Bloggers

Παναθηναϊκός: Η χαρά της νίκης, φέρνει τη χαρά της μπάλας

23.12.24 | 12:14

Επειδή έχει γίνει κι έχει ξαναγίνει κι έχει ματαγίνει, ας το πάρουν απόφαση όλοι αυτοί που «χαλιούνται» από τα γκολ που βάζει ο Παναθηναϊκός στα τελευταία λεπτά των αγώνων, ότι δεν είναι ούτε τυχαίο, ούτε συμπτωματικό: είναι επιμονή, είναι δίψα για τη νίκη, είναι πάθος, είναι μια ομάδα που δεν τα παρατά ποτέ ακόμα κι όταν η άμμος στην κλεψύδρα λιγοστεύει επικίνδυνα. Προφανώς δεν είναι κάποιου είδους πλάνο να χτυπάει ο Παναθηναϊκός στο τέλος και ασφαλώς εμπεριέχει και λίγο «τζόγο» να σκοράρεις στο τελευταίο δεκάλεπτο ή στις καθυστερήσεις και να παίρνεις το τρίποντο.

Σίγουρα επίσης, δεν θα γίνεται πάντα κάτι τέτοιο – το ποδόσφαιρο «θυμάται» και κάποια στιγμή θα σου πάρει πίσω, αυτό που σου «έδωσε», όπως συνέβη με τον Ατρόμητο στο πρωτάθλημα. Όταν όμως «σέβεσαι το ποδόσφαιρο» το ίδιο, όταν ψάχνεις το γκολ με τρόπο κανονικό, με τη μπάλα κάτω κι όχι με γιόμες, με συνδυασμούς κι όχι με ένας-εναντίον-όλων, με ψυχραιμία κι όχι με τσαπατσουλιές, τότε υπάρχουν καλές πιθανότητες να ανταμειφθείς στο τέλος και να χαμογελάσεις. Πετυχαίνοντας γκολ σημαντικά και πεντακάθαρα, χωρίς να έχει προηγηθεί κανένα σπρώξιμο ή «σπρώξιμο», το οποίο εσύ σπεύδεις να βαφτίσεις και «μαγκιά» στο φινάλε…

Ο Βιτόρια, ξέρει

Στο ματς του πρώτου γύρου κόντρα στην Athens Καλλιθέα, στη Λεωφόρο, η Καλλιθέα είχε κάνει πιθανότατα το καλύτερο φετινό της παιχνίδι, με 25+ τελικές και έχασε το τρίποντο στο τέλος, μια που ο Παναθηναϊκός είχε σώσει την παρτίδα στο φινάλε. Στο ματς της Κυριακής ο Παναθηναϊκός έκανε 30+ τελικές και δεν κινδύνεψε παρά μόνο σε μια φάση σε όλο το ματς, όταν ο Αράο έκανε το παραδοσιακό του λάθος και ο Ντραγκόφσκι έβγαλε το σουτ του Βαλμπουενά.

25+ τελικές η Καλλιθέα στον πρώτο γύρο, 30+ ο Παναθηναϊκός στον δεύτερο – και δεν ευθύνεται γι’ αυτό η αποβολή του παίκτη της Καλλιθέας και το αριθμητικό πλεονέκτημα των «πράσινων» κατ’ εμέ, αλλά ο προπονητής που καθόταν στον πάγκο του Παναθηναϊκού τότε, σε σύγκριση με αυτόν που κάθεται τώρα: επί Ντιέγκο Αλόνσο, η ομάδα σκόνταφτε στα ίδια της τα πόδια, οι παίκτες κουτουλούσαν ο ένας πάνω στον άλλον, η μπάλα έφτανε στους επιθετικούς με όλους τους λάθος τρόπους και το παιχνίδι στηριζόταν πρωτίστως στο ταλέντο κάποιων παικτών και στην ανάγκη να πάνε σε προσωπικές ενέργειες. Σε εκείνο το παιχνίδι μάλιστα, στη Λεωφόρο, για κάποιο λόγο – πέρα από την επίθεση – δεν λειτούργησε τίποτα σωστά ούτε στα χαφ, ούτε στην άμυνα και η μεσοαμυντική λειτουργία ήταν τόσο see-through, που μπορούσες να κοιτάξεις μέσα από τους μέσους και να δεις τον τερματοφύλακα…

