Bloggers

Αυτά που -ήδη- άλλαξε ο Ηλιόπουλος στην ΑΕΚ

04.10.24 | 22:01

Η ευθύνη που παρέλαβε ο Μάριος Ηλιόπουλος τον περασμένο Ιούνιο είναι τεράστια, αναλαμβάνοντας τις τύχες της ΑΕΚ από τον πιο πετυχημένο παράγοντα στην ιστορία του συλλόγου και προφανώς το έργο του δεν ήταν (και δεν είναι) απλό.

Ο νέος μεγαλομέτοχος έχει τον δικό του τρόπο ο οποίος είναι εμφανώς διαφορετικός σε σχέση με εκείνον του «Μελισσάν» κάτι που γίνεται αντιληπτό με εντυπωσιακό τρόπο μέσα από την καθημερινότητα του club και τις νέες συνήθειες με τις οποίες καθιερώνονται σιγά-σιγά στη Νέα Φιλαδέλφεια. Πάμε όμως να δούμε τις δυο πιο θεαματικές διαφορές του πριν και του τώρα της ΑΕΚ, όπως αποτυπώνονται στους πρώτους μήνες της παρουσίας του Ηλιόπουλου στην «κιτρινόμαυρη» ΠΑΕ.

1. Θεαματική αύξηση των συμβολαίων σε ποδοσφαιριστές

Η συγκεκριμένη είναι η πιο εμφανής διαφορά της τρέχουσας με την προηγούμενη κατάσταση στην «κιτρινόμαυρη» ΠΑΕ. Η ΑΕΚ έδωσε το πρώτο της συμβόλαιο ύψους 1 εκατ ευρώ για ποδοσφαιριστή της, μόλις το καλοκαίρι του 2019. Ο Νέλσον Ολιβέιρα είχε γίνει τότε ο πιο ακριβοπληρωμένος ποδοσφαιριστής στην ιστορία της «Ένωσης» και ο πρώτος με 7ψήφιο ποσό ως ετήσιες απολαβές. Τα τελευταία χρόνια υπήρξαν κι άλλα συμβόλαια που άγγιξαν ή ξεπέρασαν ελαφρώς το εκατομμύριο, μέχρι που ήρθε αυτό το καλοκαίρι και το πράγμα εκτοξεύτηκε εξωπραγματικά ως προς αυτό που έχει συνηθίσει η ΑΕΚ στον πρότερο βίο της: Περέιρα 1,5 εκατ ευρώ, Λαμέλα 2,5 εκατ ευρώ και Μαρσιάλ 3,5 εκατ ευρώ. Προφανώς το χρήμα δεν εξασφαλίζει από μόνο του την επιτυχία στο ποδόσφαιρο, όταν όμως εμφανίζεται τόσο σε αυτό το βαθμό, αποτελεί μια αξιοσημείωτη αλλαγή σε σχέση με την… προηγούμενη ζωή της ΑΕΚ.

2. Διαφορά λογικής στη στελέχωση

Αν ρίξει κανείς μια ματιά στα στελέχη -με ποδοσφαιρικούς ρόλους- της ΠΑΕ του πρόσφατου παρελθόντος, θα βρει αρκετά γνώριμα ονόματα. Παλιοί παίκτες της ΑΕΚ από τον Λυμπερόπουλο, τον Μιλοβάνοβιτς, τον Μαϊστόροβιτς, τον Κονέ, ακόμα και τον Ματιάσεβιτς που λίγοι τον θυμούνται από το σύντομο πέρασμά του ως παίκτης, μέχρι τον γνώριμο από την Ξάνθη του Πανόπουλου, Παπαδημητρίου που τώρα βρίσκεται στον Παναθηναϊκό. Μοναδική εξαίρεση ήταν ο -ανενεργός- Κουχάρσκι ο οποίος ήρθε χωρίς να έχει κάποια σχέση με την ΑΕΚ και το ελληνικό ποδόσφαιρο, έχοντας δουλέψει για χρόνια στη Λέγκια και στην πολωνική ομοσπονδία. Όλοι οι προαναφερθέντες ήρθαν στην ΑΕΚ χωρίς το βιογραφικό τους να έχει κάτι το εντυπωσιακό και οι περισσότεροι εξ αυτών -με εξαίρεση τον Παπαδημητρίου (Παναθηναϊκός) και τον Μιλοβάνοβιτς (Λας Πάλμας)- να μην έχουν καταφέρει να βρουν δουλειά μετά την ΑΕΚ σε σοβαρό επίπεδο.

Με τα παραπάνω δεδομένα, η πρόσληψη ενός ποδοσφαιρανθρώπου με το βιογραφικό του Ριμπάλτα ως πρώτη προσθήκη σε επίπεδο στελεχών, είναι έως και εξωπραγματική. Ανεξαρτήτως του πώς θα βγει, γιατί αυτό ποτέ δεν το ξέρεις, σαν προοπτική διαφέρει αισθητά σε σχέση με αυτό που είχε συνηθίσει η ΑΕΚ και αποτελεί μια ακόμα παράμετρο που μαρτυρά τη διάθεση του Μάριου Ηλιόπουλου για το κάτι παραπάνω.

Προσοχή: Δεν υπάρχει σωστό και λάθος, ούτε καλό και κακό. Ούτως ή άλλως είναι ξεκάθαρο πως ο τρόπος του Δημήτρη Μελισσανίδη ήταν ο πιο αποδοτικός για τον σύλλογο, αυτό έχει γραφτεί στην ιστορία και δεν ξεγράφει, αφού τα επιτεύγματά του μιλούν από μόνα τους: 4 πρωταθλήματα, 2 κύπελλα και το πιο σύγχρονο γήπεδο στη χώρα χωρίς η ΑΕΚ να χρωστάει ούτε ευρώ. Η ερμηνεία της όλης κατάστασης είναι ότι απλώς η ΑΕΚ αυτή την εποχή έχει αλλάξει λογική, στόχευση, ποντάρει σε άλλα πράγματα και έχει πλέον στο τιμόνι της έναν μεγαλομέτοχο με εντελώς διαφορετική φιλοσοφία σε σχέση με τον προηγούμενο.