Bloggers

Δεν είναι καθόλου αγχωτικό να είσαι Παναθηναϊκός…

22.02.24 | 13:17

Αυτό που έγινε το βράδυ της Τετάρτης στη Λεωφόρο, θα το μνημονεύουμε για πολλά χρόνια. Διότι αν το σενάριο που ξετυλίχθηκε στη Λεωφόρο, το είχαμε δει σε ταινία, θα λέγαμε «άσε μας ρε φίλε, το παρακάνατε!»: ένας ΠΑΟΚ καλύτερος στα 117 από τα 120 λεπτά της αναμέτρησης, με πλάνο που εφάρμοσαν οι παίκτες του Λουτσέσκου στο γήπεδο, με πάθος, με κυριαρχία στον χώρο του κέντρου.

Ένας Παναθηναϊκός που δεν έκανε καθαρή ευκαιρία μέχρι να φτάσουμε τρία λεπτά πριν το τέλος της παράτασης. Ένας τραυματισμός του Μπάμπα (περαστικά και γρήγορα ξανά κοντά μας), που άλλαξε τα δεδομένα – και αριθμητικά και ψυχολογικά.

Από εκείνο το σημείο και μετά, μόλις επανεκκίνησε ο αγώνας, ο ΠΑΟΚ – με 10 παίκτες πλέον – κλείνεται στην περιοχή του για να κρατήσει το 0-2, ο Παναθηναϊκός έχει την πρώτη του μεγάλη ευκαιρία με την κεφαλιά του Μαντσίνι και βρίσκει το γκολ από τον Λημνιό στην τελευταία φάση του αγώνα.

Για να συμβεί αυτό, ο Τερίμ έχει στείλει τον Αράο να παίξει σαν «σημαδούρα» στην κορυφή της επίθεσης και αυτό ακριβώς κάνει: υποδέχεται την κεφαλιά – πάσα του Γερεμέγεφ, «σπάει» τη μπάλα στον Λημνιό δίπλα του και μπαίνει το γκολ που στέλνει το ματς στα πέναλτι.

Ο σεναριογράφος βέβαια είχε κι άλλα κέφια: ο Ντραγκόφσκι έπιασε τρία πέναλτι – match balls, τρία πέναλτι δηλαδή όπου όποιο απ’ αυτά κι αν έμπαινε, οι παίκτες του ΠΑΟΚ, έπαιρναν την πρόκριση. Δεν ξέρω αν στις φλέβες του «Ντράγκο» τρέχει αίμα ή παραφλού, το θέμα είναι πάντως πως αυτό που κάνει ο Πολωνός κίπερ, είναι απ’ αυτά που λέμε ότι απλά «δεν γίνονται».

Έγιναν όμως και το γλίστρημα του Σαμάτα στην τελευταία εκτέλεση, που έστειλε τη μπάλα άουτ, σφράγισε την πιο αναπάντεχη, την πιο επική, την πιο συναρπαστική πρόκριση σε πέναλτι που έχουμε δει ποτέ.

Υπάρχει τελικά κάρμα;

Δεν μπορώ να το απαντήσω με σιγουριά – πάντως αν υπάρχει, «karma is a bitch» που λένε. Ο Ραζβάν Λουτσέσκου, είχε προετοιμάσει την ομάδα του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για το ματς αυτό και κυριολεκτικά «αγκάλιασε» μια πρόκριση, την οποία η ομάδα του σαφώς και άξιζε αγωνιστικά.

Αλλά η μπάλα δεν είναι ούτε σκάκι, ούτε δηλώσεις, ούτε έπαρση, ούτε αλαζονεία: πολλές φορές ο Ρουμάνος κόουτς έχει μιλήσει υποτιμητικά για τον Παναθηναϊκό, τον έχει απαξιώσει, τον έχει παρουσιάσει ως ευνοημένο από τη διαιτησία και τα κέντρα αποφάσεων.

