STOIXIMAN SUPERLEAGUE

ΑΕΚ: Γεννημένη από τις στάχτες της ιστορίας

13.04.25 | 15:54

Η ΑΕΚ δεν είναι φυσικά η μοναδική ελληνική ομάδα που είχε μεγάλους παίκτες. Ούτε η μοναδική ομάδα στη χώρα που έπαιξε ωραίο ποδόσφαιρο.

Είναι όμως εκείνη που οι ιστορικές αναφορές για τις μεγάλες στιγμές ποδοσφαιρικής ποιότητας που χάρισε στο εγχώριο κοινό, είναι περισσότερες και πιθανόν αρκετά δυσανάλογες σε σχέση με τους τίτλους που κατέκτησε, οι οποίοι θα μπορούσαν να ήταν και περισσότεροι. Όμως δεν ήταν.

Πότε λόγω του αυτοκαταστροφικού της DNA, πότε λόγω των διοικητικών προβλημάτων που συχνά πυκνά την ταλαιπωρούσαν για δεκαετίες ολόκληρες, πότε εξαιτίας της αδικίας που δεδομένα υπέστη, απέχοντας για πολλά χρόνια από τα κέντρα αποφάσεων που ελέγχονταν από τους παραδοσιακούς ανταγωνιστές της.

Η κουλτούρα της Φιλαδέλφειας

Στη Νέα Φιλαδέλφεια καλλιεργήθηκε μια ποδοσφαιρική κουλτούρα που αρκετοί ζήλεψαν εντός συνόρων και πολλοί -ανεξαρτήτως συλλογικών προτιμήσεων- πλήρωσαν εισιτήριο για να τη θαυμάσουν από κοντά στα χρόνια της αθωότητας.

Τα κατορθώματα σπουδαίων παικτών ατομικά και συγκεκριμένων εκδοχών της ΑΕΚ πιο συνολικά που αποτύπωσαν τη συγκεκριμένη ποδοσφαιρική κουλτούρα, είχαν ως αποτέλεσμα να περάσει αυτή από γενιά σε γενιά. Είχε από παλιά και εξακολουθεί να έχει, ποδοσφαιρικό κοινό η ΑΕΚ.

ΑΕΚ σημαίνει επίθεση

Η ΑΕΚ είναι μια αμιγώς επιθετική ομάδα, καλομαθημένη να διαθέτει στη μεσοεπιθετική και επιθετική μηχανή της την αφρόκρεμα της εγχώριας και όχι μόνο αγοράς.

Ενδεχομένως σε αυτό να οφείλεται το γεγονός πως έγινε η πρώτη ελληνική ομάδα που κατάφερε να εφαρμόσει με επιτυχία το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο σε δύο σημαντικές περιόδους της ιστορίας της:

Τη δεκαετία του ’70 και στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Οι συγκεκριμένες δυο εκδοχές της ΑΕΚ ήταν στην ουσία αυτές που κατάφεραν να θεριέψουν το βεληνεκές του συλλόγου.

Για να είμαστε πιο ακριβείς το πρώτο μπαμ είχε γίνει επί προεδρίας Νίκου Γκούμα όταν η ΑΕΚ έφυγε από τα στενά όρια του απλού και ταλαιπωρημένου προσφυγικού συλλόγου, πηγαίνοντας στο επόμενο βήμα: «Μια από τις μεγαλύτερες ελληνικές ομάδες».

Μια κιτρινόμαυρη σφήνα στο άλλοτε δίπολο

Τεράστιους παίκτες έφεραν στην Ελλάδα κι άλλοι. Τα παραδείγματα είναι τόσα πολλά σε βαθμό που ακόμα και για μια απλή αναφορά τους θα χρειαζόμασταν πάπυρο.

Ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός, ακόμα και ο ΠΑΟΚ είτε διεκδικούσε τίτλους ή όχι, ακόμα και ο Άρης και ο Πανιώνιος. Η λογική της ΑΕΚ είχε μια σημαντική διαφορά:

Κατάφερνε να φέρνει μεγάλους παίκτες, να φτιάχνει μεγάλες ομάδες και να διεκδικεί σε μόνιμη βάση τίτλους μπαίνοντας σφήνα στο δίπολο Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός, παρότι σχεδόν ποτέ δεν βρισκόταν στην ίδια καλή οικονομική κατάσταση με τους δύο παραδοσιακούς ανταγωνιστές της.

Παραδοσιακά οι άλλοι είχαν τα περισσότερα λεφτά, παραδοσιακά η ΑΕΚ ήταν πιο αδύναμη εκτός των τεσσάρων γραμμών και καταδικασμένη να παλεύει με τους δαίμονες της (διοικητικά προβλήματα) ακόμα και σε περιόδους που κένταγε στο τερέν.

Από τα χρόνια του Μπάρλου μέχρι σήμερα, πάντα κάπως έβρισκε τον τρόπο

Η ΑΕΚ, όμως, έβρισκε πάντα τον τρόπο ανεξαρτήτως συνθηκών. Είτε επειδή ο Μπάρλος είχε «κολλήσει» το… μικρόβιο και την ερωτεύτηκε ερχόμενος από τον Άρη και πληρώνοντας για να φέρει ότι καλύτερο υπήρχε, είτε επειδή ο Ντούσκο ανακάλυπτε τον Σαβέβσκι από τη μέση του ποδοσφαιρικού πουθενά, τον Τσάρτα, τον Κασάπη, τον Τιμούρ και τα άλλα παιδιά.

Είναι τόσα πολλά αυτά τα «είτε» που κράτησαν την ΑΕΚ όρθια γιγαντώνοντας το ποδοσφαιρικό της ανάστημα, που θα ξημερωθώ εγώ γράφοντας και εσείς διαβάζοντας.

Σημασία έχει πως η ομάδα αυτή, με τα όσα ιστορικά εξωαγωνιστικά κομμάτια κουβαλάει γενικότερα, απέκτησε με την πάροδο των δεκαετιών και μια ποδοσφαιρική, ξεκάθαρη, ταυτότητα.

Το επιθετικό DNA που έφερε πολλά μεσημεροαπογεύματα ωραίου ποδοσφαίρου και τη μοιραία μετατροπή των οπαδών της σε ζητιάνους της καλής μπάλας. Για αυτό το λόγο, το κοινό της ΑΕΚ δεν θα είναι ποτέ ένα εύκολο κοινό.

Γιατί πάντα στο μυαλό του ο πήχης θα είναι σε δυσθεώρητα ύψη, εκεί που το έφτασαν οι καλύτερες ΑΕΚ που έχει ζήσει ο καθένας ανάλογα με την εποχή του.

Ποτέ μην ξεχάσεις την πυξίδα!

Η ΑΕΚ αυτή την εποχή δεν είναι στα καλύτερά της αγωνιστικά. Έχει όμως πολλά από εκείνα που ονειρευόταν για χρόνια, το γήπεδό της στο μοναδικό μέρος που μπορεί να νιώσει τον εαυτό της και μια γιγαντωμένη βάση οπαδών να την ακολουθεί βρέξει-χιονίσει, χάσει-κερδίσει.

Ένα μόνο δεν πρέπει να χάσει και η Φιλαδέλφεια θα τη βοηθάει πάντα σε αυτό: Την πυξίδα. Αυτή που δείχνει πάντα την Ανατολή και της υπενθυμίζει στο πέρασμα των ετών πως αυτή η ομάδα έχει κάτι ξεχωριστό.

Δεν έχει αιώνιο αντίπαλο, δεν είναι το αντίθετο κάποιας άλλης ομάδας. Είναι μια ομάδα γεννημένη μέσα από τις στάχτες της ιστορίας, ένα ζωντανό σύμβολο γράφοντας μια ιστορία που διδάσκει πως δεν έχει σημασία αν πληγώνεσαι πότε-πότε, αλλά να σηκώνεσαι και να συνεχίσεις να μάχεσαι.

Χρόνια πολλά…