Οι διαφορές της φετινής με την περσινή ΑΕΚ έχουν τη σφραγίδα κάποιων σωστών αποφάσεων που πάρθηκαν σε κομβικές στιγμές από τον μεγαλομέτοχο. Κάνοντας focus στις διαφορές ανάμεσα στα δυο πρώτα καλοκαίρια της εποχής Ηλιόπουλου μπορεί κανείς να το καταλάβει εύκολα. Πάμε να τα δούμε αναλυτικά.
To περσινό δαπανηρό αλαλούμ
Πέρσι τέτοια εποχή ο νέος μεγαλομέτοχος μετρούσε μόλις μερικούς μήνες στο ποδόσφαιρο και προφανώς χρειάστηκε το χρόνο του προκειμένου να βρει τα πατήματά του.
Στο μεσοδιάστημα εσωτερικά στον σύλλογο λαλούσαν πολλοί κοκόροι με αποτέλεσμα το πράγμα να χαθεί παρότι η ΑΕΚ επένδυσε σημαντικά ποσά και έφτασε να έχει το μεγαλύτερο μπάτζετ στην ιστορία της, ξοδεύοντας πολλά χρήματα σε υπεραξίες οι οποίες δεν δικαίωσαν ούτε τη φήμη, ούτε τα χρήματα με την εικόνα των παικτών στο τερέν.
Άλλος αποφάσισε για την προσθήκη του Λαμέλα, ας πούμε, άλλος αποφάσισε να έρθει ο Μαρσιάλ, άλλος για τον… Τσιλούλη κ.ο.κ. Είναι μια πραγματικότητα πως πέρσι στο εσωτερικό του club υπήρχαν δυο… ΑΕΚ που η μία ήταν απέναντι από την άλλη με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένας ετερόκλητος αγωνιστικός σχεδιασμός και όλο αυτό να βγει στο γήπεδο με την παταγώδη αποτυχία της περσινής ομάδας.
Παρόλα αυτά όχι απλά ξοδεύτηκαν χρήματα αλλά η ΑΕΚ το περασμένο καλοκαίρι έσπασε τρεις συνεχόμενες φορές το ρεκόρ του μεγαλύτερου συμβολαίου στην ιστορία της!
Το φετινό σετάρισμα με την τριάδα κάτω από τον μεγαλομέτοχο
Φέτος τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Ο Ηλιόπουλος μετά από έναν χρόνο στο κουρμπέτι, είδε, έπαθε, κατάλαβε και έπραξε αναλόγως.
Αποφάσισε ότι για να προχωρήσει το πράγμα -το οποίο μέχρι τον περασμένο Ιούνιο έδειχνε να βαλτώνει- έπρεπε να κάνει τρία σημαντικά πονταρίσματα: Στον Χαβιέ Ριμπάλτα (αυτό το ποντάρισμα είχε προηγηθεί χρονικά αλλά από τον Ιούνιο ο Καταλανός απέκτησε έναν πολύ πιο αισθητό ρόλο), στον Μάρκο Νίκολιτς και στον Μηνά Λυσάνδρου.
Ανέλαβε δράση, δηλαδή, ένας διευθυντής ποδοσφαίρου που έχει υπάρξει στο υψηλότερο επίπεδο, ένας προπονητής με επιτυχίες σε διαφορετικές χώρες λίγο μετά που πήρε το Κύπελλο Ρωσίας και ενώ δεσμευόταν με συμβόλαιο με την καθόλου αμελητέα ως μέγεθος ΤΣΣΚΑ και το κορυφαίο με μεγάλη διαφορά στέλεχος της εταιρείας που είχε περάσει στο παρελθόν από την «κιτρινόμαυρη» ΠΑΕ.
Όλο αυτό το «πάντρεμα» έβαλε το τρένο ξανά στις ράγες, η κανονικότητα επέστρεψε, η ΑΕΚ έγινε ξανά μια και το πράγμα λειτούργησε πολύ καλύτερα από πέρσι. Ή σε κάθε περίπτωση πολύ πιο φυσιολογικά.
