Bloggers

Οι «καυτές έδρες» όμορφα καίγονται

19.04.24 | 19:54

Ο Ολυμπιακός στάθηκε όρθιος στην «καυτή» έδρα της Φενέρ και η Μπριζ πέρασε άνετα από την «καυτή» Τούμπα.

Συμπέρασμα; Αν οι ομάδες δεν είναι «καυτές», οι έδρες είναι απλά τραγούδια, φωνές και ωραία κορεό.

Ήμουν απ’ αυτούς που πίστευαν ότι το ματς του Ολυμπιακού στην Πόλη θα πάει στην παράταση – τέτοιο υπέροχο σενάριο πρόκρισης βέβαια, με τον Τζολάκη να αποκρούει τρία πέναλτι, δεν μπορούσα να το φανταστώ.

Ήμουν επίσης απ’ αυτούς που πίστευαν ότι ο ΠΑΟΚ θα «σπάσει» τη Μπριζ στην Τούμπα, όπως είχε κάνει με τη Ντινάμο.

Τελικά παρασύρθηκα κι εγώ – όπως και οι περισσότεροι – από την επική εκείνη πρόκριση, παραβλέποντας ότι στο πρώτο ματς στο Βέλγιο, ο ΠΑΟΚ ήταν κακός, χωρίς να μπορέσει σε 90-τόσα λεπτά αγώνα να καταγράψει μια τελική.

Η αύρα αλλά και το «know-how» του Μεντιλίμπαρ

Ο Βάσκος προπονητής μπορεί να μετράει λίγες εβδομάδες στον Ολυμπιακό, αλλά στους πάγκους είναι «παλαίουρας» – και έχει κατακτήσει με τη Σεβίλλη ευρωπαϊκό τρόπαιο.

Επέλεξε μια 11άδα φουλ επιθετική, με την ελπίδα να μην αφήσει τους Τούρκους να κάνουν το παιχνίδι τους, να «στριμώξουν» τον Ολυμπιακό, να τον κλείσουν στην περιοχή του – το σχέδιό του βγήκε και δεν βγήκε:

Ο Ολυμπιακός μπορεί να έφαγε γκολ νωρίς αλλά δεν υπέφερε. Κινδύνευσε αλλά δεν παραπάτησε. Οι Τούρκοι είχαν μια ελαφριά κατοχή της μπάλας αλλά δεν ήταν ισοπεδωτικοί.

Κι εφόσον βγήκε το «επικίνδυνο» πρώτο ημίχρονο κι ο Ολυμπιακός είχε δεχθεί «μόνο» ένα γκολ, που είχε φέρει τη σειρά σε απόλυτη ισορροπία κι όχι περισσότερα, ώστε να κυνηγάει γκολ, μπόρεσε να κάνει διορθωτικές κινήσεις στο ημίχρονο.

Η σκέψη του στην αρχική 11άδα μπορεί να ήταν ρισκαδόρικη, αλλά είχε και ποδοσφαιρική λογική.

Μόνο που ο Γιόβετις, με τον Ποντένσε και τον Φορτούνη πίσω από τον Ελ Κααμπί, δεν κατάφεραν να κάνουν στο χορτάρι αυτά που είχε στο μυαλό του ο προπονητής στο κομμάτι της επίθεσης.

Και επιπλέον πίσω, υπήρχαν «τρύπες» που οπωσδήποτε έπρεπε να κλείσουν.

Οι οδηγίες του και οι διορθωτικές κινήσεις έφεραν ισορροπία στο παιχνίδι, η επιθετικότητα των Τούρκων εξατμίστηκε, ο Ολυμπιακός είχε μερικές καλές στιγμές και κάπως έτσι φτάσαμε στην παράταση και μετά στα πέναλτι.

Εκεί όπου έλαμψε το άστρο του Τζολάκη, που «ψήλωσε» 20 πόντους μετά απ’ αυτή την πρόκριση, η οποία μπορεί να μην είναι όλη δική του, αλλά φέρει φαρδιά – πλατιά την υπογραφή του.

Ο ΠΑΟΚ που εμφανίστηκε ανέτοιμος – πνευματικά και αγωνιστικά

Τελικά η Τούμπα δεν «έγειρε» και δεν «κατάπιε» τους Βέλγους, διότι η ίδια η ομάδα δεν βοήθησε να συμβεί κάτι τέτοιο.

