Η ΑΕΚ κατάφερε να κερδίσει σε κάπως… hardcore συνθήκες, σε αφόρητη ζέστη και απέναντι σε έναν πιο έτοιμο αντίπαλο που δε θες να βρεις απέναντί σου στο πρώτο επίσημο παιχνίδι της σεζόν. Σπουδαίο ότι κέρδισε, στενάχωρο ότι δεν κατάφερε να σκοράρει περισσότερα γκολ από τη στιγμή που είχε τόσο καθαρές ευκαιρίες.
Έκανε ένα μετριότατο πρώτο ημίχρονο
Από το πρώτο ημίχρονο του αγώνα με τη Χάποελ η ΑΕΚ είχε να κρατήσει ελάχιστα πράγματα. Ανασταλτικά το πράγμα δεν πήγε καλά αφού κάθε άπλωμα των Ισραηλινών στο πλάι μύριζε κίνδυνο καθώς ο αντίπαλος κατάφερε να δημιουργήσει υπεραριθμίες, ενώ υπήρξαν φορές που και ο άξονας έμοιαζε άδειος με κακές αποστάσεις. Δημιουργικά και επιθετικά, πάλι, λίγα πράγματα με τις φάσεις της «Ένωσης» να προέρχονται -με εξαίρεση ένα γύρισμα του Κοϊτά στον Ζίνι- από στατικές φάσεις. Η μεγαλύτερη στιγμή της ΑΕΚ στο πρώτο μέρος ήταν η κεφαλιά του Μουκουντί μετά την εκτέλεση φάουλ του Μάνταλου, ωστόσο η μπάλα δεν έκανε το χατίρι στην «Ένωση», η οποία κυνήγησε τις λεπτομέρειες στις στατικές φάσεις και αυτή ήταν η μόνη θετική παράμετρος που μπορεί να κρατήσει από το πρώτο μέρος του πρώτου επίσημου αγώνα της στη σεζόν.
Καλύτερα τα πράγματα στην επανάληψη
Το δεύτερο ημίχρονο είχε διαφορετική ροή σε σχέση με το πρώτο και η ΑΕΚ κατάφερε να γίνει πιο απειλητική. Ο Πιερό έχασε το άχαστο στο ξεκίνημα, όμως ο Ρέλβας κατάφερε να βάλει την «Ένωση» μπροστά στο σκορ, γεγονός ευεργετικό καθώς οι «κιτρινόμαυροι» βρήκαν το πολυπόθητο προβάδισμα που έψαχναν αλλά βοήθησε και για να ανοίξει τη Χάποελ και να βρει η ΑΕΚ κι άλλες καθαρές ευκαιρίες. Σε αντίθεση με το πρώτο μέρος, το πρόβλημα στο δεύτερο ημίχρονο ήταν η απώλεια καθαρών ευκαιριών και η αλήθεια είναι ότι η «Ένωση» έχασε πολλές τέτοιες. Με τον Πιερό, με τον Μαρσιάλ, με τον Ζίνι, με τον Μουκουντί. Μιλάμε για καθαρές ευκαιρίες οι οποίες σπαταλήθηκαν και αν είχε γίνει γκολ έστω και μια εξ αυτών τότε η πρόκριση θα μπορούσε να είχε μπει σε καλύτερες βάσεις. Τώρα είναι σε νορμάλ βάσεις, όμως είναι ακόμα ανοιχτή.
Δεν είναι απλό το έργο της αλλά αυτός είναι ο δρόμος
Το σίγουρο είναι ότι η ΑΕΚ δεν έχει απέναντί της μια ομάδα της πλάκας. Δεν είναι κάτι τρελό οι Ισραηλινοί, είναι όμως μια καλή ομάδα την οποία δε θες να βρεις απέναντί σου αυτή την εποχή, ειδικά όταν εκείνοι είχαν πίσω τους τέσσερα επίσημα ματς ήδη στα πόδια τους. Όπως και να έχει, αυτός είναι ο δρόμος και σε αυτόν πρέπει να βαδίσει η ΑΕΚ αφού το «πρέπει» του 3/3 και της πρόκρισης στο League Stage αποτελεί επιτακτική ανάγκη.
Τα επί μέρους έχουν τη σημασία τους
Σε ότι αφορά τα επί μέρους του ματς έχουν αξία κάποια πράγματα από απόψε το βράδυ στη Φιλαδέλφεια. Η ανετοιμότητα του Πινέδα μπορεί να είναι φυσιολογική αφού ο παίκτης είχε ένα δύσκολο πρόγραμμα το καλοκαίρι, ωστόσο είναι ένα από αυτά. Η εικόνα του Μαρσιάλ που πέρασε ως αλλαγή δεν ήταν κάτι διαφορετικό από το σύνολο της εικόνας του Γάλλου μέχρι σήμερα. Μικρή η βοήθεια που έδωσε στην ομάδα.
Η ορμή που δίνει ο Ζίνι και αυτή δεν είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που είδαμε σε όλη τη διάρκεια της προετοιμασίας. Το πρόβλημα στο δεξί άκρο της άμυνας και στον τρόπο που αμύνεται από εκεί η ΑΕΚ δείχνει να είναι ένα ζήτημα προς άμεση επίλυση. Στα αξιοσημείωτα και το γεγονός ότι ο προπονητής επέλεξε τον Πήλιο έναντι του Πενράις στο αριστερό άκρο της άμυνας. Σπουδαίο το γεγονός ότι ο Ρέλβας σκόραρε στο επίσημο ντεμπούτο του με τα «κιτρινόμαυρα» ενώ πολύ καλή ήταν και η παρουσία του Μουκουντί. Επίσης θα ήταν παράλειψη αν δεν σταθεί κανείς στην κομβική συμβολή του Γκατσίνοβιτς από την ώρα που μπήκε, όπως και η θετική συνεισφορά του Νίκολιτς από τον πάγκο καθώς σχεδόν όλες του οι αλλαγές με εξαίρεση τον Μαρσιάλ έδωσαν βοήθειες στην ομάδα.