Η αλήθεια για την οικονομική επένδυση
Σε οικονομικό επίπεδο υπάρχει μια λανθασμένη αντίληψη ότι η ΑΕΚ ξόδεψε λιγότερα χρήματα σε σχέση με πέρσι. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι η ΑΕΚ φέτος έχει πληρώσει σε μπόνους υπογραφών και αγορές παικτών από ομάδες κάτι παραπάνω από 10 εκατ ευρώ.
Σε αντίθεση με πέρσι, η ΑΕΚ εμπιστεύτηκε τον απολύτως αρμόδιο, πόνταρε σε πιο ψαγμένες περιπτώσεις παικτών, πόνταρε σε καλύτερες ηλικίες και πήγε σε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.
Είναι χαρακτηριστικό ότι πέρσι με εξαίρεση τον Κοϊτά όλοι οι άλλοι που ήρθαν ήταν από 29 μέχρι 33 ετών ενώ όλες οι φετινές μεταγραφές είναι από 20 μέχρι 29. Σε ότι αφορά το μέγεθος του μπάτζετ, οι πληροφορίες αναφέρουν ότι όπως και πέρσι έτσι και φέτος είναι γύρω στα 35 εκατ ευρώ (αυτό αφορά μόνο τους ποδοσφαιριστές).
Είναι τέλεια η κατάσταση;
Προφανώς και όχι, το είπε άλλωστε ο Ριμπάλτα σε δικές του δηλώσεις ζητώντας χρόνο και τρεις μεταγραφικές περιόδους για να φτάσει το ρόστερ στο σημείο που ο ίδιος και ο προπονητής θέλουν.
Αυτό που ξεκίνησε να κάνει η ΑΕΚ από αυτό το καλοκαίρι πρέπει να λογίζεται ως μια μακροχρόνια διαδικασία εξορθολογισμού ενός ρόστερ που τα τελευταία δυο χρόνια έπιασε ταβάνι σε ένα μεγάλο μέρος του.
Συνεπώς είναι εμφανές ότι ακόμα λείπουν πράγματα από την ΑΕΚ τα οποία θα γίνουν στις επόμενες δυο μεταγραφικές περιόδους όμως υπάρχει η πεποίθηση ότι η ομάδα που έχει ήδη σχηματιστεί θα μπορεί να είναι ανταγωνιστική μέχρι να φτάσει στις επόμενες μεταγραφικές περιόδου, του Γενάρη και του επόμενου καλοκαιριού.
Η πρώτη… σούμα του Ηλιόπουλου
Για τον μεγαλομέτοχο τώρα, αυτό που μπορεί σίγουρα να πει κανείς είναι ότι το προσπαθεί. Σε πρώτο χρόνο επιβεβαίωσε τον Δημήτρη Μελισσανίδη που τον είχε χαρακτηρίσει γρήγορο αφού διαχειρίστηκε καλά την πρώτη κομβική στιγμή της ΑΕΚ επί των ημερών του.
Επέλεξε τα σωστά πρόσωπα, διαχώρισε ρόλους, άκουσε τους ειδικούς. Ορισμένες από τις αποφάσεις που πήρε ο μεγαλομέτοχος δεν ήταν ούτε απλές ούτε δεδομένες. Σκεφτείτε, ας πούμε, πόσο χρόνο χρειάστηκε η «Ένωση» την εποχή του Δημήτρη Μελισσανίδη μέχρι να φτάσει σε έναν καλό προπονητή.
Στην εποχή του Ηλιόπουλου αυτό έγινε με το καλησπέρα, ανεξαρτήτως του τι θα πετύχει ο Νίκολιτς στη σεζόν, αφού δεδομένα ο Σέρβος είναι ένας καλός προπονητής.
Όλα τα παραπάνω είχαν ως αποτέλεσμα να γίνει η ΑΕΚ αισθητά πιο φυσιολογική σε σχέση με τον πρότερο βίο της και προφανώς αυτό πιστώνεται στις σωστές αποφάσεις του μεγαλομετόχου. Ακόμα πιο προφανώς, όμως, ο δρόμος είναι μακρύς. Το τρένο μπήκε στις ράγες αλλά το ταξίδι μέχρι τον προορισμό του είναι ακόμα μεγάλο.
