H ΑΕΚ κατά τη διάρκεια της εβδομάδας ήταν στην 192η θέση του club ranking της UEFA. Πλέον, έχει ανέβει λίγες θέσεις, είναι στην 184η, ωστόσο εξακολουθεί να είναι χαμηλά. Είναι χαρακτηριστικό πως αυτή τη στιγμή στην 183η θέση, δηλαδή μια θέση πάνω από την «Ένωση», βρίσκεται ο Άρης…
Είναι σαφές πως εδώ και πολλά χρόνια υπάρχει ένα μεγάλο «πρέπει» σε ότι αφορά τη βελτίωση της ευρωπαϊκής θέσης της ΑΕΚ. Αυτή τη φορά όμως υπάρχει (ή για να είμαστε ακριβείς η ομάδα κέρδισε) ένα βατό πεδίο προκειμένου να αρχίσει να φτιάχνει επιτέλους το συγκεκριμένο «πρέπει». Το Conference ενδείκνυται για αυτό που ψάχνει η ΑΕΚ αυτή την εποχή και η εκδοχή της «Ένωσης» που είδαμε το βράδυ της Πέμπτης σε ψήνει ότι μπορεί να καταφέρει να αρχίσει να χτίζει το ευρωπαϊκό παρόν του club. Ένας προπονητής καπάτσος, αρκετοί παίκτες με ποιότητα, αυτοπεποίθηση που βγήκε η πρώτη δύσκολη αποστολή της σεζόν, μια κολασμένη έδρα και μια αίσθηση υγείας μετά από πολύ καιρό πάνω από τη Νέα Φιλαδέλφεια.
«Γιατί τόση πρεμούρα»;
Συναντώ από το πρωί την άποψη ότι ο τρόπος που προσεγγίζεται η επιτυχία αυτή της ΑΕΚ είναι λίγο υπερβολικός. Διαφωνώ. Η επιτυχία είναι τεράστια και το επίτευγμα καθόλου εύκολο. Πρώτα-πρώτα και μόνο το γεγονός ότι η «Ένωση» κατάφερε να κάνει το 3/3 σε καλοκαιρινά προκριματικά εξηγεί πολλά. Μετά είναι και ο τύπος των ομάδων που απέκλεισε. Δεν ήταν μεγαθήρια αλλά δεν ήταν εύκολες ομάδες ειδικά για προκριματικά Conference. Η Χάποελ (που ήρθε από το Europa League) είναι μια ομάδα σκληρή, έχει αποκλείσει στο παρελθόν ελληνικές ομάδες και δε θες να την πετύχεις σε προκριματικό χωρίς μαξιλαράκι ασφαλείας μια και έξω. Ο Άρης Λεμεσού είναι το αντίπαλο δέος της Πάφου που απέκλεισε Μακάμπι, Ντινάμο Κιέβου και Ερυθρό Αστέρα. Για την Άντερλεχτ νομίζω ότι δε χρειάζεται μεγάλη εισαγωγή. Σε όλα αυτά η ΑΕΚ πήγε με την αίσθηση ότι το παραμικρό λάθος μπορεί να κοστίσει τον ευρωπαϊκό της αποκλεισμό χωρίς δεύτερη ευκαιρία.
Το πρώτο της επίτευγμα μετά από δυο χρόνια
Η ΑΕΚ είναι μια ομάδα που το τελευταίο -μεγάλο- διάστημα ταλαιπωρήθηκε πολύ. Λίγοι το έχουν συνειδητοποιήσει, όμως είναι γεγονός ότι η τελευταία φορά που η ομάδα είχε καταφέρει ένα χειροπιαστό επίτευγμα είναι πλέον μια διετία πίσω, το καλοκαίρι του 2023 με την πρόκριση επί της Ντινάμο Ζάγκρεμπ. Ακολούθησε ένα καλό φεγγάρι στο πρώτο 6μηνο του 23-24, κάποιες μεγάλες νίκες, ορισμένες εντυπωσιακές εμφανίσεις είτε με νίκες είτε χωρίς (Μπράιτον, Λεωφόρος, ΠΑΟΚ και Παναθηναϊκός στη Φιλαδέλφεια, Καραϊσκάκη κλπ) όμως στην ουσία η όλη προσπάθεια τότε δεν είχε αντίκρυσμα. Για την περσινή σεζόν ας μην το συζητήσουμε καλύτερα αφού το μόνο επίτευγμα που μου έρχεται είναι μια πρόκριση επί του ΠΑΟΚ στο Κύπελλο την οποία αν τη μετρήσουμε σαν επίτευγμα τότε χαμηλώνουμε τον πήχη. Φέτος με το καλησπέρα, στην πρώτη της δύσκολη αποστολή η ομάδα κατάφερε να κάνει αυτό το κάτι που έψαχνε κρατώντας στα χέρια της το πρώτο επίτευγμα της εποχής Νίκολιτς.
Η ευκαιρία που έψαχνε
Εχθρός του καλού είναι πάντα το καλύτερο. Ο πρώτος στόχος τσεκαρίστηκε αλλά οι μεγάλες ομάδες δεν έχουν την πολυτέλεια να… χαϊδεύονται με την προηγούμενη επιτυχία τους αλλά είναι καταδικασμένες να διψούν για την επόμενη. Και η επόμενη εν δυνάμει επιτυχία για την ΑΕΚ θα είναι μια καλή πορεία στο Conference, αντάξια της δυναμικής του συλλόγου. Τα ζευγαρώματα είναι ταμάμ, κάποια ομάδα που δεν παίζεται δεν υπάρχει, η ΑΕΚ που είδαμε την Πέμπτη έπεισε ότι έχει ψηλό ταβάνι και πλέον η ευκαιρία για να πατσίσει τη χασούρα των προηγούμενων ετών στην Ευρώπη είναι ορθάνοιχτη μπροστά της. Ιδού η Ρόδος λοιπόν.
