ΑΕΚ

Η ΑΕΚτζήδικη κουλτούρα είναι πια ορφανή

06.06.25 | 11:26

Όποιος δεν έχει γνωρίσει από κοντά τον Δημήτρη Χατζηχρήστο, έχει κάποια κενά ως προς την πλήρη κατανόηση του όρου ηγέτης.

Είχα την τιμή, τη χαρά, σχεδόν την ευτυχία να τον ζήσω από πολύ κοντινή απόσταση για κάποια χρόνια και έχω ζήσει στο πετσί μου την πλήρη κατανόηση του όρου ηγέτης μέσα από εκείνον. Ένα φοβερό πράγμα και ένα περίεργο, ίσως το πιο περίεργο που έχω δει στη ζωή μου, πάντρεμα κουλτούρας σε ένα ανθρώπινο κεφάλι.

Δεν ξέρω πού θα έφτανε αυτό το μυαλό αν ο Μίμης δεν έτρωγε την πετριά με την ΑΕΚ. Ίσως να τον βλέπαμε μεγαλοστέλεχος σε κάποια μεγάλη εταιρεία, ίσως τίποτα βουλευτή, ίσως να έπαιρνε τελικά εκείνο το πτυχίο της ΑΣΟΕΕ που έλεγε και ξαναέλεγε. Μεταξύ μας πάντως, δεν ήταν αυτός για τέτοια. Αυτός ήταν προορισμένος για να κάνει αυτό που τελικά έκανε από την αρχή μέχρι το τέλος.

Δε συμφωνώ με την άποψη ότι η ΑΕΚ κέρδισε οπαδούς από τον Μίμη. Η ΑΕΚ είχε πάντα αρκετό κόσμο, όχι στον σημερινό βαθμό, αλλά είχε, ακόμα και στις πιο ασπρόμαυρες δεκαετίες. Έλειπαν όμως το όραμα, η οργάνωση, το μέταλλο, η κουλτούρα, το υπόβαθρο.

Χρειαζόταν ένα μυαλό για να ενωθούν ένας υδραυλικός και ένας γιατρός, ένας άνεργος και ένας δικηγόρος, ένας «τσόγλανος» και ένας πιο «κυριλέ». Να γίνουν φίλοι μεταξύ τους, να ταξιδέψουν μαζί σε όλα τα γήπεδα της χώρας, να γνωριστούν καλύτερα, να περάσουν extreme καταστάσεις και να συνεχίσουν τη ζωή τους με την αίσθηση ότι κάτι βαθύ τους ενώνει. Αυτό οραματίστηκε και έκανε πράξη ο Μίμης και κάπως έτσι η Original έγινε μια μεγάλη γηπεδική οικογένεια. 

Οι περισσότεροι από αυτούς που κατέβηκαν αυτά τα τρία-τέσσερα σκαλάκια στο δωματιάκι, ακόμα κι αν άλλαξαν δρόμο στη ζωή νιώθουν την Original σαν ένα κομμάτι από το δέρμα τους. Εκατοντάδες φιλίες έχουν κρατήσει στον χρόνο και το αίσθημα του «ανήκειν» δεν θα τους φύγει ποτέ, σαν τατουάζ, όποιο δρόμο κι αν έχουν τραβήξει μετά τα hardcore χρόνια τους. Όλο αυτό έχει τη σφραγίδα του Δημήτρη Χατζηχρήστου. 

Σαν βρεθείς στης Φιλαδέλφειας τα μέρη, λοιπόν, τίποτα δε θα είναι ίδιο. Νιώθω, όπως φαντάζομαι και πολλοί ΑΕΚτζήδες εξ αυτών των 2-3 γενεών που μεγάλωσαν με τον Χατζηχρήστο, πως την Πέμπτη έφυγε ένα κομμάτι από τα νιάτα μου, από την παιδική μου ηλικία και από την ΑΕΚτζήδικη κουλτούρα.

Η παρακαταθήκη μένει, η κληρονομιά είναι βαριά, οι αναμνήσεις θα είναι για πάντα ζωντανές και το συμπέρασμα εδραιωμένο: Αν ο Θωμάς Μαύρος, ο Παπαϊωάννου, ο Ραβούσης, ο Μανωλάς, ο Ντέμης και όλοι όσοι τίμησαν τη φανέλα και γιγάντωσαν αγωνιστικά τον σύλλογο ήταν τα φτερά του Αετού, ο Μίμης και όλο αυτό που δημιούργησε ήταν το σπαθί του. 

Υ.Γ.: Η μέρα είναι δύσκολη και το θέμα του προπονητή έγινε ξαφνικά δευτερεύον αφού τα πάντα στην ΑΕΚ σκεπάζονται από το πένθος για μια από τις σημαντικές της μορφές. Ας κρατήσουμε μόνο ότι πολύ δύσκολα θα έχουμε επίσημη εξέλιξη μέσα στο Σαββατοκύριακο και πως η περιπτώσεις που παίζουν είναι ενός Ισπανού και ενός από τα Βαλκάνια.