ΑΕΚ

Γεννημένη από τις στάχτες της ιστορίας

13.04.24 | 11:47

Η ΑΕΚ δεν είναι φυσικά η μοναδική ελληνική ομάδα που είχε μεγάλους παίκτες. Ούτε η μοναδική ομάδα στη χώρα που έπαιξε ωραίο ποδόσφαιρο. Είναι όμως εκείνη που οι ιστορικές αναφορές για τις μεγάλες στιγμές ποδοσφαιρικής ποιότητας που χάρισε στο εγχώριο κοινό, είναι περισσότερες και πιθανόν αρκετά δυσανάλογες σε σχέση με τους τίτλους που κατέκτησε, οι οποίοι θα μπορούσαν να ήταν και περισσότεροι. Όμως δεν ήταν.

Πότε λόγω του αυτοκαταστροφικού της DNA, πότε λόγω των διοικητικών προβλημάτων που συχνά πυκνά την ταλαιπωρούσαν για δεκαετίες ολόκληρες, πότε εξαιτίας της αδικίας που δεδομένα υπέστη, απέχοντας για πολλά χρόνια από τα κέντρα αποφάσεων που ελέγχονταν από τους παραδοσιακούς ανταγωνιστές της.

Η κουλτούρα της Φιλαδέλφειας

Στη Νέα Φιλαδέλφεια καλλιεργήθηκε μια ποδοσφαιρική κουλτούρα που αρκετοί ζήλεψαν εντός συνόρων και πολλοί -ανεξαρτήτως συλλογικών προτιμήσεων- πλήρωσαν εισιτήριο για να τη θαυμάσουν από κοντά στα χρόνια της αθωότητας. Τα κατορθώματα σπουδαίων παικτών ατομικά και συγκεκριμένων εκδοχών της ΑΕΚ πιο συνολικά που αποτύπωσαν τη συγκεκριμένη ποδοσφαιρική κουλτούρα, είχαν ως αποτέλεσμα να περάσει αυτή από γενιά σε γενιά. Είχε από παλιά και εξακολουθεί να έχει, ποδοσφαιρικό κοινό η ΑΕΚ.

ΑΕΚ σημαίνει επίθεση

Η ΑΕΚ είναι μια αμιγώς επιθετική ομάδα, καλομαθημένη να διαθέτει στη μεσοεπιθετική και επιθετική μηχανή της την αφρόκρεμα της εγχώριας και όχι μόνο αγοράς. Ενδεχομένως σε αυτό να οφείλεται το γεγονός πως έγινε η πρώτη ελληνική ομάδα που κατάφερε να εφαρμόσει με επιτυχία το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο σε δύο σημαντικές περιόδους της ιστορίας της: Τη δεκαετία του ’70 και στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Οι συγκεκριμένες δυο εκδοχές της ΑΕΚ ήταν στην ουσία αυτές που κατάφεραν να θεριέψουν το βεληνεκές του συλλόγου.

Για να είμαστε πιο ακριβείς το πρώτο «μπαμ» είχε γίνει επί προεδρίας Νίκου Γκούμα, όταν η ΑΕΚ έφυγε από τα στενά όρια του απλού και ταλαιπωρημένου προσφυγικού συλλόγου, πηγαίνοντας στο επόμενο βήμα: «Μια από τις μεγαλύτερες ελληνικές ομάδες».

Μια κιτρινόμαυρη «σφήνα» στο άλλοτε δίπολο

Τεράστιους παίκτες έφεραν στην Ελλάδα κι άλλοι. Τα παραδείγματα είναι τόσα πολλά σε βαθμό που ακόμα και για μια απλή αναφορά τους θα χρειαζόμασταν πάπυρο. Ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός, ακόμα και ο ΠΑΟΚ είτε διεκδικούσε τίτλους ή όχι, ακόμα και ο Άρης και ο Πανιώνιος. Η λογική της ΑΕΚ είχε μια σημαντική διαφορά: Κατάφερνε να φέρνει μεγάλους παίκτες, να φτιάχνει μεγάλες ομάδες και να διεκδικεί σε μόνιμη βάση τίτλους μπαίνοντας σφήνα στο δίπολο Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός, παρότι σχεδόν ποτέ δεν βρισκόταν στην ίδια καλή οικονομική κατάσταση με τους δύο παραδοσιακούς ανταγωνιστές της. Πάντα οι άλλοι είχαν τα περισσότερα λεφτά, πάντα η ΑΕΚ ήταν πιο αδύναμη εκτός των τεσσάρων γραμμών και καταδικασμένη να παλεύει με τους δαίμονες της (διοικητικά προβλήματα) ακόμα και σε περιόδους που κένταγε στο τερέν.

