Bloggers

Για… 45 λεπτά, η Εθνική που απολαμβάνουμε

21.03.25 | 00:23

Θα ήθελα να ξεκινήσω το κείμενο από το δεύτερο ημίχρονο του αποψινού αγώνα. Και να με συγχωρείτε αλλά επειδή το γράφω εγώ, αυτό ακριβώς θα κάνω.

Πείτε μου πότε ήταν η τελευταία φορά που είδατε έναν ποδοσφαιριστή να μπαίνει ως αλλαγή στο ντεμπούτο του και να κυκλοφορεί στο χορτάρι σαν να ήταν εκεί από πάντα! Στα πρώτα του 5 λεπτά με την γαλανόλευκη φανέλα, ο Καρέτσας με την τεχνική, το ταλέντο και το θράσος του, φώναξε δυνατά “παρών!” και μάς άφησε με το στόμα ανοιχτό από θαυμασμό.

Οι πρωτοβουλίες του, οι σέντρες του, τα σουτ και η επαφή του με τον κόσμο ήρθαν να βάλουν τα πρώτα “τικ” στα γιατί φρόντισε προσωπικά ο προπονητής της ελληνικής ομάδας να επιλέξει ο 17χρονος αυτή την εθνική αντί του Βελγίου.

Και ήταν σαν η αύρα του Καρέτσα να έβγαλε από την ύπνωση του πρώτου ημιχρόνου τους υπόλοιπους δέκα ώστε να δούμε ξανά το σύνολο που λαχταράει η ψυχή μας να απολαμβάνουμε.

Διότι, χωρίς να μπορεί κανείς να εξηγήσει το γιατί, η Εθνική μας έπαιζε σχεδόν από τα πρώτα λεπτά της αναμέτρησης σαν να ήταν καθυστερήσεις. Χωρίς υπομονή, χωρίς καθαρή σκέψη, με την μία μακρινή μπαλιά να διαδέχεται την άλλη, η τροφοδότηση σε Ιωαννίδη και Κωνσταντέλια να είναι μηδαμινή και τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς να φωνάζει για ψυχραιμία χωρίς όμως να τον ακούει κανείς.

Σε αντίθεση με τους Σκωτσέζους οι οποίοι κρατούσαν την μπάλα με μια σταθερότητα που έκανε τη διαφορά και τις πιο ουσιαστικές -άρα και ενδιαφέρουσες- φάσεις. Έτσι, σχεδόν σαν φυσική απόρροια αυτών, ήρθε το γκολ για τους φιλοξενούμενους.

Οι ποδοσφαιριστές της γαλανόλευκης έδειξαν να “ξυπνούν” και να ανεβάζουν στροφές και ρυθμό, όμως η απειλή εξακολουθούσε να κοιτάζει προς την εστία του Τζολάκη. Και μόνο δευτερόλεπτα πριν την λήξη του πρώτου μέρος γράψαμε την παρθενική ευκαιρία με το χτύπημα φάουλ του Τσιμίκα.

Βλέποντας τους παίκτες να οδεύουν προς τα αποδυτήρια για την ανάπαυλα όλοι οι φίλαθλοι, στις κερκίδες, στους καναπέδες και όπου αλλού, είχαν μία όχι και τόσο μακριά από την πραγματικότητα εντύπωση, πως η ομάδα έκανε ένα χειρότερα -και πεταμένα- ημίχρονα των τελευταίων μηνών.

Όμως το σταθερά θετικό είναι πως ο προπονητής του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος μας έχει συνηθίσει να αλλάζει ό,τι δεν λειτουργεί μέσα στον αγωνιστικό χώρο, όπως και έκανε.

Μπορεί τελικά το γκολ να μην ήρθε, παρ’ όλα αυτά έμεινε η αίσθηση ότι η Σκωτία όχι μόνο δεν ήταν καλύτερη από την Εθνική μας, αλλά η αγωνιστική μεταξύ τους διαφορά, όπως φάνηκε στο δεύτερο ημίχρονο, είναι κάτι παραπάνω από εμφανής.

Έχουμε ένα ακόμα ημίχρονο την Κυριακή.