Bloggers

Το μισογεμάτο αποτέλεσμα και η μισοάδεια εμφάνιση του Παναθηναϊκού

07.04.25 | 20:15

Παναθηναϊκός και ΑΕΚ δεν ξέρουν αν πρέπει να γελάσουν, να κλάψουν ή να προβληματιστούν – κι όλο αυτό μετά από ένα παιχνίδι που δεν έληξε ισόπαλο, αλλά βρήκε τους «πράσινους» να νικούν με 3-1.

Αν δεν είχες δει το παιχνίδι και έμπαινες μετά στο κινητό και έβλεπες «ο Παναθηναϊκός νίκησε με 3-1 την ΑΕΚ», θα έλεγες «μπράβο μωρή Πανάθα, έριξες τριάρα, συνήλθες την πιο κρίσιμη στιγμή». Αν όμως στη συνέχεια έβλεπες τα στιγμιότυπα του αγώνα, θα μονολογούσες «μωρή ΑΕΚάρα, πώς κατάφερες να χάσεις ένα παιχνίδι με 3-1, ενώ είχες 20-τόσες τελικές, τόσες κλασσικές ευκαιρίες, τόσες πολλές στατικές φάσεις και δέχθηκες τόσες λίγες τελικές;» Είναι από τα παράδοξα του ποδοσφαίρου το τελικό αποτέλεσμα σε αυτό το παιχνίδι, που πρέπει να προβληματίσει και τους δυο – τον καθένα για διαφορετικούς λόγους.

Προσωπικά, δεν συμφωνώ με την προσέγγιση της «κυνικής νίκης» του Παναθηναϊκού ή της «αφέλειας της ΑΕΚ», ή ότι οι μεν ήταν αποτελεσματικοί και οι δε φλύαροι. «Κυνική νίκη» είναι όταν νικάς κάνοντας εσύ λίγες ευκαιρίες και επιτρέποντας στον αντίπαλο να κάνει ακόμα λιγότερες. Ήταν ένα παιχνίδι που ο Ντραγκόφσκι θύμισε μετά από καιρό Κουρτουά, που ο Βίντα «ντύθηκε» Σέρχιο Ράμος και είχε τέσσερις πολύ καλές ευκαιρίες να σκοράρει, που τα κόρνερ σφύριζαν δεξιά κι αριστερά στην περιοχή των γηπεδούχων και που οι προπονητές έκαναν ένα σωρό σωστά και ένα σωρό λάθος πράγματα, που αμφότερα καθόρισαν τον τελικό νικητή. Που ο Πιερό ήταν μοιραίος από τη μια και ο Τζούριτσιτς καθοριστικός από την άλλη. Αλλά όποιος – από την πλευρά των νικητών – θεωρήσει ότι έγιναν τίποτε φοβερά και τρομερά βήματα προόδου ή ότι ο Παναθηναϊκός μπήκε στο σωστό δρόμο ενόψει συνέχειας λόγω της νίκης, τότε ανήκει σε αυτούς που δεν είδαν τον αγώνα, αλλά πληροφορήθηκαν το σκορ μετά το τέλος του.

Για μια ακόμα φορά σε μεγάλο ματς, είδαμε έναν φοβικό Παναθηναϊκό.

Από το ξεκίνημα της χρονιάς, σε Ελλάδα και Ευρώπη, έχουμε δει τον Παναθηναϊκό να δίνει ένα σωρό «μεγάλα ματς», εντός και εκτός έδρας. Για τα καλοκαιρινά προκριματικά πρώτα του Europa και μετά του Conference, στη φάση των «16», για το πρωτάθλημα, για το Κύπελλο. Τον έχουμε δει με δυο διαφορετικούς προπονητές άλλα να τα κερδίζει, άλλα να τα χάνει και άλλα να λήγουν ισόπαλα και ο κοινός παρανομαστής σχεδόν όλων, είναι ένας: στη συντριπτική τους πλειοψηφία, ακόμα και σε αυτά που κέρδισε, ο Παναθηναϊκός δεν ήταν κυριαρχικός στο γήπεδο, είτε με Αλόνσο στον πάγκο, είτε με Βιτόρια. Ούτε με ΠΑΟΚ, ούτε με ΑΕΚ στην κανονική περίοδο, ούτε με Ολυμπιακό στο Κύπελλο, ούτε με Άγιαξ ή Λανς, οι «πράσινοι» δεν κατάφεραν να πάρουν τα ηνία του αγώνα, παρά μόνο σε σκόρπια 20λεπτα ή 30λεπτα. Ίσως το μοναδικό παιχνίδι όπου ο Παναθηναϊκός κυριάρχησε στο γήπεδο απέναντι σε έναν πραγματικά μεγάλο αντίπαλο, ήταν το δεύτερο ημίχρονο στην Ιταλία απέναντι στη Φιορεντίνα.

