ΚΥΠΕΛΛΟ ΕΛΛΑΔΟΣ BETSSON

Άρης: Το «εφιαλτικό» εξάλεπτο που έχασε τη γη κάτω από τα πόδια του

26.05.24 | 08:27

Η «κατάρα» των χαμένων τελικών χτύπησε άλλη μια φορά τον Άρη.

Η μεγάλη ευκαιρία χάθηκε και η «ανομβρία» τίτλων συνεχίζεται.

Μετά τον προηγούμενο τελικό, του 2010 στο ΟΑΚΑ, με τη μεγαλύτερη μετακίνηση οπαδών στην Ελλάδα από τους «κιτρινόμαυρους», το σενάριο ήταν παρόμοιο, με ήττα 1-0 ξανά από τον Παναθηναϊκό.

Σε άλλες συνθήκες και με άλλους πρωταγωνιστές, αλλά με ίδιο απογοητευτικό για εκείνον αποτέλεσμα.

Αλγεινή εντύπωση φυσικά προκάλεσαν οι άδειες κερκίδες στο Πανθεσσαλικό, που αφαίρεσαν λάμψη από τα συνηθισμένα στάνταρ οποιουδήποτε τελικού.

«Μίκρυνε» τη χαρά της γιορτής και του παιχνιδιού, όπως πρέπει να αντιμετωπίζεται το ποδόσφαιρο.

Ο τίτλος χάθηκε στις λεπτομέρειες για την ομάδα του Άκη Μάντζιου, στην τελευταία φάση και ενώ οι Θεσσαλονικείς έπαιξαν 20 λεπτά με αριθμητικό μειονέκτημα.

Πάλεψαν φιλότιμα και «λύγισαν» μια ανάσα πριν την παράταση, σε «νεκρό χρόνο», χωρίς χρονικά περιθώρια αντίδρασης.

Όσο παιζόταν «11 με 11», υπήρχε σχετική ισορροπία και στο πρώτο μέρος ο Άρης έδειχνε διαβασμένος, με το παιχνίδι στα μέτρα του.

Αρκετά «σβηστός», όπως και ο Παναθηναϊκός, με balance, υπομονή, κλειστούς διαδρόμους και χωρίς περιττά ρίσκα. Ελάχιστες φάσεις εκατέρωθεν. Ο Άρης είχε καλές ευκαιρίες, αρχικά με την κεφαλιά του Φαμπιάνο (μεγάλη επέμβαση του Λοντίγκιν) και τον Μορόν, όπως και μια με τον Ζαμόρα στο δεύτερο.

Αναθάρρησε με… Κώτσιρα, αλλά για πολύ λίγο

Η αποβολή του Κώτσιρα στο 51΄ έδωσε boost και μεγαλύτερη πίστη στους «κιτρινόμαυρους», ανέτρεψε αριθμητικές και ψυχολογικές ισορροπίες.

Άρχιζε να κερδίζει μέτρα ο Άρης στο γήπεδο και να το πιστεύει παραπάνω. Κυκλοφόρησε τη μπάλα και δεν έδειχνε καθόλου παθητικός.

Σύντομα όμως η ζυγαριά ήρθε στα… ίσια. Και από τη ζέστη, γύρισε ξανά στο… κρύο ο διακόπτης.

«Φωνάζει» για Φραπάρ – «Εφιαλτικό» 6λεπτο

Ο Άρης διατύπωσε έντονα παράπονα για τη Γαλλίδα ρέφερι Στεφανί Φραπάρ, ειδικά για τις αποβολές, κυρίως για την πρώτη του Νταρίντα με δεύτερη κίτρινη, για μαρκάρισμα στον Αράο (στη δεύτερη ο Ζουλ βρίσκει ψηλά με το πόδι πέφτοντας, εκτός φάσης, τον Μπακασέτα).

Με τον Θόδωρο Καρυπίδη να… κυνηγά τη ρέφερι στο φινάλε, μετά από έναν φτωχό ποιοτικά τελικό, «φορτωμένο» με σκοπιμότητα στη σκακιέρα της τακτικής από τους δυο πάγκους για την τελική επικράτηση και δεδομένα αρκετή ένταση.

Στο 65΄ ήρθε η φάση του Νταρίντα, στο 70΄ η απευθείας κόκκινη του Ζαν Ζουλ. Ένα 6λεπτο-καταστροφή, όπου έδειξε να γκρεμίζεται ό,τι χτιζόταν μέχρι εκείνο το σημείο.

Ο Άρης έχασε τη γη κάτω από τα πόδια του, με ένα ισχυρό σοκ και δυο απανωτά χτυπήματα, στην ψυχολογία αρχικά αλλά και αγωνιστικά-τακτικά. Με δυο παίκτες από τον ίδιο χώρο και με πολλά τρεξίματα.

Παρά το προσωρινό «μούδιασμα» και μια δεκάλεπτη νευρικότητα, που ήταν απόλυτα φυσιολογική, η ομάδα του Άκη Μάντζιου βρήκε ξανά, γρήγορα, το… μυαλό της. Με σωστή νοοτροπία και πάλι, όπως είχε μέχρι τις δυο δικές του αποβολές, ηρέμησε ξανά, μετά το μεσοδιάστημα προσαρμογής.

Το «πήγε» όσο… πήγαινε, αλλά…

Το πάλεψε κόντρα στις αντιξοότητες, με την καλύτερη δυνατή διαχείριση. Με το πλάνο που είχε εκπονήσει τους τελευταίους 2.5 μήνες, όταν γνώριζε ότι θα παίξει τελικό με τον Παναθηναϊκό και ότι το Κύπελλο ήταν η προτεραιότητα, σε σχέση με τα playoffs, όπου πάλι άφησε το στίγμα του (νίκη με Παναθηναϊκό και ΠΑΟΚ, ισοπαλία με Ολυμπιακό, ενώ την ΑΕΚ την είχε «μπλοκάρει» νωρίτερα στη σεζόν, σε δυο θεσμούς).

Το ήθελε πολύ και ουδείς μπορεί να το αμφισβητήσει. Το «πήγε» όσο… πήγαινε. «Επιβίωσε» στο… ροντέο μέχρι ενός σημείου, αλλά όχι μέχρι τέλους. Η αλήθεια είναι ότι η ομάδα του Μάντζιου, με αριθμητικό μειονέκτημα, πιέστηκε σε τρεις περιπτώσεις πριν το γκολ στο τελευταίο δεκάλεπτο.

Η γενική αντιμετώπιση του ματς, ως μεγάλη εικόνα, ήταν αρκετά ώριμη και μεστή, αλλά στο μεγάλο διακύβευμα, του τροπαίου και του ευρωπαϊκού εισιτηρίου, δεν έμελλε να βαφτούν κιτρινόμαυρα. Εννοείται ότι υπήρχαν και «ψεγάδια», αλλά η προσπάθεια έγινε, η ζωή συνεχίζεται και τα δάκρυα πρέπει να στεγνώσουν σύντομα, στο μέτρο του εφικτού.

Ο Άρης καλείται άμεσα να μαζέψει τα κομμάτια του, να σηκώσει κεφάλι και με μεγαλύτερο πείσμα να προετοιμάσει μια πιο επιτυχημένη σεζόν. Όχι μόνο από πλευράς διεκδίκησης τροπαίων, αλλά και από τη σκοπιά της επιστροφής σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις το ταχύτερο δυνατό, μέσα από σωστές επιλογές.