Ο προπονητής της ΑΕΚ, Ματίας Αλμέιδα στον πάσγκο Intime

Bloggers

ΑΕΚ: Το πνεύμα του Αλμέιδα έχει αποχωρήσει…

20.01.25 | 14:10

Γράφει: Μαρία Ζαφειράτου

Και κάπως έτσι, η ήττα από τον Παναθηναϊκό φαντάζει να είναι το μικρότερο από τα προβλήματα για την ΑΕΚ.

Κανείς δεν έπεσε από τα σύννεφα, με τις χθεσινοβραδινές δηλώσεις του Ματίας Αλμέιδα, η αλήθεια είναι αυτή. Το «καμπανάκι είχε χτυπήσει» από την περασμένη εβδομάδα μετά την πρόκριση στην επόμενη φάση του Κυπέλλου επί του ΠΑΟΚ.

Όποιος το είχε ακούσει τότε, περίμενε από στιγμή σε στιγμή -ή μάλλον με την πρώτη επόμενη ήττα- όλα όσα ειπώθηκαν χθες βράδυ.

Από την αρχή της σεζόν – για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, αμέσως μετά τον αποκλεισμό από την Νόα – ο «Πελάδο» έπαιζε το κάθε παιχνίδι με την «πλάτη στον τοίχο».

«Φταγμένοι ο ένας για τον άλλον»

Η κάθε στραβοκλωτσιά, το κάθε μη επιθυμητό αποτέλεσμα, δηλαδή οτιδήποτε εκτός από τη νίκη, έφερνε σε πρώτο πλάνο, την γκρίνια και τον αφορισμό στον μέγιστο βαθμό.

Η αλλαγή στο ιδιοκτησιακό καθεστώς τάραξε ακόμα περισσότερο την ισορροπία που είχε βρει ο Αλμέιδα τα προηγούμενα χρόνια επί διοίκησης Μελισσανίδη, μέσα του αλλά και σε σχέση με την υπόλοιπη ομάδα.

Καλώς ή κακώς, η σχέση του Ματίας με τον πρώην πρόεδρο της Ένωσης ήταν σχεδόν καρμική, φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον. Και αυτό έβγαινε παραέξω. Και κάπως έτσι ήρθε και το νταμπλ.

Δεν το έφεραν οι μεγάλες μεταγραφές, το έφερε η σωστή χημεία προέδρου-προπονητή-παικτών-προπονητικού τιμ.

Τον προσέχεις σαν… κόρη οφθαλμού με όποιο κόστος

Τη φετινή χρονιά, δύο από τους τέσσερις προαναφερθέντες πυλώνες άλλαξαν. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι άλλαξαν προς το χειρότερο. Όμως άλλαξαν. Και στο ποδόσφαιρο έχουμε μάθει πως δεν ταιριάζουν όλοι με όλα.

Μπορείς να φέρεις τον καλύτερο προπονητή και να μην έχει καμία επαφή και σύνδεση με τους παίκτες. Μπορείς να φέρεις την μεγαλύτερη και ακριβότερη παιχτούρα που κυκλοφορεί, να μην μπορεί να δέσει με την υπόλοιπη ομάδα και να βλέπεις απλώς ένα μάτσο λεφτά να περιφέρονται στο γήπεδο.

Ή μπορεί να έρθει ένας πρόεδρος που έχει όλη την ανοιχτωσιά του κόσμου, να βάλει το χέρι στην τσέπη, να κάνει μεταγραφές και στο τέλος να είναι αλλού το πρόβλημα. Αν βλέπετε ομοιότητες με πρόσωπα και καταστάσεις, μπορεί και να μην είναι τυχαίες.

Σε ένα ιδανικά πλασμένο ποδοσφαιρικό κόσμο, προπονητή με τον οποίο έχεις πανηγυρίσει νταμπλ, έχασες ένα πρωτάθλημα στα τελευταία λεπτά της τελευταίας αγωνιστικής (κι ενώ στα μέσα της σεζόν φαινόταν χαμένο από νωρίς), έχεις απολαύσει επιθετικό ποδόσφαιρο, τον προσέχεις σαν… κόρη οφθαλμού με όποιο κόστος.

Η χαρά και ο ενθουσιασμός έχουν αποχωρήσει προ πολλού

Όσο γράφεται αυτό το κείμενο, δεν έχει γίνει καμία επίσημη ενημέρωση για το μέλλον του Αργεντίνου τεχνικού στους κιτρινόμαυρους.

Αν θέλουμε όμως να έχουμε την ελάχιστη επαφή με την πραγματικότητα, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι το πνεύμα του Αλμέιδα έχει αποχωρήσει. Και αργά ή γρήγορα, το ίδιο θα συμβεί και με το σώμα του. Είτε αυτό γίνει τώρα, είτε στο τέλος της αγωνιστικής σεζόν.

Ο προπονητής του Δικεφάλου μάς έχει μάθει αυτά τα 2μιση χρόνια που βρίσκεται στην Ελλάδα να μην κρύβεται. Χαρά, λύπη, ενθουσιασμός, τσαντίλα, όλα φαίνονται.

Βλέποντάς τον λοιπόν, στο flash interview μετά την χθεσινή αναμέτρηση, διαβάσαμε στις γραμμές του προσώπου του ότι η χαρά και ο ενθουσιασμός έχουν αποχωρήσει προ πολλού.

Κι επειδή όπως είπε και ο ίδιος “σέβομαι τον ιδιοκτήτη, τους παίκτες, αλλά αγαπώ τον εαυτό μου”, δείχνει πως έφτασε στα όριά του και δεν έχει σκοπό να τα περάσει. Αυτό θα ήταν και το σωστό άλλωστε.

Το άδικο τόσο για τον ίδιο όσο και για τον σύλλογο, θα ήταν να φύγει από την ομάδα με αυτή την πίκρα.

Η προσφορά του στην ΑΕΚ ήταν και είναι πολύ μεγάλη για να καλυφθεί από αυτό το σύννεφο αρνητικότητας που έχει καλύψει τα Σπάτα.