Με την ίδια λογική και την ίδια φιλοσοφία είδαμε και τον Παναθηναϊκό κόντρα στην ΑΕΚ, σε ένα ματς όπου και οι δυο καίγονταν για τη νίκη. Με σαφές και ξεκάθαρο πλάνο, για μια ακόμα φορά από τον Βιτόρια, να μείνουν οι παίκτες του πίσω από τη μπάλα, να είναι σφιχτοί στα μετόπισθεν και να προσπαθήσουν να βρουν ανοργάνωτη την αντίπαλη άμυνα και να βάλουν γκολ. Παρόμοιο πλάνο υπήρχε και στην πρεμιέρα των play-offs κόντρα στον Ολυμπιακό, αλλά αφενός η γκάφα του Ντραγκόφσκι στο πρώτο λεπτό και το 2-0 του Τσικίνιο πριν το 20’, έστειλαν το πλάνο περίπατο και ανάγκασαν τον Παναθηναϊκό να ψάξει κάτι που στην πραγματικότητα δεν ήξερε πώς να το βρει, με τη διάταξη που είχε επιλέξει τότε ο προπονητής του.

Ο Παναθηναϊκός δεν άφησε απλά τη μπάλα στην ΑΕΚ, αλλά άφησε και τις ελπίδες του στη βοήθεια του Θεού και την καλή βραδιά του τερματοφύλακά του. Η ΑΕΚ πίεζε, απειλούσε, τον είχε κλείσει στην περιοχή του, ο Παναθηναϊκός υπέφερε στις στατικές φάσεις αλλά ταυτόχρονα παραχωρούσε τη μια μετά την άλλη, το κέντρο της άμυνάς του υπέφερε, τα χαφ και τα εξτρέμ του δεν μπορούσαν να κρατήσουν καθόλου τη μπάλα. Κι εκεί που ισοφάρισε η ΑΕΚ και έλεγες ότι είναι θέμα χρόνου να βάλει και δεύτερο γκολ, ήταν το σημείο όπου ο Αλμέιδα, στην προσπάθειά του να κάνει τα πράγματα καλύτερα, μπέρδεψε την ίδια την ομάδα του και ο Βιτόρια, άλλαξε Τετέ και Ουναϊ, έβαλε μέσα Τζούριτσιτς και Τσέριν και πήρε το ματς.

Γιατί ο Αλμέιδα άλλαξε τόσα πολλά πράγματα, σε μια ομάδα που έδειχνε πως ήταν θέμα χρόνου να βάλει και δεύτερο γκολ; Ο ίδιος γνωρίζει – ίσως να ήθελε φρέσκα πόδια και μυαλά στο χορτάρι, πάντως δεν του βγήκαν οι αλλαγές σε καμία περίπτωση. Γιατί ο Βιτόρια για ένα ακόμα παιχνίδι επέλεξε να αφήσει τον Τζούριτσιτς στον πάγκο, λες και έχει πολλούς πιο αποτελεσματικούς, ψυχωμένους και ταλαντούχους παίκτες στο ρόστερ; Εκείνος το γνωρίζει αυτό, η ουσία είναι πάντως ότι η είσοδος του Σέρβου, η χημεία που έχει με τον Μλαντένοβιτς και οι συνεργασίες τους από αριστερά έδωσαν πνοή στην ομάδα. Και ταυτόχρονα η ποιότητα του Τσέριν, που «διάβασε» το παιχνίδι και «άνοιξε» το γήπεδο, έφερε την πάσα – κλειδί στον Πελίστρι, ο οποίος με τη σειρά του σέρβιρε το τρίτο γκολ στον Γερεμέγεφ.

Άγνωστη η συνέχεια και για τους δυο

Κανονικά, μια νίκη με 3-1 σε ένα ντέρμπι, που μάλιστα έφερε τις δυο ομάδες στην ισοβαθμία θα «όφειλε» να δώσει ένα μεγάλο μπουστάρισμα στο νικητή ενόψει συνέχειας. Η απόδοση του Παναθηναϊκού όμως, σε συνάρτηση με την απόδοση του προσεχούς του αντιπάλου, του ΠΑΟΚ, που έκανε το 2 στα 2 και είναι σε απόσταση ενός βαθμού, δεν νομίζω ότι μπορεί να δώσει καμία ιδιαίτερη ώθηση στην ομάδα του Βιτόρια. Για να γίνει αυτό, θα χρειαστεί μια νίκη επί του ΠΑΟΚ στο ΟΑΚΑ, που να συνοδευτεί από μια καλή, «κανονική» εμφάνιση, που να κάνει και τους παίκτες και τον κόσμο να νιώσουν ότι ο Παναθηναϊκός μπορεί να παίξει ποδόσφαιρο κυριαρχίας και όχι «κλεφτοπόλεμο».

Όσο για την ΑΕΚ, έχει ξεκινήσει με 0 στα 2 τα play-offs, σε δυο παιχνίδια όπου σε κανένα δεν ήταν χειρότερη και θα μπορούσε να τα έχει κερδίσει και τα δυο. Έχει μπροστά της τώρα τα δυο ματς με τον Ολυμπιακό, με την ομάδα που την πλήγωσε ανεπανόρθωτα στο κύπελλο με το 6-0 και την έριξε σε βαθιά εσωστρέφεια. Αν κρατήσει τις δυο ήττες από ΠΑΟΚ και Παναθηναϊκό, πιθανότατα θα χάσει και τρίτο ματς στη σειρά και θα καταρρεύσει. Αν κρατήσει όμως την εμφάνιση που έκανε στο ΟΑΚΑ και βρει τον τρόπο να διορθώσει αυτά που της στερούν τις νίκες, δηλαδή τα αμυντικά black-out και την αναποτελεσματικότητα μπροστά, τότε θα μείνει ζωντανή στο κυνήγι της δεύτερης θέσης.