Αν σε ρωτούσε κάποιος πέρσι τέτοια εποχή ποια ήταν η πιο πλήρης, από πλευράς επιλογών, θέση στο ρόστερ της ΑΕΚ τότε η προφανής απάντηση που θα του έδινες θα ήταν κατά πάσα πιθανότητα το δεξί φτερό της επίθεσης.
Με Ελίασον, Φερνάντες, Άμραμπατ συν την προσθήκη του Λαμέλα, η θέση στο δεξί φτερό έμοιαζε κάτι παραπάνω από πλήρης. Σήμερα, έναν χρόνο μετά από τη μέρα που πατούσε στο αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος» ο Λαμέλα, όλοι οι παραπάνω είναι εκτός ομάδας.
Ο Άμραμπατ έφυγε τον περασμένο Γενάρη, ο Φερνάντες κόπηκε την περασμένη Κυριακή, ο Λαμέλα δεν είναι εφικτό καν να προπονηθεί με συνέπεια και ο Ελίασον έμεινε εκτός της ευρωπαϊκής λίστας ενώ όλα δείχνουν ότι βρίσκεται σε διαδικασία πώλησης.
Όσο θετικά κι αν θέλεις να το δεις, είναι μια πραγματικότητα ότι το να μένει μια ομάδα σε διάστημα ενός χρόνου με μείον τέσσερις επιλογές σε μια θέση που ήταν πλήρης, το λες αν μη τι άλλο και κάτι παράδοξο. Η σημαντική λεπτομέρεια της όλης ιστορίας είναι ότι έχει «καταργηθεί» η θέση του δεξιού εξτρέμ.
Η επιλογή του προπονητή να παίξει με ρόμβο περιορίζει την παρουσία των παικτών με χαρακτηριστικά ακραίου και ορισμένοι ποδοσφαιριστές δεν δείχνουν να έχουν τη χρησιμότητα που είχαν.
Η ξεχωριστή περίπτωση Ελίασον
Σε ό,τι αφορά συγκεκριμένα τον Ελίασον, πάντως, η υπόθεση άρχισε να χαλάει από πέρσι με το σίριαλ της μεταγραφής στη Βραζιλία η οποία τελικά δεν έγινε ποτέ.
Στο μεσοδιάστημα από τότε η προσφορά του στην ομάδα έπεφτε, οι κλήσεις στην Εθνική Σουηδίας αραίωσαν και ως επακόλουθο κατέβηκε επίπεδα η μετοχή του.
Το ζητούμενο αυτής της στιγμής, πέραν του ότι ένας αποδεδειγμένα υψηλού επιπέδου παίκτης εξέφρασε για μια ακόμα φορά τάσεις φυγής, είναι αν θα γίνει εφικτό να πουληθεί έναντι ενός σοβαρού αντιτίμου ή αν θα αναγκαστεί η ΑΕΚ να τον πουλήσει με λιγότερο επικερδές ποσό σε σχέση με αυτό του Γενάρη.
