Bloggers

Γαλανόπουλος: Γέννημα-θρέμμα ΑΕΚ!

28.12.24 | 18:54

Όταν ο Τάσος Πάντος του Ολυμπιακού είχε ρωτηθεί σε μια συνέντευξη για κάτι που του έκανε εντύπωση όταν έπαιξε ως αντίπαλος της Λίβερπουλ στο Άνφιλντ απάντησε: «Μου έκανε εντύπωση ότι κατά την αναγγελία της 11άδας της Λίβερπουλ όλος ο κόσμος μετά από κάθε όνομα παίκτη που ακουγόταν φώναζε ρυθμικά Γκά-ρα-χερ. Μπορεί το όνομα που αναγγελλόταν από τα μεγάφωνα να ήταν μεγαλύτερο, όμως αυτοί φώναζαν όλοι μαζί Γκά-ρα-χερ. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση γιατί συνέβαινε αυτό, όμως έμαθα ότι συνέβαινε σε κάθε ματς γιατί ο Γκάραχερ ήταν από την Ακαδημία της Λίβερπουλ, άρα ήταν για αυτούς ο καλύτερος, ο δικός τους άνθρωπος».

Στην Ελλάδα, σε ότι αφορά τη μεγάλη εικόνα, δεν έχουμε αυτή την κουλτούρα. Βασικά ως επί το πλείστον δεν έχουμε καμία κουλτούρα σχετική με το κανονικό ποδόσφαιρο πέραν του δεσίματος με την ομάδα μας όταν αυτή κερδίζει και με τις ακριβές μεταγραφές που μας κάνουν «να μη βλέπουμε κανέναν».

Υπάρχουν όμως και οι εξαιρέσεις. Οι περιπτώσεις παικτών που αποτελούν εξαιρέσεις, αλλά και οι περιπτώσεις περίγυρου των ομάδων που αποτελούν την εξαίρεση σε ότι αφορά στη γενικότερη προσέγγιση. Για να μην τα πολυλογώ, η περίπτωση του Γαλανόπουλου με την ΑΕΚ ήταν μια τέτοια ιστορία, από την καλή κι από την ανάποδη.

Τα όσα έγιναν από εκείνο το αδιάφορο απόγευμα στη Νέα Σμύρνη που έκανε το ντεμπούτο στα play-off, την πρώτη ευρωπαϊκή συμμετοχή στο Ζοφρουά Γκισάρ με τη Σεντ Ετιέν, το πρώτο γκολ με τον Λεβαδειακό στη βροχερή Καλογρέζα μέχρι σήμερα που πήρε το αεροπλάνο για την Κύπρο, μου φαίνονται μια αιωνιότητα.

Πήρε την ευκαιρία από τα χέρια του Στέλιου Μανωλά

Είναι ιδιαίτερη περίπτωση ο Κωστάκης για πολλούς λόγους. Όλη η ΑΕΚτζήδικη πορεία του είναι μια ωραία ιστορία. Πολλές φωτογραφίες, στιγμές ζωής. Δεν είναι μικρό πράγμα για έναν παίκτη που παίζει σε επαγγελματικό επίπεδο στις μέρες μας να έχει φορέσει μόνο ένα σήμα στην καρδιά μέχρι σήμερα εδώ και 15 χρόνια. Από τα μικρά τμήματα της ΑΕΚ μέχρι την πρώτη ομάδα. Και δεν είναι μικρό πράγμα να πήρε την ευκαιρία από τα χέρια του μοναδικού -τεράστιου- ποδοσφαιριστή που φόρεσε μόνο τη φανέλα της ΑΕΚ. Του Στέλιου Μανωλά.

Από την Καλογρέζα μέχρι το Ζάγκρεμπ

Αλλά από φωτογραφίες ζωής άλλο τίποτα, όμως. Τα δυο πρωταθλήματα, τα δύο Κύπελλα, τα κλάματα στην άδεια Ριζούπολη στο ματς με τη Λάρισα μπροστά στην κάμερα του συνδρομητικού καναλιού, την… αλαφιασμένη υπογραφή του συμβολαίου με το μπλουζάκι της προπόνησης στα τότε γραφεία στο Μαρούσι αφού μίλησε απευθείας με τον Μελισσανίδη. Τι στιγμή και αυτή… Την πρώτη φορά που πάτησε το γρασίδι της Φιλαδέλφειας καταχειροκροτούμενος από τον κόσμο που πάντα τον αντιλαμβανόταν ως «το δικό μας παιδί», το ιστορικό γκολ στο Ζάγκρεμπ με το μαύρο περιβραχιόνιο στη σφιγμένη γροθιά του, το δακρυσμένο βλέμμα στον ουρανό το καλοκαίρι όταν έχασε τον πατέρα του.

Τραυματισμοί, στεναχώριες, μόνιμη πάλη και επιστροφή

Και πολλές πικρές φωτογραφίες ζωής, όμως. Τραυματισμοί, κόντρα τραυματισμοί. Αστράγαλοι, τένοντες, λεπτές επεμβάσεις, χαμένες σεζόν, επιστροφές και κόντρα επιστροφές. «Άντε να κάνει προετοιμασία φέτος ο Κωστάκης» και ξανά τραυματισμός και ξανά πίσω. Πάντα όμως σκυλί μαύρο, με πείσμα να επιστρέφει και να παλεύει με υπομονή καμήλας. Μια φορά είχε επιστρέψει από πολύμηνη απουσία για τραυματισμό στο πόδι και στην επιστροφή του έβγαλε τον ώμο του σε ένα ματς στη Ριζούπολη. Μιλάμε για σοβαρή γκίνια, αλλά πάλι επέστρεψε, πάλι το πάλεψε, δεν εγκατέλειψε ποτέ.

Το μούδιασμα για το τέλος της διαδρομής

Είναι λίγο οξύμωρο ως προς την όλη ιστορία το γεγονός ότι αφήνει την ΑΕΚ σε ένα timing που είναι καλά για πρώτη φορά μετά από καιρό από πλευράς τραυματισμών, όμως οι προπονητές και τα υψηλού επιπέδου στελέχη που έχει το club στο ποδοσφαιρικό του κομμάτι ξέρουν καλύτερα τι είναι καλό και τι όχι για τις ομάδες, την εξέλιξή τους και το γκρουπ. Εγώ αυτό που ξέρω ως ένας τύπος που θεωρεί «δικούς του» συναισθηματικά μόνο τους παίκτες που προέρχονται από την Ακαδημία της ΑΕΚ ή είναι ΑΕΚτζήδες και ζούσαν με το όνειρο που είχα και εγώ μικρός, είναι ότι «μούδιασα» για το τέλος της διαδρομής του Κωστάκη στην ομάδα. Κάτι σαν «δεν υπάρχει πλέον κανένας δικός μας στην ομάδα». Όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ το «δικός μας» τουλάχιστον. Πλέον η ΑΕΚ μετράει… μηδέν δικά της «προϊόντα», από την Ακαδημία της στην πρώτη ομάδα. Πρόβλημα, τόσο ουσιαστικό όσο και συναισθηματικό.

Όπως και να έχει, ότι γράφει δεν ξεγράφει. Στα ίδια μέρη θα συναντηθούμε… Καλή συνέχεια φίλε!