«Χάλασε» τον κόσμο για το 2-2 του πρωταθλήματος στη Λεωφόρο, όπου ο Παναθηναϊκός ισοφάρισε στο 95’, σε ένα ματς όπου οι «πράσινοι» είχαν χάσει ένα τσουβάλι ευκαιρίες. Στην Τούμπα έκανε φασαρία για μια δεύτερη κίτρινη που έπρεπε να δει ο Γεντβάι, χωρίς ωστόσο να έχει πάρει καν πρώτη κίτρινη.

Μίλησε πρόσφατα για ένα πέναλτι που κέρδισε ο Παναθηναϊκός με τον Ατρόμητο, το οποίο ωστόσο δεν έγινε γκολ, άρα δεν αλλοίωσε κανένα αποτέλεσμα. Και έδειξε σίγουρος ότι η ομάδα του θα πάρει την πρόκριση στη ρεβάνς του κυπέλλου, λες και είχε κάνει καμία συμφωνία με το Θεό.

Η μόνη εύνοια που είχε ο Παναθηναϊκός το βράδυ της Τετάρτης, ήταν από την τύχη, από το πείσμα του Λημνιού κι από την ικανότητα και τη ρέντα του Ντραγκόφσκι – όλα τα άλλα είναι για λαϊκή κατανάλωση μιας οπαδικής μάζας, που κάτι καλό πρέπει να ακούσει μετά την ισοπαλία με την ΑΕΚ στην Τούμπα, την ήττα από τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό στο ίδιο γήπεδο και τον αποκλεισμό στα πέναλτι στη Λεωφόρο.

Μετά τα πανηγύρια, έρχεται η αυτοκριτική

Ελπίζω ότι τα πανηγύρια, τα τραγούδια, τα πριμ και τα γέλια τέλειωσαν για τον Τερίμ και τους παίκτες του το βράδυ της Τετάρτης. Διότι πέρα από τη χαρά της πρόκρισης, οφείλουν να προβληματιστούν για την εμφάνιση σε όλο το 90λεπτο και το μεγαλύτερο μέρος της παράτασης.

Ο Παναθηναϊκός είχε ελάχιστους διακριθέντες, η απουσία της τελευταίας στιγμής του Τσέριν μαζί με αυτή του Ρούμπεν λόγω καρτών «ξεδόντιασε» το κέντρο του, ο Μπακασέτας δεν ήταν σε καλό βράδυ και ο Μπερνάρ, που παίζει συνέχεια τον τελευταίο καιρό φάνηκε «άδειος» από δυνάμεις, ο Μλαντένοβιτς είχε πολλά προβλήματα από την πλευρά του και η μπάλα δεν έφτανε με τίποτα μπροστά, όπου ο Ιωαννίδης επίσης έδειξε να μην έχει ρυθμό, μετά από τόσες εβδομάδες που είναι εκτός.

Οι αλλαγές του Τερίμ «ζωντάνεψαν» κάπως την ομάδα, αλλά η πρόκριση ήρθε μέσα από «στιγμές» και όχι μέσα από πλάνο ή βελτίωση της εικόνας ή παραγωγή φάσεων.

Ο Τερίμ έχει «άστρο», αυτό είναι σίγουρο. Αλλά το άστρο σε πάει μέχρι τη Βηθλεέμ, αν είσαι ο Μπαλτάζαρ ή ο Μελχιόρ. Αν είσαι μια ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό και θέλεις να τερματίσεις στην κορυφή, χρησιμοποιείς ως «καύσιμο» αυτή την επική πρόκριση και τη μετατρέπεις σε ψυχολογική ώθηση.

Αρκεί από εδώ και πέρα να μην «ακουμπάς» στην τύχη ή το άστρο του Τερίμ, αλλά να ανεβάσεις κατακόρυφα την απόδοσή σου και να κερδίζεις τα ματς, χωρίς να ανεβάζουν οι φίλοι της ομάδας 200 σφυγμούς…