Η Μπριζ μπορεί να ήρθε στη Θεσσαλονίκη με 6 απουσίες, αλλά ήρθε επίσης με ένα ξεκάθαρο αγωνιστικό πλάνο και πολύ καλά διαβασμένη: ήξερε κάθε αδυναμία του ΠΑΟΚ και τη χτύπησε σε κάθε ευκαιρία που βρήκε.

Πρώτα προειδοποίησε, μετά σκόραρε, μετά προειδοποίησε ξανά για δεύτερο γκολ και τελικά το βρήκε πριν τελειώσει το πρώτοι ημίχρονο, τελειώνοντας ουσιαστικά τη δουλειά από το 45’.

Ποιος θα περίμενε ότι ο ΠΑΟΚ, με τόσο μεσοεπιθετικό ταλέντο και τέτοιες προσωπικότητες ειδικά από τη μέση και μπροστά, θα έκανε μηδέν τελικές στον στόχο, μηδέν πραγματικές ευκαιρίες για γκολ, σε δυο ολόκληρα ματς με τους Βέλγους;

Κι όμως, συνέβη ακριβώς αυτό: ο ΠΑΟΚ εγκλωβίστηκε στο Βέλγιο και δεν κατάφερε σε κανένα σημείο της ρεβάνς να επιβάλει το παιχνίδι του, Στο Βέλγιο, είχε ένα 20λεπτο στο ξεκίνημα του δεύτερου ημιχρόνου που κυκλοφόρησε καλά τη μπάλα, ακόμα κι αν αυτό δεν συνοδεύτηκε από μια μεγάλη ευκαιρία.

Στη ρεβάνς της Τούμπας, δεν είχε καν αυτό: πέρα από τη φάση που κέρδισε το πέναλτι, που σωστά τελικά δεν δόθηκε διότι είχε προηγηθεί οφσάιντ, δεν μπόρεσε ποτέ και πουθενά να βάλει λίγη φωτιά στην αναμέτρηση.

Καυτές έδρες είπατε;

Δεν ζούμε πια στις εποχές όπου σε τουρκικά γήπεδα σφάζουν έναν κόκορα στο κέντρο του γηπέδου πριν το ματς για να «μασήσουν» οι αντίπαλοι – κι αν γίνεται κάπου, σίγουρα δεν γίνεται σε ευρωπαϊκό αγώνα.

Ούτε ζούμε πια σε εποχές, όπου σε ένα (ευρωπαϊκό) ματς, οι οπαδοί τραμπουκίζουν τους αντίπαλους παίκτες, τους απειλούν ότι δεν θα φύγουν ζωντανοί αν δεν χάσουν και μπουκάρουν μέσα να τους λιντσάρουν.

Τόσο η έδρα της Φενέρ όσο και αυτή του ΠΑΟΚ είναι «καυτές», με παλμό, με τραγούδι, με πολλά ντεσιμπέλ, με κορεό, με πάθος.

Αν ρωτάτε τη γνώμη μου, υπέροχη ατμόσφαιρα για να παίζεται μπάλα. Αλλά η εξέδρα δεν «παίζει μπάλα» – βοηθάει όσο μπορεί και η φωνή της δυναμώνει, όσο βλέπει την ομάδα να κάνει το κάτι παραπάνω.

Τα ντεσιμπέλ στην Τουρκία ανέβηκαν στο 11’, όταν σκόραρε η Φενέρ και σταδιακά χαμήλωσαν – στη διαδικασία των πέναλτι καταγράφηκαν «ιστορικά χαμηλά».

Στην Τούμπα, οι φίλοι του ΠΑΟΚ μπήκαν με τη διάθεση να σπρώξουν την ομάδα τους σε μια νέα ανατροπή, αλά Ντινάμο – αλλά δεν τους βοήθησε η ομάδα με την εμφάνισή της να κρατήσουν το πάθος στα ύψη.

Οπότε να αγαπάμε τις «καυτές έδρες», να τις σεβόμαστε, να απολαμβάνουμε το ωραίο ποδοσφαιρικό περιβάλλον, αλλά να μην τις «φοβόμαστε»: ο καλύτερος, πάντα θα βρίσκει τον τρόπο να κερδίζει, όση φασαρία κι αν έχει τριγύρω.