών του. Ωστόσο κατά την διάρκεια της χθεσινής βραδιάς, φαίνεται πως γεννήθηκε ένας έρωτας δυνατός στον χρόνο. Διότι προσωπικά, δεν θυμάμαι ποτέ να τελειώνει αγώνας του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος και το πρώτο πράγμα που σκεφτήκαμε όλοι είναι «πότε βγαίνουν τα εισιτήρια για τον επόμενο;».

Κάτι καλό γίνεται εδώ. Ας μείνουμε συντονισμένοι.