Bloggers

Η νίκη δεν εξηγείται μεταφυσικά, μόνο ποδοσφαιρικά…

11.10.24 | 13:19

Θα μπορούσε να είναι μια μίνι σειρά των τριών επεισοδίων στο Netflix.

«Πώς μια ομάδα Δαυίδ, πληγωμένη και καταρρακωμένη, νίκησε τον ποδοσφαιρικό Γολιάθ μέσα στο επιβλητικό σπίτι του;». Θα το βλέπαμε και θα ξενερώναμε με το happy end, γιατί «άσε ρε φίλε, το παρατράβηξαν, αυτά δεν γίνονται ποτέ!»

Στην πραγματικότητα ήταν κάτι που πριν από την έναρξη του αγώνα πιστεύαμε όλοι ενδόμυχα, και κανείς δεν τολμούσε να ομολογήσει ούτε στον ίδιο του τον εαυτό.

Δεν βλέπαμε άλλο αποτέλεσμα από τη νίκη. Αυτή η ομάδα, με την αδιανόητη συνθήκη που κλήθηκε να μπει στον αγωνιστικό χώρο του Wembley, έπρεπε να φύγει νικήτρια. Δεν υπήρχε άλλο αποτέλεσμα!

Δεν μπορούσαμε βέβαια να το εξηγήσουμε και να το δικαιολογήσουμε ποδοσφαιρικά, μόνο μεταφυσικά. Οι παίκτες του Ιβάν Γιοβάνοβιτς όφειλαν να φύγουν θριαμβευτές από το Λονδίνο κι ας μην βλέπαμε τον τρόπο μπροστά στα «Τρία Λιοντάρια».

Κι έτσι έγινε. Μόνο που η νίκη δεν ήρθε με κανέναν μεταφυσικό, ανεξήγητο, πέρα από τη (ποδοσφαιρική) λογική, τρόπο. Οι «γαλανόλευκοι» μπήκαν στο «ναό» και έφυγαν με τους τρεις βαθμούς παίζοντας την καλύτερη μπάλα που έχουμε δει έως τώρα από το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα.

Καμία τύχη, κανένα «αόρατο χέρι», κανένας θεός δεν συνέβαλλε στον θρίαμβο. Το ταλέντο, το πείσμα, η πίστη τους και η ήρεμη δύναμη του πάγκου που λέγεται Γιοβάνοβις έφεραν το πιο φυσιολογικό -με βάση την εικόνα του παιχνιδιού- αποτέλεσμα που θα μπορούσε να έρθει.

Καμία μεταφυσική εξήγηση

Όλοι μιλούν για την ελληνική ψυχή, για την ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρίσκονταν οι παίκτες, για την ώθηση που τους έδωσε η τραγική είδηση της απώλειας του Μπάλντοκ και ήταν ο Νο1 λόγος που ήθελαν να μην φύγουν με σκυμμένο το κεφάλι. Συμφωνώ με όλα.

Όμως αυτά από μόνα τους δεν σου δίνουν 2 γκολ (που μετράνε και άλλα τρία που σωστά ακυρώθηκαν) μέσα στην έδρα των Άγγλων. Όλα αυτά από μόνα τους δεν κρατούν έναν τέτοιο αντίπαλο στο μηδέν έως το 85’. Και κυρίως όλα αυτά από μόνα τους δεν σου δίνουν το νικητήριο γκολ στις καθυστερήσεις.

 

Δεν υπάρχει καμία μεταφυσική εξήγηση στον χθεσινό θρίαμβο. Είναι καθαρά ποδοσφαιρική: Όταν έχεις στην εστία έναν από τους καλύτερους τερματοφύλακες που λέει από το πρώτο λεπτό κιόλας στον Μπέλιγχαμ «θα πρέπει να προσπαθήσεις πολύ για να περάσεις την μπάλα από εδώ».

Όταν δεν ξεκινάει την επίθεση με ένα «ας κάνω ένα βολέ, κι άμα βρω, βρήκα», αλλά με ψύχραιμο built up αναγκάζοντας τον αντίπαλο να πιέζει από ψηλά συνεχώς και να τρέχει σε όλο το γήπεδο.

Όταν έχεις Κουλιεράκη και Μαυροπάνο στην άμυνα οι οποίοι πλέον όχι μόνο συνεργάζονται σαν να είναι ένα σώμα αλλά αποτελούν και μόνιμη επιθετική απειλή στην αντίπαλη εστία.

Όταν έχεις Γιαννούλη και Ρότα στα άκρα που όχι μόνο άντεχαν το πρέσινγκ των Άγγλων αλλά έβγαζαν την μπάλα στην επίθεση -επιτρέψτε μου την έκφραση- σαν σκυλιά. Μιλώντας για… σκυλιά, δεν ξέρω αν παρατήρησε κανείς το πρόσωπο του Σιώπη καθ’ όλη την διάρκεια της αναμέτρησης αλλά ήταν ο ορισμός του «κανείς σας δεν περάσει καλά απόψε.»

Μασούρας, Τζόλης και Κουρμπέλης, νόμιζες ότι είναι παραπάνω από ένας μέσα στο γήπεδο γιατί εκεί που αμύνονταν, ανοιγόκλεινες τα βλέφαρα και βρίσκονταν στην επίθεση.

Για τον MVP Παυλίδη δε, έχω να πω ότι έχω δει τόσες φορές τα δύο γκολ και ακόμα δεν έχω καταλάβει πώς κατάφερε -δις- να περάσει την μπάλα μέσα από τόσα πόδια και να την βάλει στα δίχτυα. Αλλά εκείνος ξέρει και αυτό μας φτάνει.

Γιατί είναι ο αρχηγός

Αφήνω για το τέλος τον Τάσο Μπακασέτα, διότι και χθες καταλάβαμε γιατί αυτός ο ποδοσφαιριστής είναι ένας πραγματικός αρχηγός. Βλέποντάς τον μέσα στο γήπεδο, είχες την εικόνα ενός παίκτη με κρύο αίμα, αποφασισμένου, σαν να μην είχε περάσει άυπνος το προηγούμενο βράδυ θρηνώντας για τον φίλο και συμπαίκτη του.

Όχι μόνο δεν ψάρωσε μπροστά στον Μπέλιγχαμ, αντίθετα, του είχε κάνει ένα τόσο ισχυρό mind game από το πρώτο ημίχρονο που ήταν ολοφάνερο ότι τον είχε επηρρεάσει και δεν τον άφηνε να παίξει με καθαρό μυαλό.

Με το τελικό σφύριγμα όμως, ήταν πάλι εκείνος που τους μάζεψε γύρω από τη φανέλα του Μπάλντοκ και άφησε τον εαυτό του να κατακλυστεί με όλα τα συναισθήματα τα οποία είχε αφήσει για 90 και κάτι λεπτά στα αποδυτήρια.

Και όπως γράφει το σάιτ της UEFA, «όσο κι αν προσπάθησε η Αγγλία με το ανορθόδοξο σχήμα της να κυριαρχήσει, τα εύσημα πήγαν τελικά στην Ελλάδα για την υπομονή, τον νου και το ένστικτο σκοραρίσματος.»

Τα λέμε την Κυριακή.