Bloggers

Η μπάλα μπορεί να… περιμένει

12.08.24 | 21:40

Αν με ρωτούσατε τώρα «Για ποια ανατροπή θα πλήρωνες όσα όσα;», η απάντηση θα ήταν μία και μοναδική

Πιστεύω πήγε το μυαλό σας στην ΑΕΚ, ναι αυτό θα ήταν το φυσιολογικό, αλλά με όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ώρες στην Αττική, θα έλεγα χωρίς δεύτερη σκέψη «Να ανατρέψουν το εις βάρος τους -και τόσο εις βάρος όλων εδώ που τα λέμε- οι πυροσβέστες στον αγώνα κόντρα στη φωτιά».

Μόλις δύο 24ωρα πριν, όλοι οι ποδοσφαιρόφιλοι περιμέναμε πώς και πώς αυτή την εβδομάδα για να δούμε αν η ΑΕΚ μπορεί να γυρίσει το 3-1 από τη Νόα, αν ο Παναθηναϊκός μπορεί να πληρώσει με το ίδιο νόμισμα του 1996 τον Άγιαξ, και αν ο ΠΑΟΚ θα βρεθεί ακόμα πιο κοντά στους ομίλους του Champions League.

Όμως, από εχθές το μεσημέρι, η έγνοια μας πήρε μια άλλη, πολύ απότομη στροφή κι έχει ανέβει προς Ντράφι, Διόνυσο, Πεντέλη, Βριλίσσια (δεν το πιστεύω και πού το γράφω, Βριλίσσια, ω θεοί). Όλα τα άλλα έχουν καθίσει για λίγο στην άκρη. Φαντάζομαι ότι αύριο ναι, πολλοί θα είναι αυτοί που εκεί κατά τις 8.30 θα ανοίξουν την τηλεόραση για να δουν την αναμέτρηση του πρωταθλητή Ελλάδος με την Μάλμε. Και την Πέμπτη κατά τις 9.30 το βράδυ σε πολλά σπίτια και καφετέριες θα ακουστεί το «έλα γύρνα το τώρα να δούμε τι γίνεται και στο άλλο».

Αλλά τώρα, να πεις τι; Είμαι σίγουρη πως και οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές των ελληνικών ομάδων είναι με τα κινητά στα χέρια, άλλοι για να ενημερωθούν και άλλοι για να σιγουρευτούν ότι είναι ασφαλείς οι δικοί τους άνθρωποι. Όπως είμαστε σχεδόν όλοι.

Ας ελπίσουμε πως από αύριο θα έχουμε περισσότερη διάθεση για μπάλα, πιο καθαρό μυαλό και κυρίως πιο καθαρή ατμόσφαιρα.

ΥΓ1: Για να μπορώ αυτή την ώρα να πληκτρολογώ στο laptop μου και να γράφω αυτό το κείμενο, σημαίνει ότι είμαι ασφαλής. Ότι το σπίτι μου δεν κινδυνεύει, ότι η οικογένειά μου δεν τρέχει να σωθεί από τις φλόγες και ότι γύρω μου δεν ακούγονται κραυγές αγωνίας βγαλμένες από την ατέρμονη προσπάθεια για επιβίωση. Και είμαι ευγνώμων γι’ αυτό το -κατά άλλες συνθήκες- αυτονόητο.

Για να διαβάζετε κι εσείς αυτό το κείμενο από μια αντίστοιχη ή άλλη ηλεκτρονική συσκεύη υποθέτω (και κυρίως εύχομαι) πως βρίσκεστε κι εσείς σε μια ανάλογη θέση και κατάσταση.

Έχοντας βρεθεί στη θέση των κατοίκων της βορειοδυτικής Αττικής, το 2021, με το σπίτι μας να σώζεται κυριολεκτικά στις καθυστερήσεις από τους εθελοντές αφού οι φλόγες είχαν μόλις προλάβει να κάψουν δύο δέντρα από την αυλή μας, έχω να πω πως ναι, σημασία μεγάλη έχει να σωθούν οι ανθρώπινες ζωές. Όμως καίγεται μεγάλο μέρος αυτής της ζωής, όταν βλέπεις να έχει χαθεί η οικεία σου, οι οικείες των φίλων σου, η καθημερινότητά σου, το μέρος σου, το δάσος που μεγάλωναν τα παιδιά σου, τα ζώα που μεγάλωναν στο δάσος. Αν, λέω αν, έχετε κάποιον γνωστό, φίλο, συγγενή, που είδε την περιουσία του να γίνεται στάχτη, μην του πείτε «ναι, αλλά τουλάχιστον είσαι ζωντανός» γιατί δεν ξέρουμε μέσα του πόσο ζωντανός νιώθει στ’ αλήθεια.

ΥΓ2: Και για όλους όσοι λένε πως «τον χειμώνα οι πυροσβέστες κάθονται και παίζουν τάβλι», εμείς θα λέμε πάντα «μακάρι να κάθονται, να παίζουν τάβλι όλο το καλοκαίρι και να μην χρειαστούμε ποτέ την πολύτιμη όσο η ζωή υπηρεσία τους».