Bloggers

Conference League: «Μου ταιριάζεις, σου ταιριάζω»

31.05.24 | 18:07

Είναι εύκολο και μάλλον «φτηνό» να προσπαθείς να απαξιώσεις μια τόσο μεγάλη επιτυχία, όπως αυτή που σημείωσε ο Ολυμπιακός κατακτώντας το Conference. Να κάνεις λόγο για «φάρδος», για «εύκολους αντιπάλους», για το γεγονός ότι ο τελικός έγινε στην Αθήνα ή να θυμίζεις τα περί «Milko Cup» που έλεγαν κάποτε παράγοντες του Ολυμπιακού, προσπαθώντας να μειώσουν την πορεία του ΠΑΟΚ στο Conference, όταν είχαν φτάσει στους «8» πριν δυο χρόνια. Ή να τους «θυμίζεις» ότι δεν είναι πρωταθλητές Ευρώπης, ότι δεν πήραν το Champions League, αλλά την τρίτη τη τάξει διοργάνωση της ΟΥΕΦΑ, λες κι αυτό που κατάφερε ο Ολυμπιακός είναι κάτι μικρό ή ασήμαντο.  Ωραία η πλάκα και το πείραγμα, ο αθλητισμός έχει κι αυτό το κομμάτι αλλά ακόμα καλύτερη η παραδοχή και η αναγνώριση, όταν μια ομάδα πετυχαίνει κάτι τόσο σπουδαίο. Και όπως και να’χει, είναι άσχημο πράγμα η «χολή», τη στιγμή που ο άλλος πανηγυρίζει, γλεντάει, είναι στα ουράνια και ζει μια στιγμή που δεν θα ξεχάσει ποτέ.

Τα συστατικά της επιτυχίας

Όπως ακριβώς συνέβη και με την κατάκτηση του Euro 2004 από την Εθνική, έτσι ακριβώς και η επιτυχία του Ολυμπιακού είχε τα κατάλληλα συστατικά, στη σωστή δοσολογία – δεν γίνεται αλλιώς για να κάνεις κάτι τόσο υπερβατικό: είχε τον κατάλληλο αρχιτέκτονα, τον Ρεχάγκελ τότε, τον Μεντιλίμπαρ τώρα. Είχε πειθαρχία και προσήλωση στο πλάνο. Είχε συγκυρία και την κατάλληλη δόση τύχης. Είχε ήρωες που έκαναν το βήμα μπροστά και έγιναν πρωταγωνιστές της βραδιάς. Είχε τον Χαριστέα τότε, έναν «αναπάντεχο ήρωα» που έβαλε τα σημαντικά γκολ, είχε το Ελ Κααμπί τώρα, που έβαλε ένα τσουβάλι γκολ όλη τη χρονιά, 11 απ’ αυτά στη διαδρομή του Conference.

Ο Ολυμπιακός έκανε το ένα λάθος πίσω από το άλλο, μέχρι να κάνει το σωστό: άλλαξε τρεις προπονητές, πήρε κι έδωσε ένα σωρό παίκτες, βρέθηκε με καμιά 30ριά νοματαίους στου Ρέντη όπου άλλοι ήταν δηλωμένοι στην ευρωπαϊκή λίστα και άλλοι όχι, αντίκρυσε το γκρεμό κατάματα μετά το 1-4 από τη Μακάμπι. Κι εκεί που όλα έμοιαζαν μαύρα, που η χρονιά έμοιαζε τελειωμένη και όλοι σκέφτονταν ότι πρέπει με ηρεμία να μπουν οι βάσεις για τη νέα χρονιά, έγιναν δυο πράγματα που αποδείχθηκαν καθοριστικά: το πρώτο ήταν ότι ο Βαγγέλης Μαρινάκης κάλεσε τον Μεντιλίμπαρ για επέκταση της συνεργασίας τους αμέσως μετά το 1-4, καθώς είδε κι εκείνος, όπως όλοι, ότι γινόταν δουλειά στου Ρέντη, που δεν θα ήταν σωστό να ακυρωθεί από τη βαριά εντός έδρας ήττα. Στα «καπάκια», συνέβη το δεύτερο σημαντικό πράγμα της σεζόν: το 1-6 στη ρεβάνς της Σερβίας και η πρόκριση. Όχι επειδή ο αντίπαλος ήταν μεγαθήριο ή η έδρα καυτή – τίποτα από τα δυο δεν ίσχυε – αλλά διότι αποδείχθηκε ότι τίποτα δεν είναι απίθανο. Κι αν καταφέρεις να «γυρίσεις» από ήττα με 1-4 στην έδρα σου και να κερδίζεις με 6-1 στη ρεβάνς, όλα μπορούν να συμβούν. Όπως και συνέβησαν.

