Bloggers

ΑΕΚ – ΠΑΟΚ: Αμφίρροπο το ντέρμπι (της γραφικότητας)

19.12.24 | 18:45

Αντί να μιλάμε τώρα για μια ανοιχτή πρόκριση, αντί να μιλάμε για το καλύτερο πρώτο ημίχρονο της ΑΕΚ τη φετινή σεζόν και μάλιστα απέναντι σε έναν από τους πιο δυνατούς αντιπάλους της, αντί να μιλάμε γι’ αυτήν την παιχτούρα τον Μαρσιάλ, οποίος παιχνίδι με το παιχνίδι μάς δίνει λόγους να πάμε στο γήπεδο και να καθίσουμε στον καναπέ να τον απολαύσουμε…

Αντί να ξημερώσει μια τέτοια μέρα, καθόμαστε και ασχολούμαστε, συζητάμε και -θέλουμε δεν θέλουμε- τσακωνόμαστε για το τί έγινε στο πάρκινγκ, ποιος προκάλεσε ποιον, ποιος την έχει πιο μεγάλη (την γραφικότητα), αν φταίει ο Λουτσέσκου, αν ο Ηλιόπουλος μπούκαρε στα αποδυτήρια, αν το κατεστημένο της Αθήνας μπλοκάρει τις ομάδες της Θεσσαλονίκης και άλλα τέτοια όμορφα.

Για αρχή να πούμε ότι κανενός η ουρά δεν δικαιούται να βγει έξω από αυτό το χάλι. Ναι, ο προπονητής του ΠΑΟΚ αυτός είναι, έτσι τον έχουμε μάθει και αν βγει μια μέρα να επαινέσει την πρωτεύουσα, αν βγει μια μέρα και δεν αναφέρει το πόσο αδικείται η ομάδα του από τα κέντρα αποφάσεων που βρίσκονται στην Αττιική, αν βγει μια μέρα και δεν μας θυμίσει ότι του έχουν κλέψει το πρωτάθλημα του 2018, ίσως και να μην ξέρουμε πώς να το διαχειριστούμε.

Βέβαια, να παραδεχθώ ότι δεν ξέρω πώς είναι να έχεις την ψυχοσύνθεση του Ρουμάνου και να σε βρίζουν εν χορώ 30.000 τύποι για περίπου 100 λεπτά (βάζω μέσα και τις καθυστερήσεις). Πάντα λέω όμως, πως οι  άνθρωποι των ομάδων, ποδοσφαιριστές, προπονητές, παράγοντες αφείλουν να δείχνουν και να δίνουν το καλό παράδειγμα και να μην “τσιμπάνε” στις κάφρικες προκλήσεις.

Δυστυχώς, αυτό δεν το είδαμε χθες.

Η γηπεδούχος ομάδα έχει την υποχρέωση να κάνει τα αδύνατα δυνατά προκειμένου οι φιλοξενούμενοι να νιώθουν προστατευμένοι και ασφαλείς από την οποιαδήποτε μορφή απειλής, μεγάλη ή μικρή, δεν έχει σημασία. Aλλά ούτε αυτό το είδαμε χθες.

Υπάρχουν -δυστυχώς όχι λίγοι- οπαδοί που δεν χαίρονται τόσο με τη νίκη της ομάδας τους, όσο με την ήττα του αντιπάλου. Αντί λοιπόν, να βγουν από το γήπεδο, να πανηγυρίσουν την επικράτηση του συλλόγου τους που συνοδεύτηκε και με μία πολύ καλή εμφάνιση, προτίμησαν να ασχοληθούν με τον “εχθρό”. Ναι, στο πλαίσιο της καζούρας, το καταλαβαίνω. Υπό άλλες συνθήκες, το να πας με την πρωταθληματική φανέλα να την μοστράρεις στην αποστολή του ΠΑΟΚ, θα το έβρισκα έξυπνο, γουστόζικο. Γιατί, έτσι (θα έπρεπε να) είναι το ποδόσφαιρο. Δυστυχώς όμως υπό αυτές τις συνθήκες είναι απλώς ένα αναμμένο σπίρτο μέσα σε μια αποθήκη με εκρηκτικά.

Και δεν ξέρω πόσα χρόνια θα περάσουν και τί πρέπει να γίνει για να μην μυρίζει μπαρούτι κάθε ντέρμπι μεταξύ ΑΕΚ και ΠΑΟΚ. Αντί να ξεθυμαίνει η εκατέρωθεν οργή, είναι σαν να υπάρχει πάντα κάτι που ρίχνει λάδι στη φωτιά. Μέχρι να έχουμε τον επόμενο θάνατο. Μέχρι να βγουν τα “ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ!” Πανό που έχουμε -ευτυχώς- κατεβάσει για λίγο καιρό.

Κατά τα άλλα, ας συγκινηθούμε με τον μικρό Γιάννη που μας λέει να απολαμβάνουμε το ποδόσφαιρο.