«Ήταν τα πιο χαμένα χιλιόμετρα που έκανα ποτέ στη ζωή μου»
15.05.24 | 14:02
SHARE IT
Ο «μουντζούρης» είναι ένα παιχνίδι με χαρτιά στο οποίο χαμένος βγαίνει αυτός που μένει στο τέλος με χαρτί στο χέρι και πρέπει να μουντζουρωθεί.
Αυτό το παιχνίδι, παίχτηκε χθες στην ΕΠΟ, στη σύσκεψη για τους όρους διεξαγωγής του τελικού Κυπέλλου.
Μόνο που ο χαμένος στο τέλος θα ήταν αυτός στα χέρια του οποίου θα «έμενε» η ευθύνη της διεξαγωγής ενός ακόμα τελικού κυπέλλου -του τέταρτου στους πέντε τελευταίους- χωρίς φιλάθλους, κάτι που πρέπει να αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία.
Πρώτος «έπαιξε» ο πρόεδρος της ΕΠΟ, που έδωσε το λόγο στην αστυνομία.
Ο εκπρόσωπος της αστυνομίας έριξε την ευθύνη στο Παναθεσσαλικό Στάδιο λέγοντας ότι δεν έχει κάμερες και ως εκ τούτου δεν πληροί τις προϋποθέσεις του νόμου για τη διεξαγωγή αγώνων παρουσία θεατών.
Ο δήμαρχος Βόλου στη δικαιοδοσία του οποίου (του δήμου) έχει περάσει με απόφαση της κυβέρνησης το 2021 το Πανθεσσαλικό Στάδιο, πήρε το λόγο και έριξε την ευθύνη στους εκπροσώπους των δύο φιναλίστ.
«Βρείτε τα εσείς μεταξύ σας για το αν θέλετε κόσμο και μετά εγώ θα βάλω κάμερες», είπε ο Μπέος.
Το «γάντι» που πέταξε ο Μπέος το σήκωσε ο Καρυπίδης: «Αφού δεν θέλει κόσμο ο Παναθηναϊκός να γίνει ο τελικός μόνο με φιλάθλους του Άρη».
Το λόγο ξαναπήρε ο εκπρόσωπος της αστυνομίας: «Βάσει νόμου εμείς πρέπει να ελέγξουμε το στάδιο τρεις ημέρες μέχρι τον τελικό και να ενημερώσουμε τη ΔΕΑΒ για την σύννομη τοποθέτηση και λειτουργία των καμερών.»
Η «ταφόπλακα» στο όνειρο της δυνατότητας διεξαγωγής τελικού Κυπέλλου παρουσία φιλάθλων μπήκε από τον ίδιο τον Καρυπίδη: «Εμένα μου πήρε 15 ημέρες να βάλω».
Ο Μπαλτάκος υπεραμύνθηκε των αποφάσεων της ΕΠΟ λέγοντας ότι το πού θα γίνει ο τελικός Κυπέλλου προβλέπεται από την προκήρυξη η οποία είναι γνωστή από το καλοκαίρι, ενώ ο νόμος για τις νέου τύπου κάμερες ψηφίστηκε τον περασμένο Φεβρουάριο.
Ποιος όμως θα έμενε τον «μουντζούρη», δηλαδή με το χαρτί της ευθύνης;
O πρόεδρος της ΕΠΟ έδωσε τη λύση: «Ότι και να λέμε η ΔΕΑΒ είναι αυτή που αποφασίζει και δεν είναι εδώ…»
Στο τέλος ένας από τους παριστάμενους στη σύσκεψη, που ήρθε από μακριά, περίκλεισε όλο το κωμικοτραγικό του πράγματος σε μία φράση: «Ήταν τα πιο χαμένα χιλιόμετρα που έκανα ποτέ στη ζωή μου»…
