Bloggers

Η Ελλάδα αξίζει να πάει στο Euro

21.03.24 | 09:21

Στο μακρινό 1979, πιτσιρικάς, έβλεπα από την έγχρωμη τηλεόραση του γείτονα, το 1-0 επί της Σοβιετικής Ένωσης που μας έστελνε στα τελικά του Euro της Ιταλίας. Για πρώτη φορά στην ιστορία. Τώρα είναι η σειρά των πιτσιρικάδων του σήμερα στις οθόνες και στο γήπεδο. Κοινό σημείο, οι μπαλαδόροι κι ένας εμψυχωτής.

Ο Παναγούλιας και οι αστέρες

Όλα είναι μυθικά όταν είσαι ένα μικρό αγόρι που μαζεύει τα χαρτάκια για το άλμπουμ του, που βλέπει τους παίκτες σαν ημίθεους και τους αγώνες σαν 90λεπτο χτυποκάρδι. Το γκολ του Τάκη Νικολούδη στον αγώνα που έφερε την πρόκριση για τους καλύτερους της Ευρώπης δεν ήταν η μόνη στιγμή του αγώνα με τους τότε Σοβιετικούς. Ήταν η προσμονή από το πρωί του αγώνα, στις 12 Σεπτεμβρίου του 1979, με τις ειδήσεις να μιλάνε από νωρίς για το γεμάτο γήπεδο της Λεωφόρου όπου κάποιοι πήγαν από πολύ νωρίς να πιάσουν θέση στην κερκίδα, η ομάδα είχε προπονητή τον Αλκέτα Παναγούλια, μετρ στην ψυχολογία και τον πρώτο που πήγε την Εθνική και σε Euro και σε Μουντιάλ, και παίκτες όπως οι Κωνσταντίνου, Γούναρης, Φοιρός, Ιωσηφίδης,Καψής, Λιβαθηνός, Μαύρος, Γαλάκος, Δεληκάρης, Νικολούδης, Αναστόποπουλος, Αρδίζογλου. Τι μαρτυρά εκείνη η επιτυχία; Τη σημασία της φουρνιάς των αστέρων -είχε προηγηθεί η φουρνιά Δομάζου, Σιδέρη, Κούδα, Παπαιωάννου και λοιπών μεγαθηρίων που δεν προκρίθηκαν το 1976. Ας σκεφθεί κανείς ότι ο Κυράστας ήταν αναπληρωματικός! Και στα γήπεδα της Ιταλίας, οι εμφανίσεις ήταν αξιοπρεπείς- δεν είχαμε χτίσει όμως ακόμη το επίπεδο που μας έφερε στο έπος του 2004.

Ο Ρεχάγκελ και οι προσωπικότητες

Το πιτσιρίκι του 1979, που χοροπηδούσε στο κρεβάτι του για την πρόκριση στο EURO του 1980, να το, τώρα, να παρουσιάζει το 2004, καθημερινά από την τηλεόραση της NOVA, την εκπομπή για το EURO της Πορτογαλίας. Παίρναμε κάθε φορά που έπαιζε η ομάδα του Ρεχάγκελ, πίτσες για να παρακολουθήσουμε απλώς το ματς – να περάσει η ώρα – και στο τέλος παρουσιάζαμε την εκπομπή μεθυσμένοι. Όταν έφευγα από την Κάντζα έπεφτα πάνω σε αλαλάζοντες οπαδούς στη Μεσογείων, που μαζεύονταν σε κάθε πρόκριση μετά τη φάση των ομίλων. Η μεγαλύτερη έκπληξη στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου όπως σωστά έχει χαρακτηριστεί, βασίστηκε σε έναν εκπληκτικό μαέστρο, τον Ότο Ρεχάγκελ και προσωπικότητες με διεθνείς παραστάσεις που θύμιζαν σε ποιότητα εκείνους του 1980 αλλά είχαν αποκτήσει και την αυτοπεποίθηση να παίζουν στα ίσια όλους τους ξένους. Η αναλογία σε κλάση με τους παλιούς, δεν έλειπε. Προστέθηκε το «κοίταγμα στα μάτια» των αντιπάλων. Νικοπολίδης, Δέλλας, Καψής (υιός πλέον), Σεϊταρίδης, Φύσσας, Ζαγοράκης, Μπασινάς, Καραγκούνης, Τσάρτας, Νικολαίδης, Βρύζας, Γιαννακόπουλος, Χαριστέας και όλοι οι υπόλοιποι είχαν οντότητα στο γήπεδο, είχαν χαρακτήρα στα αποδυτήρια, πήραν την αύρα του Ρεχάγκελ κι έφτιαξαν μια ολόκληρη γενιά νικητών μέχρι το 2012. Κι αν ο Σάντος διαδέχθηκε τον Ρεχάγκελ, το μέταλλο ενέπνεε και εμάς ως δημοσιογράφους και τους πιτσιρικάδες για το δέος που τους προκαλούσαν -μέχρι και τώρα όπου εμφανίζονται αποθεώνονται. Κι ανάμεσα στα Euro, τα δύο Μουντιάλ του 2010 και του 2014. Και μετά, το «κλείσιμο του κύκλου».

