Στην ουρά της Ευρώπης η Ελλάδα και στην κεντρική διαχείριση τηλεοπτικών – Οι εμπόλεμες Ρωσία, Ουκρανία και η Πορτογαλία

«Ευρώπη είμαστε» είναι το moto όλων των τελευταίων γενεών στην Ελλάδα. Έτσι μεγαλώσαμε, έτσι μεγαλώνουν και τα παιδιά μας.

Είναι δεδομένο ότι υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα σε αυτή τη χώρα, πολύ πιο σημαντικά από το θέμα του κειμένου, που αποδεικνύουν ότι έχουμε χάσει αυτό το… ευρωπαϊκό τρένο αλλά δεν είναι της παρούσης να το αναλύσουμε.

Πάμε σε αυτά που αφορούν τα αθλητικά δρώμενα και δη τα τηλεοπτικά δικαιώματα των ομάδων της Super League. Στο κείμενο που δημοσίευσε το Monobala τη Δευτέρα 30 Ιουνίου διαβάσαμε το τι σημαίνει η καθυστέρηση που παρατηρείται στην πώληση των τηλεοπτικών δικαιωμάτων τη φετινή σεζόν. Σε αυτό το κείμενο θα δούμε τι ισχύει σε όλη την Ευρώπη και τι στην Ελλάδα.

Η Αγγλία πρότυπο κεντρικής διαχείρισης

Δεν χρειάζεται κανείς να είναι επιστήμονας για να αναλογιστεί ότι ένας συνεταιρισμός ομάδων που πουλάει συνολικά τα τηλεοπτικά του δικαιώματα μπορεί να εξασφαλίσει μεγαλύτερα έσοδα και να βοηθήσει την ανάπτυξη του πρωταθλήματος.

Δεν είναι τυχαίο ότι η δημιουργία της Premier League εκτόξευσε το πρωτάθλημα της Αγγλίας. Ένας από τους βασικούς λόγους ήταν και η κεντρική διαχείριση. Θέλετε να κάνουμε και μία αναδρομή στα ποσά (μόνο τα εγχώρια και όχι τα έσοδα από τις πωλήσεις στο εξωτερικό) για να δούμε την εξέλιξη;

1986 – 6 εκ. λίρες / έτος

1992 – 60 εκ. λίρες / έτος

1997 – 200 εκ. λίρες / έτος

2001 – 330 εκ. λίρες / έτος

2016 – 1,7 δισ. λίρες / έτος

2022 – 2 δισ. λίρες / έτος

2025 – 2,5 δισ. λίρες / έτος

Η πλειοψηφία των χωρών στην Ευρώπη έχουν κεντρική διαχείριση

Πολλοί είναι αυτοί που λένε ότι οι ομάδες δεν μπορούν να τα βρουν γιατί έχουν διαφορετικά εμπορικά μεγέθη και αυτό δημιουργεί πρόβλημα. Σε ποια χώρα δεν ισχύει αυτό; Σε όλες υπάρχουν οι εμπορικές ομάδες και οι υπόλοιπες. Κι όμως βρήκαν λύση.

Όλες με εξαίρεση 4 σε όλη την Ευρώπη! Η Ρωσία και η Ουκρανία που και λόγω της εμπόλεμης κατάστασης δεν έχουν ασχοληθεί με το συγκεκριμένο θέμα και η Πορτογαλία. Η τελευταία είναι η μόνη που έχει ακριβώς τα ίδια προβλήματα με την Ελλάδα.

Και επειδή κάποιος θα σκεφτεί ότι μόνο οι μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες έχουν κεντρική διαχείριση, ιδού η λίστα των χωρών που διαχειρίζονται κεντρικά τα δικαιώματά τους.

Αγγλία, Ισπανία, Γερμανία, Ιταλία, Γαλλία, Ολλανδία, Βέλγιο, Σκωτία, Τουρκία, Ελβετία, Αυστρία, Δανία, Σουηδία, Νορβηγία, Πολωνία, Τσεχία, Ουγγαρία, Κροατία, Σερβία, Σλοβακία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Κύπρος.

