Euro 2024: Τα όμορφα φαβορί όμορφα καίγονται

01.07.24 | 16:30

Το βατερλό της Ιταλίας και το παρ’ ολίγον αντίστοιχο της Αγγλίας – των δύο προηγούμενων φιναλίστ – έδωσαν το στίγμα της νέας εποχής. Οι «μεγάλες σχολές» και οι «βαριές φανέλες» θα είναι «γράμμα κενό» στη νέα εποχή του ποδοσφαίρου αν δεν εκσυγχρονιστούν. Αλλιώς, καληνύχτα ζωή.

Η θλίψη για την Ιταλία

Ουδείς θέλει να βλέπει ζωντανούς οργανισμούς να ψυχορραγούν. Και κυρίως, δε θέλει, τον πεσμένο να τον χτυπάει σαδιστικά, για να πάει στον άλλο κόσμο μια ώρα αρχύτερα. Γι’ αυτό και η αποκαθήλωση της Εθνικής Ιταλίας στο εφετινό EURO προκάλεσε κυρίως θλίψη και όχι χαιρεκακία – και γιατί άλλωστε; Από αυτή τη στήλη οι Ιταλοί έχουν αποκληθεί «καθηγητές του στυλ» και έχουν υπηρετήσει αυτόν τον ρόλο ολόκληρες δεκαετίες έναν αιώνα τώρα στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Αλλά τα σημάδια είχαν φανεί νωρίτερα κιόλας, πριν την κατάκτηση του τίτλου στο Ουέμπλεϊ και είχαν φανεί ξεκάθαρα από τους αποκλεισμούς στα τελικά του Μουντιάλ.

Η Ιταλία δεν περνάει κρίση προπονητών ούτε ο κύριος υπεύθυνος για την εικόνα της είναι ο Σπαλέτι. Η Ιταλία περνάει κρίση γενιάς παικτών που όμως δεν είναι τυχαία ούτε συγκυριακή. Είναι αποτέλεσμα μιας ύπουλης αλλοίωσης του DNA των συλλόγων της που έφτασαν να έχουν αλλοδαπούς ιδιοκτήτες και fund στο τιμόνι ομάδων με ιστορία και με ποδοσφαιρική παράδοση. Η Εθνική Ιταλίας εφέτος είχε μονάδες αξιόλογες μόνο στην άμυνα. Από τη μέση και μπροστά χώλαινε σε ποιότητα, σε ταλέντο, σε κλάση. Οι φουρνιές των μεγάλων παικτών που σημάδεψαν το παγκόσμιο ποδόσφαιρο φορώντας την κομψή φανέλα της «Σκουάντρα Ατζούρα», δεν τη φορούσαν μόνο για κομψότητα αλλά υποστήριζαν με την κλάση τους και τους τίτλους που ακολούθησαν –τέσσερα Μουντιάλ και δύο ευρωπαϊκά, για να μην ξεχνιόμαστε. Δεκαετίες η Ιταλία διδάσκει ότι η έννοια βαριά φανέλα κατακτήθηκε και δεν προβλήθηκε ως κεκτημένο προς προπαγάνδα. Κάτι σαν το αντίστοιχο σε συλλόγους με τη Μίλαν, τη Γιουβέντους, την Ίντερ και τη Ρόμα. Ή αν αλλάξουμε χώρα, κάτι σαν την απόλυτη «βαριά φανέλα» του κόσμου, τη Ρεάλ. Αυτά δεν είναι σχήματα λόγου, είναι κατακτήσεις τίτλων και παίκτες με οντότητα – ποιος θα ξεχάσει την Ιταλία του ’70 στο Μεξικό ή αυτή του ’82 στην Ισπανία, με «ιερά τέρατα» που φορούσαν τη φανέλα με το ιταλικό εθνόσημο.

Και τώρα τι; Τώρα η ιταλική ομοσπονδία καλείται να κάτσει μαζί με τους συλλόγους και να διαμορφώσει μια πολιτική όπου τον πρώτο λόγο θα έχουν οι Ιταλοί ποδοσφαιριστές –δεν αρκεί να βγαίνει μια στις τόσες ένας Καλαφιόρι. Και να διδαχτούν από τις αντίστοιχες ομοσπονδίες – τη γερμανική και την ισπανική πώς οι σύλλογοι στις χώρες αυτές υπηρετούνται από παίκτες γηγενείς. Αλλιώς, αριβερντέρτσι Ιτάλια.

Η Αγγλία σαν τη βασιλική οικογένεια

Σαν τους «γαλαζοαίματους» στη χώρα τους, οι Άγγλοι ζουν ανέκαθεν με τις δάφνες του παρελθόντος και το περιβόητο και, πλέον εκνευριστικό «it’s coming home».

Το «παλάτι» στην αγγλική κοινωνία υπάρχει για να συντηρείται ο μύθος είτε ο Κάρολος είναι άρρωστος είτε η Μέγκαν δημιουργεί πρωτοσέλιδα είτε στους γάμους και στις κηδείες των μελών της βασιλικής οικογένειας οι Άγγλοι συρρέουν στους δρόμους και στα πάρκα για να εκφράσουν το δέος τους για τον θεσμό – όχι για τα πρόσωπα. Έτσι και η Εθνική Αγγλίας είναι θεσμός ακόμα και αν καταλήξει, ποδοσφαιρικά, να γίνει ένα «άδειο μύδι» που θα λοιδωρείται και θα ψάχνει δικαιολογίες για να σταθεί μέσα στο εξελισσόμενο περιβάλλον του ποδοσφαίρου που θέλει ταλέντα, κοουτσάρισμα, παίκτες, ειλικρίνεια και όχι το σκουριασμένο επιχείρημα του θεσμού και της «μήτρας του ποδοσφαίρου» με το οποίο θρέφονται γενιές και γενιές στο νησί. Ίσως να έπρεπε να έλθει ένας οδυνηρός αποκλεισμός από τη Σλοβακία για την ακατανόητη, τεχνικά, ομάδα της Αγγλίας που πήρε το φιλί της ζωής από τον μόνο μπαλαδόρο της, τον Μπέλιγχαμ και συνεχίζει κόντρα στη ροή των αγώνων του EURO.

Η ορμή της και η υποχρέωση να πετύχει την οδήγησαν στην πρόκριση-έκπληξη και τώρα έχει μπροστά της μια ακόμα αποστολή-καρμανιόλα, απέναντι –οποία μοίρα!- στην ομάδα που πέταξε έξω το άλλο «τοτέμ», την Ιταλία, δηλαδή την Ελβετία του Μουράτ Γιακίν. Μια Εθνική ομάδα που δεν έχει κερδίσει τους Άγγλους εδώ και 43 χρόνια, από τα προκριματικά του Μουντιάλ του ’82. Αλλά και την Ιταλία είχε να την κερδίσει 31 χρόνια και τελικά την στρίμωξε στο καναβάτσο και την έστειλε σπίτι της. Είναι αυταπόδεικτο λοιπόν ότι οι παραδόσεις και οι συνήθειες και οι φανέλες, έιναι όπως λέμε στην αργκό, «last year». Τα φαβορί πεθαίνουν στον αέρα ελεύθερα και δυνατά. Τα αουτσάϊντερ χαμογελάνε και ψιθυρίζουν «αφήστε τους νεκρούς να προχωρούν». Αν δεν αλλάξουν, τότε θα πεθάνουν και στ’ αλήθεια. Και απλώς θα κλαίμε τον μακαρίτη.