Έτσι είναι η Ρεάλ και πως να την αλλάξεις

02.06.24 | 08:03

Ο νεαρός προπονητής της Ντόρτμουντ Έντιν Τέρζιτς έκανε το καλύτερο κοουτσάρισμα που μπορούσε στον τελικό αλλά ως γνωστόν, το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα στο οποίο αγωνίζονται δύο ομάδες και στο τέλος κερδίζει η Ρεάλ.

Η πιο βαριά φανέλα του πλανήτη

Το 2018 στο Κίεβο, την προηγούμενη ημέρα του τελικού του Champions League εκείνης της σεζόν με τη Ρεάλ απέναντι στη Λίβερπουλ, όσοι δημοσιογράφοι βρισκόμασταν στο στάδιο για να παρακολουθήσουμε τη συνέντευξη Τύπου του Κλοπ, είχαμε τη δυνατότητα στη συνέχεια να μπούμε στις κερκίδες για να δούμε ένα απόσπασμα από την προπόνηση της Ρεάλ Μαδρίτης. Λίγα λεπτά μετά την άφιξή μας και ενώ οι παίκτες της «βασίλισσας» είχαν αρχίσει την προθέρμανση, από την κεντρική κερκίδα του σταδίου άρχισαν να μπαίνουν μέλη της επίσημης αποστολής των Μαδριλένων.

Ήταν από τους διοικητικούς της ομάδας, μέχρι φροντιστές, ανώνυμοι με κοστούμια, επίσημοι καλεσμένοι όπως φαίνονταν από τον σύλλογο και εμφανώς συνδεδεμένα άτομα με την ομάδα από διάφορα πόστα. Για κάποιο λόγο που κανείς μας αρχικά δεν ονόμασε, όσοι κάθονταν μαζί μας, δίπλα μας αλλά κι εμείς οι ίδιοι, σιγήσαμε, κοιτούσαμε με ένα δέος οποιονδήποτε εκπροσωπούσε τη Ρεάλ κοντά μας και κάπως σα να «ψαρώσαμε» απότομα κι έπεσε μια σιγή στις κερκίδες. Ήταν ένα κλίμα που επιβλήθηκε αθόρυβα και απότομα από τους «ψηλομύτες» εισβολείς, το κλίμα που ονομαζόταν «κύριοι τώρα σιωπάστε όλοι, μόλις μπήκε η Ρεάλ».

Αυτό το πέπλο του δέους που απλώθηκε στο γήπεδο δε θα το ξεχάσω ποτέ. Ήταν μπροστά στα μάτια μου η χειροπιαστή απόδειξη ότι οι σύλλογοι παγκοσμίως είναι «η Ρεάλ και όλοι οι υπόλοιποι». Η πιο βαριά φανέλα στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο συνδέεται από το βράδυ του Σαββάτου με το ρεκόρ του 15ου τίτλου της πρωταθλήτριας Ευρώπης- αυτή τη φορά απέναντι στη Ντόρτμουντ, τις δύο προηγούμενες, και το 2018 και το 2022 απέναντι στη Λίβερπουλ του Κλοπ. Αν δεν το ζήσεις δεν μπορείς να το καταλάβεις, πόσο το μέγεθος του συλλόγου Ρεάλ Μαδρίτης καθυποβάλλει κάθε αντίπαλο – όπως έγινε και στο Γουέμπλεϊ με θύμα τη Μπορούσια του ταλαντούχου Τέρζιτς. Δεν είναι μύθος, είναι πραγματικότητα.