Η πορεία είχε πολύ Τζολάκη και Ελ Κααμπί και Έσε και Ποντένσε και Κάρμο και πολλούς ακόμα μικρούς ή μεγαλύτερους ήρωες. Πάνω απ’ όλα όμως, είχε πολύ Μεντιλίμπαρ, που ζήτησε από τους παίκτες του κι εκείνοι εφάρμοσαν όλα εκείνα τα πράγματα που είχε στο μυαλό του, αδιαφορώντας για το αν ο κόσμος ήθελε να βλέπει περισσότερο ή λιγότερο Ρέτσο, Φορτούνη, Όρτα ή Μασούρα – ο προπονητής έχει εικόνα από τους παίκτες του στις προπονήσεις όλης της εβδομάδας, σε αντίθεση με τον κόσμο που τους βλέπει μια ή δυο φορές την εβδομάδα.

Το Conference μας ταιριάζει γάντι

Όλες οι ελληνικές ομάδες ονειρεύονταν πάντα μια τρελή πορεία στο πρωταθλητριών ή Champions League. Ο Παναθηναϊκός το άγγιξε το όνειρο, πρώτα στο Ουέμπλεϊ, μετά φτάνοντας στον ημιτελικό με τη Λίβερπουλ και αργότερα με τον Άγιαξ. Αλλά από τότε μέχρι τώρα, δεν έχουν περάσει απλά πολλά χρόνια, αλλά έχουν αλλάξει πάρα πολύ οι ισορροπίες: οι πλούσιοι, έγιναν πολύ πλουσιότεροι, τα μπάτζετ τους εκτοξεύτηκαν, η ψαλίδα άνοιξε τόσο πολύ, που ούτε καν μπορείς να δεις τους πλούσιους συλλόγους από την Αγγλία, την Ισπανία, την Ιταλία, τη Γαλλία.

Το απαξιώναμε κάποτε και το ΟΥΕΦΑ, πριν ακόμα γίνει Europa. Δεν «μας έκανε», το σνομπάραμε, κυκλώναμε αποκλειστικά το Champions League, λες και είχαμε κατακτήσει καμιά δεκαριά ευρωπαϊκές κούπες και δεν μας έλεγε πια τίποτα. Γενικά, για κάποιο λόγο, ήμασταν πάντα «ποδοσφαιρικά ψηλομύτηδες», χωρίς να έχουμε σημειώσει επιτυχίες τέτοιες που να δικαιολογούν κάτι τέτοιο.  Με το ίδιο ακριβώς σκεπτικό δεν μας γέμισε το μάτι το Conference, που ξεκίνησε την «καριέρα του» πριν τρία χρόνια, μας φάνηκε κάπως «παρακατιανό» σε σχέση με τα δυο μεγαλύτερα «αδέλφια του». Αποδείχθηκε όμως έμπρακτα, πως ούτε παρακατιανό είναι αλλά ούτε και απλησίαστο. Και μέχρι οι ελληνικές ομάδες να μπορέσουν να «μεγαλώσουν» και να γίνουν πιο ανταγωνιστικές σε ευρωπαϊκό επίπεδο, τόσο που να μπορούν να «ζητάνε πράγματα» από το Europa ή και το Champions League, το Conference μπορεί να είναι οξυγόνο αλλά και «βιτρίνα» για να διαφημίσεις την πραμάτειά σου. Και επιπλέον, τα 16,5 εκατομμύρια που έβαλε στα ταμεία του ο Ολυμπιακός, δείχνουν ότι μπορεί να είναι και πολύ προσοδοφόρο για όποιον καταφέρει να φτάσει μακριά στη διοργάνωση.