Bloggers

Τι να ξεχάσω από όσα πέρασα

13.05.25 | 23:09

Δεν είναι εύκολο να γράψεις δυο λόγια για μια τριετία η οποία σου αφήνει την εντύπωση ότι χώρεσε μέσα της τρεις ζωές. Τι να πρωτοθυμηθείς. Από την πρώτη μέρα που ανακοινώθηκε μετά από το τέλος της σεζόν 21-22 που άφησε την ομάδα εκτός Ευρώπης και κουλουβάχατα μέχρι την τελευταία μέρα, δηλαδή σήμερα, στην ΑΕΚ τα ζήσαμε όλα και σε υπερβολικό βαθμό. Επιστροφή στη Φιλαδέλφεια, κλάματα, πρώτο πρωτάθλημα στη Φιλαδέλφεια μετά το 1994, ξανά κλάματα, κάποιες αξέχαστες βραδιές στην Ευρώπη, η αγωνιστική επιβολή που θύμιζε 90s, τα καταραμένα 12 λεπτά της Τούμπας, τη Νόα, το φετινό τρενάκι του τρόμου, τους… ποταμούς στις συνεντεύξεις Τύπου, τους Σαμουράι, τις γραφές και ότι μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους.

Ήταν όλα πολύ… ΑΕΚ!

Τώρα που το ξανασκέφτομαι, πόσο ΑΕΚ ήταν όλα αυτά.. Μέχρι και η χρονική ροή των γεγονότων ήταν πολύ ΑΕΚ: Με το που ήρθε έκανε την top σεζόν, η δεύτερη ήταν η μεσαία και η τρίτη η χειρότερη. Είμαστε που είμαστε μπερδεμένοι από την κατασκευή μας, δηλαδή, να μας αποτρελάνουνε τελείως.

Τι κρατάμε

Σε προσωπικό επίπεδο, ως ρεπόρτερ της που τυγχάνει να είναι και οπαδός της, αυτά που κρατάω από την εποχή Αλμέιδα, τουλάχιστον τα πρώτα που μου έρχονται στο μυαλό, δεν είναι ούτε η δημιουργία υπεραξίας του Γκαρσία, ούτε η… εφεύρεση της θέσης «Αραούχο», ούτε η προσθήκη του Πινέδα, ούτε καν τα υπερηχητικά νούμερα της ΑΕΚ για δυο σεζόν. Έγιναν όλα τα παραπάνω, ισχύουν και με το παραπάνω, όμως δεν είναι τα πιο σημαντικά.

Το πραγματικά σημαντικό που έφερε στην ΑΕΚ ο Αλμέιδα

Η ΑΕΚ πριν τον Αλμέιδα ήταν ένας οργανισμός που έλεγε (λέγαμε) μπράβο στο τίποτα, μήπως με τα ψέματα πάρει τα πάνω της μια ομάδα που στην πραγματικότητα δεν μπορούσε. Η ΑΕΚ της πρώτης χρονιάς του Αλμέιδα έγινε μια ομάδα που της έλεγες «μπράβο» και γέμιζε το στόμα σου, το εννοούσες από το «μ» μέχρι το «ό». Το άξιζε, το κέρδισε με το σπαθί της πώς το λένε. Ο Αλμέιδα επανέφερε στην ομάδα ένα συναίσθημα ξεχασμένο από τα 90s, αυτό της πραγματικής υπεροχής εναντίον όλων. Σε εκείνα τα play-off του 2023 ο Ολυμπιακός έφαγε τρία στο Καραϊσκάκη και η διοίκησή του παρατεταγμένη στη γραμμή του πλαγίου κλώτσαγε μπάλες. Ο ΠΑΟΚ στην Τούμπα έφαγε επίσης τρία και μέτρησε το ένα, ενώ από τη Φιλαδέλφεια έφυγε με μια τεσσάρα στις αποσκευές. Ο Παναθηναϊκός στη Λεωφόρο με τη μισή ΑΕΚ εμπύρετη και τον Πινέδα τραυματία, κράτησε με νύχια και με δόντια το μηδέν. Ψάξε σε όποια πλατφόρμα στατιστικών θες, να βρεις παιχνίδι που η ΑΕΚ υστέρησε εκείνη τη σεζόν από τον αντίπαλο. Ακόμα κι αν έχανε πάντα υπερτερούσε. Σπάνιο. Αυτά λοιπόν είναι τα σημαντικά, αυτά δεν πρέπει να ξεχάσουμε ποτέ.

Ένα μακρύ φιλμ, τρεις ζωές σε τρία χρόνια

Όλα τα άλλα είναι φιλμ. Η πρώτη του φορά στα Σπάτα, ο Μαλέβο, τα πρωινά της Τρίτης στο «Σεραφείδειο», η ήττα από τον Βόλο, ο Καμπάκοφ στη Λεωφόρο, το ίσιωμα στο Αγρίνιο και το πρώτο μπαμ στο Χαριλάου. Το κυπελλικό 3-0 με τον Ολυμπιακό, τις κουβέντες για την 11άδα, τον τελικό του Βόλου με παίκτη λιγότερο, την επιστροφή στο Καπανδρίτι, την Μπράιτον που δεν μπορούσε ούτε να βγάλει την μπάλα στη Φιλαδέλφεια λες και ήταν η Λαμία, το last dance του Αραούχο πέρσι με τον Παναθηναϊκό. Μέχρι εκεί κρατάω. Το υπόλοιπο είναι όλο δυσάρεστο για όλες τις πλευρές. Υπάρχει, αξιολογήθηκε, για αυτό άλλωστε φτάσαμε ως εδώ. Κάπου μπλέχτηκε η κατάσταση, κάπου το έχασε και αυτός, ίσως επηρεάστηκε από κάποια πράγματα. Αν υπάρχει ένα ηθικό δίδαγμα από το φινάλε προς μελλοντική συμμόρφωση, είναι να κρατηθεί μακριά ο επόμενος -και ο εκάστοτε- προπονητής της ΑΕΚ από τον περίγυρο. Σε έναν οργανισμό που παραδοσιακά βιώνει τις συνέπειες της αυλής και της αυλικής νοοτροπίας, το ιδανικότερο είναι οι άνθρωποι που έχουν να διαχειριστούν κάτι σημαντικό να βρίσκονται σε προστατευμένη «γυάλα».

Όση ώρα γράφω σκέφτομαι ότι ο καλύτερος τίτλος θα είναι η επιγραφή μιας εξωτερικής κολόνας της Φιλαδέλφειας από τη μεριά της Καππαδοκίας. Τι να ξεχάσω από όσα πέρασα. Καλή συνέχεια στον προπονητή που έδειξε στη γενιά μου το πρώτο της Νταμπλ, 45 ολόκληρα χρόνια μετά την τελευταία φορά.