Bloggers

Euroleague: Άρτια αλλά «χλωμή» η φετινή διοργάνωση

26.05.25 | 11:46

Τα φώτα στην Έτιχαντ Αρένα έσβησαν, αλλά ο φωτισμός ήταν… θολός για τα ελληνικά χρώματα. Αντίθετα, οι προβολείς έπεσαν πάνω στη Φενέρ του Σάρας, με τον Λιθουανό να κατακτά τον πρώτο του ευρωπαϊκό τίτλο ως προπονητής και τους Τούρκους τη δεύτερη Ευρωλίγκα της ιστορίας τους. Οι ελληνικές ομάδες έμειναν για τον τελικό της παρηγοριάς, που βάφτηκε «ερυθρόλευκος», για το τυπικό της υπόθεσης.

Δίκαια το κατέκτησε η ομάδα της Τουρκίας — ήταν συνολικά καλύτερη από τους υπόλοιπους. Ο Σάρας αποζημιώθηκε με μια ζεστή αγκαλιά από την οικογένειά του και γιόρτασε με τον κόσμο, κλαίγοντας και χορεύοντας στους ρυθμούς του “Free From Desire”. Αναδείχθηκε σε κεντρικό πρόσωπο!

Σήμερα στις 12:00 το μεσημέρι (τοπική ώρα), ο Παναθηναϊκός ανοίγει τον χορό των αναχωρήσεων και γύρω στις 13:15 τη «σκυτάλη» παίρνει ο Ολυμπιακός. Οι «αιώνιοι» επιστρέφουν με άδειες αποσκευές, κι ας το είχαν σχεδιάσει αλλιώς… Τώρα επιστρέφουν στην Ελλάδα και, με λίγες ανάσες, μπαίνουν στη μάχη για την κυριαρχία στο ελληνικό πρωτάθλημα.

Νωρίτερα, βέβαια, αποχώρησαν από τα Εμιράτα αρκετοί απογοητευμένοι συμπατριώτες μας. Άλλοι από την Ελλάδα, άλλοι από την Κύπρο και διάφορα μέρη του εξωτερικού. Ξενερωμένοι με την αρνητική εξέλιξη.

Τα αγωνιστικά περνούν σε δεύτερη μοίρα – υπερανάλυση έγινε. Επί της ουσίας, Μονακό και Φενέρ είχαν μεγαλύτερη ένταση στο παιχνίδι τους από τους «αιώνιους». Πήραν περισσότερα από τους ρολίστες τους και έπαιξαν καλύτερες άμυνες. Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός πήγαν για μαλλί και βγήκαν κουρεμένοι! Αναλώθηκαν πνευματικά στις μεταξύ τους «εσωτερικές» κόντρες και ξέχασαν ότι υπάρχουν κι άλλες ομάδες στη διοργάνωση. Κάπως έτσι χάθηκε το στοίχημα. Με έναν Ναν και έναν Φουρνιέ δεν έρχεται η άνοιξη.

Όσον αφορά την άλλη ελληνική πλευρά… Ο Σπανούλης έκανε υπέρβαση με τη συμμετοχή και μόνο, και η Μονακό το ίδιο. Θα έχει κι άλλες ευκαιρίες.

Τα κλάματα του Παπαγιάννη, που δεν χρησιμοποιήθηκε, θα μείνουν χαραγμένα στη μνήμη μας. Πιθανότατα θα αποχωρήσει, και είναι ανοιχτό το ενδεχόμενο να επιστρέψει στα πάτρια εδάφη – ακόμη και στον Παναθηναϊκό. Καλάθης και Τζέιμς έχασαν μεγάλη ευκαιρία να βάλουν ένα αστέρι στο πέτο. Μεγαλώνουν και οι ευκαιρίες δεν έρχονται κάθε μέρα. Ωστόσο, η λαμπρή τους καριέρα αποτελεί παράσημο!

Όσον αφορά τη διοργάνωση, ήταν μεν άρτια από κάθε άποψη, αλλά – πώς να το πω… – δεν ταιριάζει πολύ στον Αραβικό κόσμο το μπάσκετ. Το Άμπου Ντάμπι ήταν εκτός κλίματος. Πέρα από όσους εργάστηκαν, αρκετοί Άραβες, απλός κόσμος, δεν ήξεραν καν ότι διεξάγεται Final Four στον τόπο τους. Ούτε καν στο αεροδρόμιο υπήρχαν διακριτικά, παρά μόνο στο ξενοδοχείο των ομάδων και το γήπεδο.

Οι περιορισμοί – αν και καταλύθηκαν σε κάποιες περιπτώσεις, όπως το κάπνισμα εντός γηπέδου – δεν άφηναν πολλά περιθώρια για πανηγυρισμούς τύπου κόρνες, καπνογόνα και όλα αυτά που βλέπουμε στην Ευρώπη. Όλα ήταν πολύ πιο ταπεινά, πιο χαμηλών τόνων. Επειδή έχω βρεθεί και σε άλλα Final Four, μπορώ να πω πως αυτό ήταν ένα «κλικ» πιο κάτω… Και όχι επειδή δεν πήγε κάποια ελληνική ομάδα στον τελικό. Αλλά το κλίμα, η κουλτούρα, οι θερμοκρασίες που επηρεάζουν τη διάθεση, παίζουν ρόλο. Δεν τρελαίνονται στην Αραβική Χερσόνησο για την πορτοκαλί θεά. Θέλουν όμως να την εισάγουν για πολλούς λόγους – ακόμη και τουριστικούς. Εξού και η τεράστια οικονομική επένδυση, που δεν έγινε μόνο για αθλητικούς λόγους από τις αρχές εδώ. Ωστόσο, τα χρήματα δεν φέρνουν πάντα την ευτυχία.