Η Πορτογαλία είναι η μόνη χώρα που συγκρίνεται με την Ελλάδα

Για να μην αισθανόμαστε μόνοι στην Ευρώπη, υπάρχει και η Πορτογαλία η οποία έχει ακριβώς το ίδιο καθεστώς με την Ελλάδα. Οι 3 μεγάλες (Μπενφίκα, Πόρτο, Σπόρτινγκ) έχουν ατομικά συμβόλαια που τους αποφέρουν περίπου το 70% των συνολικών εσόδων.

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στην Ελλάδα με το Big-4. Όπως και εδώ έτσι και στην Πορτογαλία γίνονται συζητήσεις για κεντρική διαχείριση και δεν έχει υλοποιηθεί. Θεωρητικά εκεί θα κάνουν νέα προσπάθεια το 2028. Στην Ελλάδα κάθε χρόνο γίνεται και μία τέτοια συζήτηση αλλά στο τέλος η κάθε ομάδα χαράζει ένα δικό της δρόμο.

Τα οφέλη της κεντρικής διαχείρισης

Κάθε χώρα που αποφάσισε να μπει σε αυτή τη διαδικασία βγήκε κερδισμένη. Η λογική πίσω από αυτό είναι απλή. Το brand κάθε ομάδας είναι σημαντικό αλλά κανένα δεν μπορεί να φτάσει το συνολικό brand.

Είναι άλλο πράγμα να πηγαίνει ο Ολυμπιακός και να διαπραγματεύεται με ένα κανάλι και άλλο να πηγαίνουν μαζί ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός, η ΑΕΚ, ο ΠΑΟΚ, ο Άρης κτλ. Μπορεί το συμβόλαιο που θα αποσπάσει μία ομάδα να είναι υψηλό λόγω της εμπορικότητας της, λόγω του ποιοτικού ρόστερ, λόγω της ιστορίας της αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το πρωτάθλημα αναπτύσσεται.

Σε όλες τις χώρες υπάρχουν διαφορές στα χρήματα που εισπράττουν οι μεγάλες ομάδες, όμως όσο διαπραγματεύεσαι συνολικά μπορείς να εξασφαλίσεις τη… ζωή και των μικρών ομάδων. Και αν μία χώρα θέλει να έχει ανταγωνιστικό πρωτάθλημα, θέλει να έχει καλύτερες μικρές ομάδες με ποιοτικότερα ρόστερ. Θα το δούμε ποτέ στην Ελλάδα;

Σε περίπτωση που κάποιος σκεφτεί πώς θα γίνει η μοιρασιά των ποσών, υπάρχουν ήδη μοντέλα στις άλλες χώρες. Από τα συνολικά έσοδα (αν καταφέρουν να προστεθούν και πωλήσεις δικαιωμάτων στο εξωτερικό τα ποσά θα είναι μεγαλύτερα) οι ομάδες τα μοιράζονται με τον παρακάτω τρόπο (πχ στην Ισπανία):

50% ισόποσα

25% ανάλογα με τα αποτελέσματα των τελευταίων 5 χρόνων

25% ανάλογα με κοινωνικά/τηλεοπτικά κριτήρια

Άρα αν υπήρχε ένα ποσό 65 εκ. ευρώ για τις ομάδες της Super League (περίπου τόσο ήταν το συνολικό ποσό πέρυσι) θα μπορούσαν τα 30 εκ. να μοιραστούν στις 14 (πάνω από 2 εκ. ευρώ σε κάθε ομάδα οπότε καλύτερα και από αυτά που έχουν υπογράψει τώρα οι 9 «μικρές») και τα υπόλοιπα 35 εκ. θα πήγαιναν, ουσιαστικά, στους Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, Άρη με ποσοστά που θα είχαν αποφασιστεί.

Θα έπαιρναν λιγότερα χρήματα οι μεγάλες ομάδες την πρώτη χρονιά (σε περίπτωση που δεν μπορούσαν να πουλήσουν τα δικαιώματα του πρωταθλήματος στο εξωτερικό) αλλά όπως έχει δείξει η ιστορία σε άλλες χώρες, το ποσό θα αυξανόταν και θα ερχόταν η μέρα που και οι μεγάλοι θα έβαζαν στα ταμεία τους περισσότερα χρήματα από αυτά που εισπράττουν σήμερα.