Bloggers

Εθνική Ελλάδας: Το γιατρικό στην… εθνική γκρίνια

22.03.24 | 12:54

Και τί δεν έχει ακούσει στο πέρασμα των χρόνων η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου. Μία γρήγορη ματιά στα τελευταία 20 χρόνια αρκεί για να μας πείσει ότι ο δρόμος είχε πάντα ως ηχητικό background την γκρίνια.

Έτσι, για να θυμούνται οι παλαιοί και να μαθαίνουν οι νέοι τότε που ανέλαβε τα ηνία της ο Ότο Ρεχάγκελ, άρχισαν από νωρίς τα “δεν κάνει”, “ο τύπος αυτοπροτάθηκε στην ΕΠΟ, που πάμε;” και τα “δεν τα πάει καλά με τους καλούς μας παίκτες”, “μα έδιωξε τον Γεωργάτο, είναι άσχετος;”. Έως ότου η ομάδα πέρασε στο Euro της Πορτογαλίας με τα γνωστά αποτελέσματα.

Το τιμημένο όμως δεν ήταν αρκετό για κάποιους: “Κοιμήθηκε ο θεός”, “δεν προσφέρουμε θέαμα”, “παίρνουμε τα παιχνίδια με μισό-μηδέν” και άλλες τέτοιες βαθιές ποδοσφαιρικές αναλύσεις που μας συνόδευαν και στις άλλες συμμετοχές του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος σε Παγκόσμιες και Ευρωπαϊκές διοργανώσεις.

Μετά το 2014, ήρθαν και οι δικαιώσεις, τα “σταλεγαγω”, τα “όλα ήταν μαγική εικόνα” (που μεταξύ μας, ναι, το να βλέπεις τον Θοδωρή Ζαγοράκη να σηκώνει την κούπα, ήταν μια εικόνα μαγική, απλώς όχι με την έννοια που της δίνουν εκείνοι).

Παρακολουθώντας χθες τον αγώνα της Ελλάδας με το Καζακστάν, σκεφτόμουν πως αυτό το σύνολο “τικάρει” πολλά μποξάκια στις ποδοσφαιρικές… απαιτήσεις των προηγούμενων ετών που ήθελαν:

-Μια ομάδα να παίζει θεαματικά. Αν κάποιος έβλεπε Netflix χθες κι έχασε το ματς, ας δει μόνο το 2ο γκολ και τις έξι πάσες που πέρασε η μπάλα μέχρι να βρεθεί στο πλεκτό από το κεφάλι του Πέλκα.

-Μια ομάδα που να έχει ποικιλία. Τέσσερα γκολ, τέσσερις διαφορετικοί σκόρερ, τέσσερις διαφορετικοί τρόποι να “γράψεις”.

-Μια ομάδα με όρεξη. Οι παίκτες μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο του OPAP Arena στο δεύτερο ημίχρονο, λες και ο πίνακας έγραφε 0-0, μην πω 0-1, με την λύσσα τους να σβήνει μόνο με το τελευταίο σφύρισμα του διαιτητή.

-Μια ομάδα με ταλέντο. Αλήθεια τώρα; Θα πρέπει να επιχειρηματολογήσουμε σε αυτό; Έστω. Πάμε πάλι. Αν κάποιος έβλεπε Netflix χθες, ας δει τις ασίστ του Μασούρα, ας δει τα κοψίματα του Μαυροπάνου, ας δει την εμφάνιση στα χαφ του Κουρμπέλη, ας δει Μπακασέτα και Μάνταλο πώς μοίραζαν το παιχνίδι. Για να μην το σποϊλάρω, ας δει και όλους τους υπόλοιπους και μετά να μας πει ποιος δεν αξίζει να φοράει το εθνόσημο.

-Μια ομάδα δεμένη. Έχει γίνει σχεδόν κλισέ να λέμε κάθε τόσο το πόσο καλό κλίμα επικρατεί στις ταξείς της ομάδας. Δεν θέλει μεγάλη παρατηρητικότητα για να διακρίνεις τα χαμόγελά τους κάθε φορά που συγκεντρώνεται η αποστολή.

Το βλέπεις στα βίντεο “παρασκηνίου” που βγαίνουν στα social media και που ξέρουμε πολύ καλά πως αν μη τι άλλο -εκεί τουλάχιστον- οι ποδοσφαιριστές δεν μπορούν να κάνουν “θέατρο”. Αλλά κυρίως το βλέπεις μέσα στο γήπεδο.

Στο πώς πανηγυρίζουν τα γκολ, στο πώς δείχνουν την στήριξή τους στον προπονητή, στο πώς αποθεώνουν ο ένας τον άλλον στις δηλώσεις.

-Μια ομάδα προσγειωμένη. Παρότι όλοι τους έχουν απόλυτη επίγνωση των ικανοτήτων τους, τα πόδια τους πατάνε γερά στο χορτάρι. Χαρακτηριστική ήταν άλλωστε, η αντίδρασή τους μετά την λήξη της αναμέτρησης.

Μια αγκαλιά, ένα χειροκρότημα στον κόσμο που γέμισε το γήπεδο και πάμε παρακάτω. Ούτε “όλε”, ούτε τρελοί πανηγυρισμοί, ούτε τίποτα. Το μυαλό τους είναι ήδη στην Γεωργία.

Αν λοιπόν, αυτή η ομάδα δεν είναι το απόλυτο αντίδοτο στην γκρίνια, δεν ξέρω ποια θα τα καταφέρει να γίνει ποτέ.

Και για να είμαστε δίκαιοι και σωστοί, ένα ποσοστό -όχι μικρό αν με ρωτάτε- σε αυτή την επιτυχία πρέπει να αποδωθεί στον Φαν Σχιπ. Ο Ολλανδός είχε δουλέψει πολύ σε όλα τα παραπάνω, όμως τα τότε αποτελέσματα δεν βοήθησαν στην παραμονή του.

Βοήθησαν όμως πολύ τον Πογιέτ, ο οποίος βρήκε ένα πρόσφορο, γόνιμο έδαφος για να κρατήσει την ομάδα σε ένα καλό επίπεδο και να της δώσει την απαραίτητη ανοδική ώθηση. Θα μπορούσες να το πεις και ομαδική δουλειά.