Πριν λίγους μήνες, στο πλαίσιο του Nations League, η Ελλάδα πήγε στη Σκωτία και κέρδισε με 3-0. Καθαρά και ξάστερα. Επιβλητικά και απόλυτα πειστικά, «σβήνοντας» την ήττα με 1-0 στην Αθήνα λίγες μέρες νωρίτερα. Εκείνη ακριβώς η νίκη και – κυρίως – εκείνη η εμφάνιση, μας έκαναν να πιστεύουμε ότι και αυτή τη φορά θα τα καταφέρναμε στη Γλασκόβη, θα διορθώναμε τη «μουτζούρα» της εντός έδρας ήττας από τους Δανούς και θα ξαναμπαίναμε στο παιχνίδι για την πρώτη θέση του ομίλου και την απευθείας πρόκριση στο Μουντιάλ.
Τελικά, φύγαμε από τη Σκωτία με σκυμμένο κεφάλι και μια ακόμα τριάρα. Να την πούμε άδικη; Να την πούμε με βάση την εικόνα του αγώνα, αλλά οι τρεις βαθμοί χάθηκαν, ο ένας βαθμός που θα μας κρατούσε κοντά στους Σκωτσέζους και στη δεύτερη θέση που οδηγεί στα μπαράζ πέταξε κι αυτός και μένουμε πλέον να κυνηγάμε «ανεμόμυλους», σαν Δον Κιχώτηδες: ένα τρία στα τρία στα επόμενα παιχνίδια και συνδυασμό αποτελεσμάτων, μπας και… Δύσκολα πράγματα, καθώς βάλαμε τα χέρια μας και βγάλαμε τα μάτια μας, δώσαμε το δικαίωμα στους Σκωτσέζους να κάνουν «τη ληστεία του αιώνα», πολύ απλά διότι εμείς αφήσαμε πόρτες και παράθυρα ανοιχτά – και μάλιστα κρεμάσαμε και ταμπέλα απ’ έξω που έγραφε «θα λείπουμε για λίγες ώρες».
Η ταμπέλα του φαβορί που μας γέμισε με «πρέπει»
Όποτε η Εθνική μας έκανε καλά πράγματα, ήταν διότι πήγαινε στη «μάχη» σεμνά και ταπεινά: από το Euro του 2004 και το Μουντιάλ που βρεθήκαμε μια ανάσα από τους «8» και αποκλειστήκαμε στα πέναλτι από την Κόστα Ρίκα, μέχρι το πρόσφατο Nations League, πηγαίναμε με χαμηλωμένο το βλέμμα και χωρίς τυμπανοκρουσίες. Αντιθέτως, όποτε ψηλώσαμε παραπάνω από το μπόι μας, δεν μας βγήκε σε καλό: έναν χρόνο μετά το Euro 2004, απαιτούσαμε «να ,μας φέρουν τη Βραζιλία». Μας την έφεραν το 2005 στο Συνομοσπονδιών και φάγαμε τριάρα. Στο Euro του 2008, πήγαμε με μια «σιγουριά» ότι θα φτάσουμε πολύ μακριά – δεν φτάσαμε. Ακόμα και στο πρόσφατο μπαράζ με τη Γεωργία για το Euro, ως φαβορί πήγαμε στην Τιφλίδα, με μια νοοτροπία «έλα μωρέ; Ποια Γεωργία;» Η Γεωργία που πήγε στο Euro αντί για εμάς.
