Η μεγάλη εικόνα δεν αμφισβητείται. Η νεοσυσταθείσα “Per Capita” συμφερόντων Γιάννη Βαρδινογιάννη – Ντράγκαν Σόλακ ήρθε σαν το μάννα εξ’ ουρανού για την πλειονότητα των ΠΑΕ της Super League.
H προσφορά συμβολαίων τετραετούς διάρκειας με αποδοχές που, όπως λέγεται, ήταν υψηλότερες από τις προηγούμενες, έθεσαν τέλος στην ανασφάλεια των “μικρομεσαίων” του συνεταιρισμού για εύρεση τηλεοπτικής στέγης και ενταφίασαν, τουλάχιστον έως το 2029, κάθε κουβέντα περί “κεντρικής διαχείρισης”.
Ωστόσο, τώρα που κάθισε ο κουρνιαχτός από τη “χρυσόσκονη” των νέων συμβολαίων και παρ’ ότι όλα όσα έγιναν είναι γνωστά εδώ και μήνες -επομένως, υπήρχε χρόνος-, το θεσμικό πλαίσιο για τα τηλεοπτικά δικαιώματα των ΠΑΕ, παραμένει απορρυθμισμένο.
Με άλλα λόγια διατάξεις του νόμου “παίζουν μπουνιές” με διατάξεις του ΚΑΠ και διατάξεις του καταστατικού της ΕΠΟ είναι αντίθετες με διατάξεις του καταστατικού της Super League, αλλά και την ίδια την πραγματικότητα.
Ειδικότερα:
Α) Το καταστατικό της ΕΠΟ προβλέπει υποχρεωτική κεντρική διαχείριση των τηλεοπτικών δικαιωμάτων της Super League, ενώ ο νόμος επιτρέπει στις ΠΑΕ να διαπραγματεύονται μόνες τα τηλεοπτικά τους δικαιώματα, προβλέποντας “κεντρική διαχείριση” μόνο για τη Super League 2.
Yπάρχει, μάλιστα, απόφαση του Διαιτητικού Δικαστηρίου από το 2021, που κρίνει άκυρη την κατά πλειοψηφία απόφαση που είχε λάβει η γενική συνέλευση της Super League περί επιστροφής στην “κέντρικη διαχείριση”.
Β) Σύμφωνα με τον KΑΠ, το 5% επί του ποσού των τηλεοπτικών συμβάσεων των ΠΑΕ αποδίδεται στην ΕΠΟ. Ωστόσο επί θητείας Ελ. Αυγενάκη ως υφυπουργού αθλητισμού και Ευ. Μαρινάκη ως προέδρου της Super League, o νόμος τροποποιήθηκε και το 5% υπέρ της ΕΠΟ μειώθηκε σε 1%.
Και στις δύο περιπτώσεις εφαρμόζεται ο νόμος και όχι οι προβλέψεις του ΚΑΠ και του καταστατικού της ΕΠΟ.
Το ότι η ΕΠΟ αποδέχεται και εγκρίνει τις τηλεοπτικές συμβάσεις των ΠΑΕ, παρότι έχουν διατάξεις που είναι ενάντια στους κανονισμούς της, αποτελεί μια ιδιάζουσα κατάσταση.
Το ότι η νέα πραγματικότητα στο τηλεοπτικό περιβάλλον και το υφιστάμενο νομικό πλαίσιο “απαιτούν” τις ανάλογες από την ομοσπονδία ρυθμίσεις, αποτελεί αναγκαιότητα, τουλάχιστον ως προς την “κεντρική διαχείριση”.
Όσον αφορά τη μείωση του ποσοστού, ίσως, εφοσον η συγκυρία ευνοήσει, η ομοσπονδία επιχειρήσει να πάρει πίσω, ότι έχασε.
Το ότι οι περισσότεροι στην ιστορία της ομοσπονδίας εξειδικευμένοι νομικοί εργάστηκαν για τους κανονισμούς της ΕΠΟ και εντούτοις οι contra legem διατάξεις διατηρήθηκαν, αποτελεί ένα εύλογο ερώτημα…
