Bloggers

Η βραδιά που ο Λουίς Ενρίκε μάς έδειξε το φως

01.06.25 | 21:21

Δεν είναι μόνο ότι κατάφερε να (μετ)αλλάξει την Παρί Σεν Ζερμέν και να την κάνει πρωταθλήτρια Ευρώπης για πρώτη φορά στην ιστορία της, κατάφερε να μεταλλάξει και όλους εμάς, που δεν γεννηθήκαμε στα περίχωρα του Άιφελ, δεν πηγαίναμε σχολικές εκδρομές στη Notre Damme, ούτε τα πρώτα μας ραντεβού ήταν στις όχθες του Σηκουάνα.

Αντίθετα, δεν ήμασταν και λίγοι αυτοί που πιστεύαμε πως η λογική του να ψωνίσεις όλα τα μεγάλα ονόματα για την ομάδα σου, δεν θα σε κάνει ποτέ μεγάλη ομάδα. Όπως και συνέβη. Ο Ισπανός κόουτς όμως εκτός από την αύρα του, έφερε και επέβαλλε την δική του ποδοσφαιρική λογική: δεν αγοράζουμε ομάδα, την φτιάχνουμε. Ο Κελαΐφι είχε την εξυπνάδα να τον ακούσει και να τον αφήσει να εκπονίσει το σχέδιό του.

Και φτάσαμε, Σάββατο βράδυ να κάνουμε standing ovation σε μια σύνολο που σφίζει από κέφι, δύναμη, αθλητικότητα, ταλέντο και μέλλον ενώ αντίθετα, βλέποντας από την άλλη μεριά την άφωνη και άοσμη Ίντερ σκεφτόμασταν “Αν είχε περάσει η Μπαρτσελόνα, θα βλέπαμε πραγματική ματσάρα”. Τέλος παντων, ο γέγονε, γέγονε.

Κι επειδή οι λεπτομέρειες είναι αυτές που ξεχωρίζουν το καλό από το μοναδικό θέλω να σταθώ στο εξής: Την ώρα που ο αρχηγός της Παρί Σεν Ζερμέν Μαρκίνιος σήκωνε την κούπα με τα μεγάλα αυτιά, ο Ενρίκε αφού ύψωσε τις γροθιές του, στράφηκε αμέσως και χειροκρότησε τους παίκτες της Ίντερ. Διότι, εκείνος περισσότερο από πολλούς, ξέρει καλά από απώλειες, γνωρίζει βαθιά την πίκρα της ήττας, έχει ζήσει το σκοτάδι, αλλά είναι και ο πρώτος που θα δειξει το δρόμο προς το φως.

Μιλώντας για φως…

Η τραγική απώλειας της κόρης του Λουίς Ενρίκε στα 9 της χρόνια, όπως ήταν λογικό, είχε απλώσει το πέπλο της μέρες τώρα πριν από τον μεγάλο τελικό. Όσο και αν θέλαμε να εστιάσουμε στο αγωνιστικό του θέματος, όλα περνούσαν και φαίνονταν μέσα από αυτό το φίλτρο.

Χιλιάδες άνθρωποι ανά τον κόσμο, συγκινήθηκαν, δάκρυσαν, έκλαψαν με το ανατριχιαστικό πανό των φίλων της Παρί αφιερωμένο στη Ζάνα. Λίγες στιγμές μετά ο Λουίς Ενρίκε, τους ευχαριστούσε αλλά παράλληλα σαν τους (και μας…) παρηγορούσε λέγοντας ότι “Δεν χρειάζεται να κερδίσω το Champions League, για να την σκεφτώ. Η Ζάνα είναι κάθε μέρα εδώ, νιώθω την παρουσία της ακόμα και όταν χάνουμε”.

Όσοι δεν έχουν έχουν παιδιά, δεν μπορούν ούτε κατά διάνοια να σκεφτούν τι διά βίου χτύπημα ήταν αυτό στη ζωή του Ισπανού προπονητή και όσοι έχουμε παιδιά προσπαθούμε να καταλάβουμε πώς αυτός ο άνθρωπος κατάφερε όχι μόνο να σταθεί πάλι στα πόδια του αλλά και να ξανανέβει στην κορυφή του ποδοσφαίρου. Ένας παράδειγμα ζωής, που δεν είμαι σίγουρη ότι έχουμε όλοι το σθένος να ακολουθήσουμε, αλλά σίγουρα μπορούμε να υποκλιθούμε.