Το γεμάτο γήπεδο ανταμοιβή της Εθνικής

Γιατί μας αρέσει η σημερινή Εθνική που θα παίξει με το Καζακστάν και ευχόμαστε και με τους επόμενους, την πρόκρισή της στη Γερμανία; Γιατί έχει αρχές όπως οι προηγούμενες που μας συγκίνησαν, έχει δέσιμο και οντότητα στο γήπεδο που το έδειξε και στο Nations League στον προκριματικό όμιλο, έχει προπονητή- εμπνευστή όπως είναι ο Πογέτ, που δεν κουβαλάει τις δάφνες των Ρεχάγκελ, Σάντος ούτε τη δαιμόνια αύρα του Παναγούλια, δεδομένης της εποχής, αλλά είναι ένας απόλυτα ποδοσφαιρικός τύπος που έχει κερδίσει τους διεθνείς. Και οι ίδιοι οι διεθνείς είναι καλοί ποδοσφαιριστές. Οι σημερινοί 20άρηδες που τους ακολουθούν στο Instagram δεν είχαν γεννηθεί το 2004. Θα γεμίσουν το γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας, γιατί παραδέχονται την αξία των παικτών μας. Χωρίς καμία οπαδική προτίμηση -πάνε, προ πολλού αυτά, ευτυχώς. Τους αρέσει ο Βλαχοδήμος, ο Μαυροπάνος, ο Τσιμίκας, ο Γιαννούλης, ο Γιακουμάκης, ο Κουλιεράκης, ο Κωνσταντέλιας, ο Μάνταλος,ο Πέλκας, ο Τζόλης, ο Παυλίδης, ο Μασούρας, ο Ιωαννίδης, ο Μπακασέτας και οι υπόλοιποι. Ο σημερινός 20άρης βρίσκει τους παίκτες μας τίμιους και ικανούς, με καριέρα είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό που αξίζει χειροκροτήματος, με καλές εμφανίσεις απέναντι σε όλους τους αντιπάλους, με ποδοσφαιρικές παραστάσεις υψηλού επιπέδου και καλό προφίλ επίσης εκτός γηπέδων -ας μην ξεχνάμε το τελευταίο. Βρίσκει τον Πογέτ ειλικρινή, δεμένο με την ομάδα, φιλόδοξο, παθιασμένο. Πιστεύει ότι θα βρεθούμε στη Γερμανία. Κλείνω τα μάτια και μπαίνω στη θέση των μικρών παιδιών. Θυμάμαι τον εαυτό μου το 1979. Όλα είναι μυθικά, όταν είσαι ένα μικρό αγόρι που μαζεύει τα χαρτάκια για το άλμπουμ του, που βλέπει τους παίκτες σαν ημίθεους και τους αγώνες σαν 90λεπτο χτυποκάρδι. Καλή επιτυχία.