Bloggers

Γκέλα είναι, θα περάσει…

18.02.24 | 13:33

Το «Χ» με τη Λαμία ήταν η πρώτη «γκέλα» επί εποχής Τερίμ. Η ήττα στην Τούμπα στο πρωτάθλημα ή η ισοπαλία εκτός με την ΑΕΚ δεν θεωρούνται γκέλες -ντέρμπι ήταν και μάλιστα εκτός έδρας.

Αλλά η ισοπαλία με τη Λαμία εντός, στο συγκεκριμένο χρονικό σημείο και με ένα βατό πρόγραμμα απλωμένο στα πόδια του Παναθηναϊκού μέχρι το τέλος της κανονικής περιόδου, που θα μπορούσε να τον φέρει επικεφαλής της κούρσας στα play-offs (με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ψυχολογία και τη διάθεση ολόκληρου του οργανισμού του Παναθηναϊκού), ήταν αναπάντεχη.

Τι έφταιξε; Καταρχάς, η Λαμία: μια καλά δουλεμένη ομάδα, με έναν σοβαρό προπονητή, ένα σύνολο με ποδοσφαιρικές αρχές που προσπαθεί να παίζει στο μάξιμουμ αυτού που μπορεί. Ο Λεωνίδας Βόκολος έφτιαξε μια ομάδα με παίκτες που «πέταξαν» οι άλλες ομάδες (Κυριάκος Παπαδόπουλος και Τζανετόπουλος στο κέντρο άμυνας, Τζανδάρης στα χαφ), με έναν επιθετικό που για κάποιο λόγο κανένας «μεγάλος» δεν θεώρησε αρκετό για το ρόστερ του (Καρλίτος), με καλό τερματοφύλακα και ένα σωρό «εργάτες», πρόθυμους να θυσιαστούν υπηρετώντας το πλάνο.

Και αυτό, είναι ένα πραγματικό κατόρθωμα για μια ομάδα, η οποία τα προηγούμενα χρόνια πάλευε απλά να παραμείνει στην κατηγορία.

Μόνο που η «ευθύνη» της Λαμίας είναι η μια όψη του νομίσματος. Η άλλη, η πιο μεγάλη ευθύνη, βαραίνει τον Παναθηναϊκό. Σκεφτόμουν αν στους «πράσινους» έφταιξαν περισσότερο οι απουσίες που υπήρχαν πριν το ματς (Ιωαννίδης, Μπακασέτας, Τσέριν, Αράο, Γέντβαϊ), αυτές που του προέκυψαν στα πρώτα λεπτά (Βέρμπιτς, Χουάνκαρ), το μυαλό των παικτών που ήταν κάπως στραμμένο στη ρεβάνς με τον ΠΑΟΚ, η κούραση κάποιων παικτών που παίζουν συνέχεια τον τελευταίο καιρό (Μπερνάρ, Ρούμπεν), ακόμα και η γεμάτη Λεωφόρος μετά από δυο μήνες και η ανάγκη ή το άγχος να ευχαριστήσουν τον κόσμο.

Ίσως να ήταν λίγο απ’ όλα αυτά, ίσως να έφτιαξε και η αίσθηση του «άτρωτου», του «ανίκητου» που έχει αποκτήσει η ομάδα τις τελευταίες εβδομάδες: όπου ακόμα και με τον Ακαϊντίν φορ ή τον Κώτσιρα «δεκάρι», με όποιες συνθήκες και όποιες απουσίες ή αναποδιές, έβρισκε τον τρόπο να πάρει αυτό που ήθελε, είτε αυτό ήταν πρόκριση στο κύπελλο, είτε νίκες στο πρωτάθλημα.

Μόνο που αυτή τη φορά η νίκη δεν ήρθε – κι ας κατέγραψε η στατιστική καμιά 25αριά τελικές. Δεν ήρθε κι ας είχε ο Παναθηναϊκός δυο δοκάρια και κραυγαλέες ευκαιρίες μέχρι το βάθος των καθυστερήσεων. Κυρίως δεν ήρθε, διότι έχασε δυο σημαντικά πράγματα του χαρακτήρα και της ποδοσφαιρικής του προσωπικότητας: το πρώτο, ήταν το αμυντικό του φίλτρο.

Η Λαμία σε τρεις ευκαιρίες έβαλε δυο γκολ και θα μπορούσε στο τετ-α-τετ του Τσιλούλη να βάλει και τρίτο. Κι όλο αυτό, το χρεώνεται κυρίως το κέντρο της άμυνας, που απέτυχε να σταματήσει τη βόλτα του Καρλίτος στο πρώτο γκολ και να κάνει μια τυπική κεφαλιά απομάκρυνσης στο δεύτερο, παρότι και περισσότεροι ήταν οι «πράσινοι» αμυντικοί και ψηλότεροι.

Ούγκο και Ακαϊντίν δεν ανταποκρίθηκαν στα καθήκοντά τους – παρότι έχουν ξαναπαίξει μαζί – και φαντάζομαι ότι η εικόνα τους θα βάλει μεγάλο προβληματισμό στον Τερίμ: πώς να ξαναχαλάσει το δίδυμο Αράο – Γέντβαϊ; Και μήπως τελικά έχει αδικήσει τον Σέκνεφελντ;
Η αμυντική αρρυθμία, ήταν ο ένας «φταίχτης».

Ο άλλος, ήταν η «θολούρα» στον τρόπο που ο Παναθηναϊκός εκδήλωσε τις περισσότερες επιθέσεις του, από τη στιγμή που ισοφαρίστηκε σε 2-2 και μέχρι το τέλος. Κυρίως σέντρες είχε το μενού και σουτ έξω από την περιοχή, απ’ όποιον τύχαινε να βρίσκεται στη γειτονιά: τον Κώτσιρα, τον Ρούμπεν, τον Λημνιό, ακόμα και τον Ακαϊντίν.

Σουτ, όπου τα περισσότερα μαρτυρούσαν άγχος, αγωνία, μέχρι και απελπισία. Κι όλα αυτά, παρόλο που και τα δύο γκολ είχαν έρθει από πλαγιοκοπήσεις, από τις εμπνεύσεις του Μαντσίνι (ασίστ στο πρωτο γκολ, σπάσιμο στον Βαγιαννίδη για τη σέντρα που έφερε το δεύτερο) και προφανώς αυτού του τύπου το παιχνίδι ήταν το αντίδοτο στην καλά οργανωμένη και ικανή στο ψηλό παιχνίδι άμυνα της Λαμίας.

Εν τέλει, έχασε βαθμούς αλλά δεν έχασε και τίποτα φοβερό και τρομερό ο Παναθηναϊκός κόντρα στη Λαμία – με πρόκριση επί του ΠΑΟΚ, το κέφι θα επανέλθει στη θέση του. Κι αν η ισοπαλία αυτή λειτουργήσει και λίγο «διδακτικά», αν καταλάβουν όλοι ότι ένα ματς δεν το κερδίζεις χωρίς να παίξεις όπως πρέπει, όποιος κι αν είναι ο αντίπαλος κι ότι ο μέγιστος βαθμός συγκέντρωσης δεν απαιτείται μόνο στα ντέρμπι αλλά παντού και πάντα, τότε ο Παναθηναϊκός ίσως να μην «κλωτσήσει» άλλους βαθμούς μέχρι το φινάλε της κανονικής περιόδου.

Και να μπει στα play-offs αγωνιστικά και ψυχολογικά έτοιμος για να κατακτήσει αυτό που επιθυμεί τόσο πολύ.