Η υπέρβαση της Μπορούσια και ο κυνισμός της Ρεάλ

Και μόνο η παρουσία της Ντόρτμουντ στον τελικό του Γουέμπλεϊ ήταν έκπληξη στην εφετινή σεζόν, αφού πολλοί σιγοψιθύριζαν ότι μπορεί να δούμε την πιο σπάνια στιγμή της χρονιάς σε έναν πιθανό τελικό Ρεάλ – Παρί, όταν ο Εμπαπέ θα έπρεπε να νικήσει την μελλοντική ομάδα του, φορώντας τη φανέλλα των Γάλλων. Όμως, η Ντόρτμουντ με το παιχνίδι της στον τελικό απέδειξε ότι δεν ήταν ένας κομήτης αλλά μια καλοδουλεμένη από τον προπονητή της γερμανική ομάδα με τέλεια οργάνωση στο γήπεδο, διάβασμα κάθε λεπτομέρειας στο παιχνίδι της μεγάλης της ανιτπάλου, ένα αριστουργηματικό πρώτο ημίχρονο και πολλές ευκαιρίες. Κάποιοι έλεγαν μέσα τους «ρε λες να;» αλλά οι πιο μυημένοι, όταν το ημίχρονο έληξε χωρίς η ομάδα του Αντσελότι να δεχθεί γκολ, σκέφτηκαν ότι η ιστορία θα επαναληφθεί. Είναι ιερόσυλο να λες ότι η Ρεάλ παίρνει τους τίτλους γιατί είναι «τυχερή’. Η Ντόρτμουντ κάνοντας την υπέρβαση του πρώτου ημιχρόνου να παίξει στα ίσια τη Ρεάλ, «έσκασε». Οι παίκτες της έφτασαν στα σωματικά και ψυχολογικά όριά τους. Είναι πολύ εύκολο από τον καναπέ σου να λες τυχερή τη Ρεάλ γιατί με τον κυνισμό της παίρνει τις νίκες όταν ο αντίπαλος παίζει καλύτερα.

Η Ρεάλ εξουθενώνει τον αντίπαλό της για να παίξει αυτός καλά. Τον διαλύει και στη συνέχεια με δύο χτυπήματα τον κερδίζει όπως έκανε με τον Καρβαχάλ και τον πυραυλοκίνητο Βινίσιους. Κάποιοι παίκτες της Ντόρτμουντ άντεξαν λίγο παραπάνω – κυρίως ο επιθετικός της Φίλκρουγκ. Αλλά ο επίσης καλός Ράϊερσον που έπεφτε πάνω στον Βινίσιους στο δεύτερο ημίχρονο κατάλαβε τι σημαίνει εφιάλτης από τον Βραζιλιάνο, ο Ελβετός γκολκίπερ Κόμπελ δε μπορούσε να γίνει «τιραμόλα» και στα δύο γκολ όπου δεν είχε ευθύνη, ο Ρόις μπήκε αργά περισσότερο τιμητικά, και πάνω απ’ όλα, ως αποτέλεσμα της σωματικής και ψυχολογικής καταπόνησης που σου επιφέρουν αυτοί οι τρομακτικοί παίκτες της βασίλισσας, παίκτες της Ντόρτμουντ με λίγες ποδοσφαιρικές παραστάσεις όπως ο Σλότενμπεργκ και ο Μάατσεν λύγισαν μπροστά στα ποδοσφαιρικά μεγαθήρια που φοράνε τη φανέλα των μερένχες.

Η Ρεάλ δε σε νικάει, σε εξουθενώνει για να σε νικήσει. Κι εσύ νομίζεις ότι έχεις κάνει την εμφάνιση της ζωής σου απέναντί της αλλά βασικά έχεις διαλυθεί για να τη φτάσεις. Ακόμη και στις λεπτομέρειες των συλλόγων – ότι η Ντόρτμουντ του 1997 εκπροσωπήθηκε από έναν δικό της μύθο τον Καρλ Χάιντς Ρίντλε και η Ρεάλ εκπροσωπήθηκε από έναν μύθο ολόκληρου του πλανήτη, τον Ζινεντίν Ζιντάν, ακόμη και από το ότι ο Τόνι Κροος που έκανε ένα μέτριο παιχνίδι πήρε το έκτο Champions League της καριέρας του και ο Κάρλο Αντσελότι που έκανε στο πρώτο ημίχρονο ένα μέτριο κοουτσάρισμα πήρε το πέμπτο της δικής του καριέρας, απλά σταματάς να λες ανοησίες ότι «η Ρεάλ είναι τυχερή» και απλά υποκλίνεσαι.