Γ' Εθνική

Ακρίτες Συκεών: Ώρα «απόσυρσης» για Ζώη Χαρίση και Γιώργο Δάλλα μετά την άνοδο

03.06.25 | 00:04

Την απόφαση να σταματήσουν το ποδόσφαιρο πήραν δυο βασικά στελέχη των Ακριτών Συκεών προς την πορεία ανόδου στη Γ΄ Εθνική και μετά την οριστικοποίηση της ιστορικής επιτυχίας.

Από την ενεργό δράση αποσύρεται σύμφωνα με πληροφορίες του monobala.gr ο Ζώης Χαρίσης, αλλά και ο Γιώργος Δάλλας, ο οποίος ανακοίνωσε την «απόσυρση» με ανάρτηση στα social media.

Ο πρώτος είναι 30χρονος μεσοεπιθετικός, που ίσως μείνει στους Ακρίτες από άλλο πόστο, ενδεχομένως του φυσιοθεραπευτή, ενώ κρεμά τα παπούτσια του λόγω αυξημένων επαγγελματικών υποχρεώσεων.

Ο Χαρίσης έχει παίξει στη Β΄ Εθνική με τον Βατανιακό πριν μια δεκαετία και σε πολλές ομάδες Γ΄ Εθνικής, όπως Αλμωπός Αριδαίας, Ποσειδώνας Μηχανιώνας, Άρης Παλαιοχωρίου, ΑΟ Καρδίας, ΠΑΟΚ Κρουσώνα, ενώ ακόμα θήτευσε σε Καμπανιακό, Κ19 Άρη, Αχιλλέα Τριανδρίας και Μουδανιά.

Ο Δάλλας είναι 33χρονος μέσος, Συκεώτης στην καταγωγή, που επίσης πρόσφερε πολλά τα τελευταία χρόνια, ενώ ακόμα έπαιξε μεταξύ άλλων σε Καμπανιακό, ΑΕ Ευόσμου, Νίκη Ευκαρπίας και Νίκη Μεσημερίου.

Αποχαιρετιστήριο φιλικό την Πέμπτη στις Συκιές: Φίλοι Χαρίση vs Φίλοι Δάλλα

Μάλιστα, την Πέμπτη (5/6) στο ΔΑΚ Συκεών αναμένεται να γίνει αποχαιρετιστήριο φιλικό προς τιμήν των δυο παικτών, στις 19.00, με το συνηθισμένο για τέτοιες περιστάσεις κόνσεπτ «Φίλοι Ζώη Χαρίση, εναντίων φίλων Γιώργου Δάλλα».

Δάλλας: «Ευλογημένος που σταματάω σε γεμάτο γήπεδο, με την ομάδα που αγαπώ από μικρό παιδί»

Αναλυτικά η αποχαιρετιστήρια ανάρτηση του Γιώργου Δάλλα στα social media: «Μ’ ένα χαμόγελο και ένα δάκρυ συγχρόνως, αποχαιρετώ αυτό που αγάπησα περισσότερο στη ζωή μου μέχρι σήμερα…

Νιώθω απέραντα τυχερός και ευλογημένος που σταματάω μπροστά σε ένα γεμάτο γήπεδο, με χιλιάδες κόσμου (σ.σ. στην Ξάνθη), κατακτώντας το πρωτάθλημα και την άνοδο με την ομάδα που αγαπώ από μικρό παιδί. Τους Ακρίτες Συκεών.

Ήταν τιμή μου να ανήκω σε αυτή την οικογένεια. Ευχαριστώ τη διοίκηση, τους προπονητές και όλους τους συμπαίκτες μου τα τελευταία 3 χρόνια. Τον καθένα που έβαλε το δικό του λιθαράκι για να πετύχουμε όχι απλά τον στόχο, αλλά το όνειρο!

Ποτέ δεν με ενδιέφεραν οι τίτλοι. Αυτό όμως μοιάζει με ιδανικό φινάλε.

Γέμιζα με την αγάπη που μου έδιναν οι άνθρωποι, και αυτή για μένα άξιζε όσο δέκα πρωταθλήματα. Και πήρα πολλή αγάπη. Πάρα πολλή.

Ευχαριστώ για την παιδεία και την καθοδήγηση, που ήταν πολύ πέρα από ποδοσφαιρική – τους Γιάννη Αβραμίδη και Κώστα Μωυσιάδη, αλλά και τους γονείς μου, που μαζί τους με διαμόρφωσαν σαν άνθρωπο.

Είχα την τύχη να αγωνιστώ σε ιστορικές ομάδες, σε έδρες με χιλιάδες φιλάθλους, αλλά και σε μικρά χωριά, όπου τρεις άνθρωποι κρατούσαν ζωντανή μια ομάδα και μια χούφτα ψυχές μας παρακολουθούσαν με την ίδια αγάπη.

Όπου κι αν έπαιξα, η δική μου φιλοσοφία δεν άλλαξε ποτέ: να δίνω το 100% σε κάθε προπόνηση, σε κάθε αγώνα. Να μην κοροϊδεύω κανέναν και κυρίως, να μην κοροϊδεύω τον εαυτό μου.

Πρωταθλητή δεν σε κάνουν μόνο οι νίκες και οι τίτλοι. Σε κάνουν οι ήττες, οι δύσκολες στιγμές, οι Κυριακές που έφευγες απογοητευμένος αλλά ξαναγύριζες τη Δευτέρα. Νικητής είσαι όταν δεν τα παρατάς ποτέ.

Ευχαριστώ όλες τις ομάδες που φόρεσα τη φανέλα τους, τους προέδρους, τους φροντιστές, τους φιλάθλους που πάντα είχαν έναν καλό λόγο, τους προπονητές και τα τεχνικά τιμ για τη σκληρή δουλειά και τον σεβασμό, τους διαιτητές για τον δίκαιο τρόπο που με αντιμετώπιζαν, και τους αντιπάλους που μου φέρθηκαν με αξιοπρέπεια.

Πάνω απ’ όλα, ευχαριστώ τους συμπαίκτες μου για όλες τις στιγμές, τις προπονήσεις, τα πειράγματα, τις λύπες και τις χαρές που μοιραστήκαμε στα αποδυτήρια και τα γήπεδα.

Και, τέλος, ένα μεγάλο ευχαριστώ στους δικούς μου ανθρώπους. Αν δεν ήταν αυτοί, δεν θα ήμουν εδώ. Στην οικογένειά μου, χρωστάω τα πάντα.

Το ποδόσφαιρο μου έμαθε να χάνω, να ξανασηκώνομαι, να μην τα παρατάω ποτέ. Αυτή είναι η μεγαλύτερη νίκη.

Το ποδόσφαιρο ήταν η ζωή μου. Και τώρα, ήρθε η ώρα να γυρίσω σελίδα. Όποιο κι αν είναι το επόμενο γήπεδο θα έχω πάντα το ίδιο παθος, το ίδιο ήθος και την ίδια ψυχή να με καθοδηγούν. Όπου κι αν με βγάλει αυτός ο νέος δρόμος, το γήπεδο θα είναι πάντα μέσα μου.

Σας ευχαριστώ για κάθε λεπτό, κάθε χειροκρότημα, κάθε βλέμμα, κάθε σιωπή.

Θα σας κουβαλώ όλους μαζί μου.

Εις το επανιδείν».