Ο Ρουί Βιτόρια κερδίζει, διότι έχει επαναφέρει την ποδοσφαιρική λογική στην ομάδα του. Τα φορ σκοράρουν – άλλοτε ο Ιωαννίδης, άλλοτε ο Γερεμέγεφ και τις προάλλες και οι δυο – διότι η μπάλα φτάνει σε αυτούς όπως και όποτε πρέπει και όχι όπως τύχει. Ο Μπακασέτας ή/και ο Ουναϊ, απλώνουν το παιχνίδι στα πλάγια, εκεί όπου το ρόλο των εξτρέμ παίζουν τα πλάγια μπάκ, φέρνοντας Τετέ και Τζούρισιτς λίγο πιο μέσα ώστε να πατάνε περιοχή και να γίνονται άμεσα απειλητικοί. Και οι κεντρικοί αμυντικοί, έχουν σχεδόν πάντα τη βοήθεια του Αράο ή του Μαξίμοβιτς, τόσο για να δώσουν την πρώτη μπάλα από την άμυνα, όσο κι όταν η ομάδα αμύνεται.

Αυτά, είναι μερικά από τα αγωνιστικά κομμάτια στα οποία έχει παρέμβει ο Βιτόρια, αλλά δεν είναι τα μόνα: κυρίως, έχει κάνει τους παίκτες του να (ξανα)νιώσουν τη χαρά της μπάλας, την οποία κόντεψαν να ξεχάσουν. Και η χαρά της μπάλας, έρχεται αφού νιώσεις τη χαρά της νίκης: νικάς, παίρνεις τρίποντα, μένεις κοντά στην κορυφή, εκμεταλλεύεσαι τις γκέλες των υπόλοιπων και στη συνέχεια έρχεται και η καλή μπάλα, το χειροκρότημα από την εξέδρα, τα χαμόγελα, οι νίκες που ξεφεύγουν από το 1-0. Ο τρόπος που πανηγυρίζουν όλοι μαζί τα γκολ, τα χαμόγελα, οι αγκαλιές, τα πρόσωπα, το πώς τους μαζεύει και τους μιλάει ο προπονητής στο τέλος των αγώνων, όλα αυτά φανερώνουν ότι η διάθεση έχει αλλάξει προς το καλύτερο. «Περνάμε καλά κι αυτό βγαίνει προς τα έξω» που λέμε.

Τελικά, θέλει επιθετικό ο Παναθηναϊκός;

Το οργανόγραμμα έλεγε ότι η ομάδα πρέπει να έχει τρεις επιθετικούς – από τους οποίους για το πρώτο μισό της σεζόν πήρε ελάχιστα σε Ελλάδα και Ευρώπη. Αυτή τη στιγμή, έχει αρχίσει να παίρνει γκολ, γκολ σημαντικά, χρήσιμα και κρίσιμα, αλλά οι επιθετικοί της είναι δυο: Ιωαννίδης και Γερεμέγεφ, αφού ο Σπόραρ είτε δεν μπορεί, είτε δεν θέλει, είτε και τα δυο. Κι επειδή φαντάζει δύσκολο ο Σλοβένος να μείνει μέχρι το καλοκαίρι και να εξαντλήσει το συμβόλαιό του, καλό θα ήταν ο Παναθηναϊκός να κάνει τα κουμάντα του.

Ο Ιωαννίδης επέστρεψε και ο Γερεμέγεφ κάνει ξανά αυτό που έκανε και παλιά, όταν έμπαινε αλλαγή και έβρισκε τον τρόπο να δώσει λύσεις, αλλά ένας τραυματισμός, ένα ντεφορμάρισμα, μια τιμωρία, μπορεί να χαλάσει τις ισορροπίες που δείχνουν να διαμορφώνονται αυτή την περίοδο. Κι επειδή δεν υπάρχει στο ρόστερ κάποιο «ψευτοεννιάρι» σαν τον Βέρμπιτς να παίξει τη θέση αν παραστεί ανάγκη και για να μην ξαναδούμε το Νίκα να παίζει εκεί, όπως συνέβη παλιότερα, καλό θα ήταν κατά την ταπεινή μου γνώμη να αποκτηθεί ένας επιθετικός ακόμα. Που να μπορεί ίσως να παίξει και πίσω ή γύρω από τον φορ, αλλά να μπορεί να παίξει και στο «9» αν παραστεί ανάγκη, διότι το 2025 έρχεται με ντέρμπι για το πρωτάθλημα, με σημαντικούς αγώνες για το κύπελλο (αν ο Παναθηναϊκός περάσει τον Ατρόμητο) και την πρόκληση της Ευρώπης. Και θα ήταν κρίμα οι «πράσινοι» να σκοντάψουν σε κάποια απ’ αυτές τις διοργανώσεις, επειδή τους έλειψε ένα σέντερ-φορ που μπορεί να κάνει τα απλά και τα προφανή, βάζοντας τη μπάλα στα δίχτυα.