Από τα χρόνια του Μπάρλου μέχρι σήμερα, πάντα κάπως έβρισκε τον τρόπο

Η ΑΕΚ, όμως, έβρισκε πάντα τον τρόπο ανεξαρτήτως συνθηκών. Είτε επειδή ο Μπάρλος είχε «κολλήσει» το… μικρόβιό και την ερωτεύτηκε ερχόμενος από τον Άρη και πληρώνοντας για να φέρει ότι καλύτερο υπήρχε, είτε επειδή ο Ντούσκο ανακάλυπτε τον Σαβέβσκι από τη μέση του ποδοσφαιρικού πουθενά, τον Τσάρτα, τον Κασάπη, τον Τιμούρ και τα άλλα παιδιά. Είναι τόσα πολλά αυτά τα «είτε» που κράτησαν την ΑΕΚ όρθια γιγαντώνοντας το ποδοσφαιρικό της ανάστημα, που θα ξημερωθώ εγώ γράφοντας και εσείς διαβάζοντας.

Σημασία έχει πως η ομάδα αυτή, με τα όσα ιστορικά εξωαγωνιστικά κομμάτια κουβαλάει γενικότερα, απέκτησε με την πάροδο των δεκαετιών και μια ποδοσφαιρική, ξεκάθαρη, ταυτότητα. Το επιθετικό DNA που έφερε πολλά μεσημεροαπογεύματα ωραίου ποδοσφαίρου και τη μοιραία μετατροπή των οπαδών της σε ζητιάνους της καλής μπάλας. Για αυτό το λόγο, το κοινό της ΑΕΚ δεν θα είναι ποτέ ένα εύκολο κοινό. Γιατί πάντα στο μυαλό του ο πήχης θα είναι σε δυσθεώρητα ύψη, εκεί που το έφτασαν οι καλύτερες ΑΕΚ που έχει ζήσει ο καθένας ανάλογα με την εποχή του.

Ο ένας αιώνας ιστορίας τη βρίσκει εκεί που πρέπει, όπως πρέπει

Ο ΑΕΚτζής πάντα θα βρει κάτι να πει, έναν λόγο να προβληματιστεί. Αυτή την περίοδο όμως είναι χαρούμενος. ΟΚ, δυο αποτελέσματα στο ποδόσφαιρο μπορούν να στραβώσουν, μπάλα είναι, δε γίνεται να τα ρυθμίζεις όλα σε αυτή τη ζωή. Σημασία όμως έχει ότι ο σύλλογος βρίσκεται στο επίπεδο που έπρεπε να βρίσκεται με τη συμπλήρωση των 100 χρόνων ιστορίας.

Ποδοσφαιρικά, με έναν καλό και σταθερό προπονητή, με έναν σταθερό κορμό και παίζοντας ένα δύσκολο, απαιτητικό και πάνω από όλα επιθετικό και σύγχρονο ποδόσφαιρο. Σπουδαία όλα αυτά γιατί τόσο η ΑΕΚ όσο και ο ΑΕΚτζής, μάτωσαν στα χρόνια της υπομονής μέχρι να βρεθεί ο Αλμέιδα.

Σαν υποδομές, δεν το συζητάμε καν. Ποτέ η ΑΕΚ δεν είχε τόσες υποδομές. Υπερσύγχρονο γήπεδο στο μοναδικό μέρος στη γη που η ομάδα αυτή είναι ο εαυτός της, στη Νέα Φιλαδέλφεια. Ένα γήπεδο ζωντανό καθημερινά, πόλος έλξης και θεματικό για να πορεύεται κάθε μέρα χέρι-χέρι το κλαμπ με την ιστορία του. Όσοι επισκέπτονται το γήπεδο, θέλουν δε θέλουν «ζουν» με αυτή. Αλλά δεν είναι μόνο η Φιλαδέλφεια. Είναι και τα Σπάτα. Τρία γήπεδα συν το «Σεραφείδειο» και υπό κατασκευή ξενοδοχείο. Σπουδαία όλα αυτά και σημαντικό να θυμόμαστε πως πριν από μια 20ετία όλη κι όλη η περιουσία της ΑΕΚ ήταν ένα πούλμαν και κάτι μπάλες.

Ποτέ μην ξεχάσεις την πυξίδα!

Η ΑΕΚ είναι εκεί που πρέπει, λοιπόν. Τα έχει όλα για να πάει ακόμα πιο μπροστά και η λογική λέει ότι θα το κάνει. Πλέον οι πιθανότητες είναι ξανά υπέρ της. Ένα μόνο δεν πρέπει να χάσει και η Φιλαδέλφεια θα τη βοηθάει πάντα σε αυτό: Την πυξίδα. Αυτή που δείχνει πάντα την Ανατολή και διδάσκει πως αυτή η ομάδα έχει κάτι ξεχωριστό. Δεν έχει αιώνιο αντίπαλο, δεν είναι το αντίθετο κάποιας άλλης ομάδας. Είναι μια ομάδα γεννημένη μέσα από τις στάχτες της ιστορίας, ένα ζωντανό σύμβολο.

Χρόνια πολλά!