Bloggers

Η σωστή επιλογή του (καταραμένου) ΟΑΚΑ

15.11.24 | 17:45

Επειδή, το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο είναι να μεταμορφωθούμε όλοι σε «μετά Χριστόν προφήτες», κανείς δεν μπορεί να ξέρει τί θα γινόταν αν ο αγώνας είχε διεξαχθεί στο «Γ. Καραϊσκάκης». Κανείς δεν μπορεί να μας εγγυηθεί ότι ο κόσμος θα «έπνιγε» τον αντίπαλο σε αυτό το άκρως ποδοσφαιρικό γήπεδο -λες και οι Άγγλοι είναι συνηθισμένοι να παίζουν σε εκκλησίες- κι ότι τώρα θα μιλούσαμε για έναν τελείως διαφορετικό αγώνα. Μετρώντας τα δεδομένα που είχαμε, έχω την αίσθηση ότι η ΕΠΟ έπραξε πολύ λογικά να αποφασίσει την διεξαγωγή του παιχνιδιού στο ΟΑΚΑ.

Όπως επίσης, είμαι σίγουρη ότι σε περίπτωση που επέλεγε το γήπεδου του Ολυμπιακού, πολύς κόσμος θα έπεφτε να την φάει γιατί «δεν αφουγκράστηκε την επιθυμία των -όσο το δυνατότερο περισσότερων- φιλάθλων να βρεθούν στο πλευρό της Εθνικής». Ας είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας, η Ομοσπονδία έκανε το πιο σωστό για εκείνη τη στιγμή και το μόνο που θα την έσωζε από το κράξιμο θα ήταν ένα θετικό αποτέλεσμα της ομάδας. Τώρα που αυτό δεν ήρθε, μπορεί ο καθένας να λέει ό,τι θέλει.

Αν υπάρχει κάτι το οποίο δεν έκανε καλά, είναι η οργάνωση στην υποδοχή και είσοδο των φιλάθλων, αλλά αυτό είναι κάτι που δεν βλέπουμε για πρώτη φορά δυστυχώς, καθώς μάρτυρες ανάλογων καταστάσεων έχουμε υπάρξει και σε αναμετρήσεις διασυλλογικών οργανώσεων. Είναι άξιο παρατήρησης ωστόσο, πώς ένα τόσο μεγάλο γήπεδο, με τόση άνεση στον περιβάλλοντα χώρο και τόσες πολλές εισόδους πρόσβασης στις κερκίδες, γίνεται ένα τεράστιο μαρτύριο για όλους, φιλάθλους, σεκιουριτάδες, αστυνομικούς, τμήμα ασφαλείας ομάδων. Γιατί πιστέψτε με, ουδείς δεν περνάει καλά σε αυτές τις περιπτώσεις.

Να έλεγε κανείς ότι πρόκειται για ένα νέο γήπεδο και ότι χρειάζονται όλοι τους έναν χρόνο προσαρμογής όπως είχε συμβεί με την OPAP Arena, να το καταλάβω. Αλλά εδώ μιλάμε για έναν σαν καταραμένο χώρο που έχει βασανίσει γενιές και γενιές και ακόμα δεν έχει βρεθεί η χρυσή τομή ώστε να ξέρουμε ότι θα πάμε σε έναν αγώνα ή ακόμα και σε μια συναυλία εκεί και δεν μαρτυρήσουμε την ώρα και την στιγμή που τα αποφασίσαμε.

Κατά τα άλλα -αγωνιστικά- τώρα:

Ο ενθουσιασμός προ αγώνα με την Αγγλία, αντικαταστάθηκε από την στεναχώρια. Δεν θα πω ούτε απογοήτευση, ούτε λύπη. Νομίζω πως όλοι όσοι βρέθηκαν χθες στο ΟΑΚΑ, παίκτες, προπονητικό τιμ, δημοσιογράφοι, φίλαθλοι, αλλά και αυτοί που παρακολούθησαν την αναμέτρηση από την τηλεόραση, κουβάλησαν ένα «αχ» για όλα όσα είχαμε τολμήσει να βάλουμε με το νου μας αλλά τελικά δεν ήρθαν.

Αυτό το «αχ» πρέπει να εξαφανιστεί σήμερα, φυσικά κυρίως από τους διεθνείς. Και θεωρώ ότι ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς είναι ο άνθρωπος που ξέρει να το κάνει καλύτερα από όλους. Γνωρίζει άψογα πώς να βγάζει το βάρος από τους ώμους των ποδοσφαιριστών του, να μοιράζει τις ευθύνες και τα «μπράβο» φειδωλά αλλά ακριβοδίκαια.

Η γαλανόλευκη ομάδα δεν πρέπει να πάρει ίχνος γραμμαρίου από το χθεσινό 0-3 στις βαλίτσες της για Φινλανδία, διότι ξέραμε βαθιά όλοι μέσα μας πως ο θρίαμβος του Γουέμπλεϊ δεν ήταν κάτι το οποίο είναι εύκολο να επαναληφθεί μέσα σε ένα διάστημα μικρότερο του ενός μήνα. Είμαι βαθιά πεπεισμένη πως η ομάδα των «Τριών Λιονταριών» δεν θα έφευγε από τον αγωνιστικό χώρο του Ολυμπιακού Σταδίου αν δεν έπαιρνε τη νίκη.

Διότι αυτό που συνέβη στην Αγγλία, δεν ήταν μια απλή ήττα για εκείνους, ήταν μια αδιανόητη ταπείνωση που δεν την «έβλεπαν» να έρχεται ούτε σε χίλια χρόνια. Η απαξίωση που υπέστησαν οι Άγγλοι στο Νησί μετά από αυτό, είναι απερίγραπτη γι’ αυτό όπως ήταν φυσικό, ήρθαν αποφασισμένοι να μην επαναληφθεί.

Δεν θα πω ότι για την Εθνική σήμερα ξημερώνει μια καινούργια μέρα. Αυτό έχει ήδη συμβεί εδώ και πολύ καιρό. Ο δρόμος έχει ανοίξει για τα καλά και όποιος θέλει (την) ακολουθεί.