Η Εθνική μας, με τις εμφανίσεις που έκανε στην εποχή Γιοβάνοβιτς σε επίσημα και φιλικά παιχνίδια, με τις νίκες σε Αγγλία και Σκωτία, με την πρωτιά στο Nations League και την επιβλητική εμφάνιση με τη Λευκορωσία, μας έκανε να νιώθουμε φαβορί για την πρόκριση. Να πιστεύουμε ότι θα τερματίσουμε στον όμιλο πρώτοι και αήττητοι. Ότι έχουμε φτιάξει πλέον μια ομάδα – πολεμική μηχανή, που μπορεί να σταθεί σε κάθε γήπεδο και με κάθε αντίπαλο και με το μεσοεπιθετικό της ταλέντο να «καταπιεί» όποιον βρει μπροστά της. Δυστυχώς, η ήττα από τα Δανία αντιμετωπίστηκε ως μια κακιά στιγμή και όχι ως «καμπανάκι κινδύνου». Και τώρα που ήχησαν «οι σειρήνες του πολέμου», μετά την ήττα στη Σκωτία, μοιάζει να είναι πλέον αργά για να προλάβουμε έστω τη δεύτερη θέση.
Ναι, μπορούσαμε να κερδίσουμε – αλλά μην τα βάζουμε με την τύχη ή την ατυχία επειδή δεν μπορέσαμε να σπρώξουμε τη μπάλα στα δίχτυα σε δυο – τρεις πολύ καλές ευκαιρίες που φτιάξαμε. Ναι, δεχτήκαμε δυο γκολ από στατικές φάσεις – αλλά γνωρίζαμε ότι αυτό είναι ένα δυνατό στοιχείο του παιχνιδιού τους και παρόλα αυτά πιαστήκαμε αδιάβαστοι. Και όσο για το τρίτο γκολ, είναι η τρίτη φορά που το κάνει αυτό ο Τζολάκης τις τελευταίες εβδομάδες: με τη Δανία έκανε «Έξοδο του Μεσολογγίου» και φάγαμε γκολ, στην Τούμπα έκανε παρόμοια έξοδο αλλά το πλασέ του Γιακουμάκη χτύπησε στο δοκάρι και στη Σκωτία το λάθος του τέλειωσε το ματς, τη στιγμή που προσπαθούσαμε να βρούμε το γκολ της ισοφάρισης στις καθυστερήσεις. Ένας τερματοφύλακας του επιπέδου του, πρέπει να προσέχει περισσότερο.
Θα είναι αποτυχία αν δεν προκριθούμε;
Θα είναι – δεν χωράει αμφιβολία. Όπως ήταν αποτυχία όταν χάσαμε από τη Γεωργία και δεν πήγαμε στο Euro. Όταν έχεις Δανία, Σκωτία και Λευκορωσία στον όμιλο και δεν έχεις κάποιο μεγαθήριο σαν την Αγγλία, τη Γαλλία, την Ισπανία ή την Πορτογαλία, τότε τουλάχιστον η δεύτερη θέση μοιάζει με «μίνιμουμ υποχρέωση». Κι όταν έχεις αφήσει τόσες πολλές και καλές υποσχέσεις όλο το προηγούμενο διάστημα, παίζοντας ωραία μπάλα, βγάζοντας νέους παίκτες, ξεδιπλώνοντας ένα ταλέντο που δεν γνωρίζαμε καν ότι είχαμε ως ελληνικό ποδόσφαιρο, ο πήχης των προσδοκιών ανέβηκε. Και κάπως γκρεμίστηκε μετά τις τριάρες από Δανία και Σκωτία.
Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, το ματς της Κυριακής στη δανία μοιάζει με «βουνό». Οι Δανοί τιμώρησαν κάθε αδυναμία και αφέλειά μας στο ΟΑΚΑ πριν μερικές εβδομάδες, απενεργοποίησαν κάθε δυνατό μας στοιχείο, μας «προσκάλεσαν» να ανεβούμε ψηλά και μας χτύπησαν στο ανοιχτό γήπεδο. Στη Δανία ελπίζω ότι θα είμαστε πιο ψυλλιασμένοι – αλλά ταυτόχρονα είμαστε και πολλοί στριμωγμένοι, έχοντας απεγνωσμένη ανάγκη για νίκη. Οι Δανοί το ξέρουν και θα μας περιμένουν. Το θέμα είναι τι ψυχολογικά αποθέματα έχουμε πλέον εμείς, παίζοντας με την πλάτη στον τοίχο.
