Bloggers

Η «ομίχλη» στο μυαλό του Αλμέιδα και η 11αδα της ΑΕΚ που κανείς δεν κατάλαβε

27.10.24 | 15:40

Βλέποντας το αρχικό σχήμα της ΑΕΚ κόντρα στον Πανσερραϊκό σκέφτηκα πόσο έξω -αλλά μιλάμε για πολύ έξω!- έπεσα όταν την προηγούμενη ημέρα προσπαθούσα να μαντέψω την βασική ενδεκάδα της ομάδας.

Από καθαρή περιέργεια -εντάξει και λίγο ψυχαναγκασμό- μπήκα να δω τί έγραφαν οι ρεπόρτερ της Ένωσης παραμονές της αναμέτρησης. Κι εκείνοι πέτυχαν ό,τι κι εγώ. Τον Στρακόσα και κανα δυο ακόμα. Και Ρότα έξω, και Πήλιος έξω, και Κοϊτά έξω, και Πινέδα έξω… Να μην τα πολυλογώ, είδαμε για ενδεκάδα σε πρώτη αποκλειστική και σε όλους μας γεννήθηκαν αμέσως μπόλικα ερωτήματα.

Σε μια πορεία που μέχρι στιγμής έχουν ήδη έρθει δύο γκέλες εκτός έδρας, σε ποιο σημείο ακριβώς θεωρήθηκε ότι το ματς στις Σέρρες προσφέρεται για τόσο δραστικές αλλάγές; Όταν η συγκομιδή των δύο προηγούμενων αγωνιστικών έχει αποφέρει μόλις έναν βαθμό στο σακούλι, για ποιον λόγο ο Ματίας Αλμέιδα δεν προτίμησε να φυσήξει και το γιαούρτι, όντας ήδη καμμένος από τον χυλό;

Λογικό να έχει το μυαλό του και στο επερχόμενο παιχνίδι με τον Άρη για το Κύπελλο Ελλάδος. Οι συγκεκριμένες χθεσινές ενδεκαδάτες επιλογές όμως, μας έδωσαν την αίσθηση ότι στην καλύτερη έχουν ήδη εξασφαλιστεί οι τρεις βαθμοί, στην χειρότερη «δεν βλέπουμε καν τον Πανσερραϊκό». Καμία από τις δύο σκέψεις όμως δεν στέκονται επουδενί σε οποιαδήποτε ποδοσφαιρική λογική. Και αν θέλετε να το πάμε και λίγο παρακάτω: είναι ή δεν είναι το πρωτάθλημα ο Νο1 ξεκάθαρος στόχος της ΑΕΚ; Είναι, ναι. Πώς είναι λοιπόν δυνατόν, να μην χρησιμοποιείς τον βασικό σου κορμό σε ένα ματς πρωταθλήματος παρά επιλέγεις να βάλεις παίκτες που είτε έχουν καιρό να παίξουν βασικοί, είτε δεν έχουν ξαναπαίξει μεταξύ τους, είτε και τα δύο μαζί.

Οι αλλαγές στο 2ο ημίχρονο και το σύστημα «μπείτε όλοι και παίξτε επίθεση», έδειχνε σε όλους εμάς τους απέξω, έναν πανικό κι ένα μπέρδεμα, που όσο δεν ερχόταν το γκολ, τόσο και μεγάλωναν. Όταν συνειδητοποίησαν όλοι το πόσο υποτιμήθηκε ο αγώνας με τον Πανσερραϊκό, ήταν πλέον πολύ αργά.

Και πηγαίνοντάς το λίγο παραπέρα, το σκεπτικό ήταν «θα μπουν ποδοσφαιριστές με λίγο χρόνο στα πόδια τους για να αποφορτιστούν οι άλλοι, οι οποίοι όμως θα χρησιμοποιηθούν στο παιχνίδι με τον Άρη;» (κάπου εδώ αφήνω στην άκρη τα περί «αποφορτισμού» τη στιγμή που μιλάμε για ένα (1) παιχνίδι την εβδομάδα και συνεχίζω) Και γιατί να μην υπάρχουν δύο κορμοί, ένας για το πρωτάθλημα κι ένας για το Κύπελλο; Δεν βοηθά αυτό περισσότερο στο δέσιμο των παικτών; στην εντός γηπέδου επικοινωνία, στην στοχοπροσήλωση;

Τις περισσότερες φορές, στο ποδόσφαιρο, το πιο απλό είναι και το πιο αποτελεσματικό. Αλλά εδώ είναι που υπάρχει πρόβλημα, κατά πώς φαίνεται. Η αξία, το έργο και η συνεισφορά του Πελάδο δεν τίθενται υπό αμφισβήτηση (τουλάχιστον όχι, από αυτό εδώ το blog). Ένα ερώτημα που μπορεί να μας απασχολήσει όμως είναι: κατά πόσο ο Αργεντίνος προπονητής έχει καθαρό μυαλό, ησυχία και ηρεμία για να μπορεί να λειτουργήσει τόσο αποτελεσματικά όσο εκείνος ξέρει;

Η αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος ήταν για εκείνον ένα πολύ ισχυρό τράνταγμα και παρά το γεγονός ότι ο Μάριος Ηλιόπουλος δείχνει σε κάθε ευκαιρία την αμέριστη στήριξή του στο πρόσωπο του τεχνικού, δεν σημαίνει ότι μπορεί άμεσα και με την ίδια αποτελεσματικότητα να δημιουργηθεί δεσμός εμπιστοσύνης και αγάπης κοινός με αυτόν την προηγούμενης διοίκησης.

Επιπλεόν, ο «τόσοι πολλοί ποδοσφαιριστές, τόσα λίγα ματς» γρίφος τον οποίο έχει κληθεί να λύσει φέτος ο Αλμέιδα σε συνδυασμό με την αδιανόητη -σε σχέση με όσα έχει καταφέρει- κριτική που του ασκείται, ίσως να τον έχουν φέρει σε μία φάση συναισθηματικής, εγκεφαλικής, επαγγελματικής και ό,τι θέλετε προσθέστε, ομίχλης.

Ακόμα δεν έχει μπει ο Νοέμβρης. Κι ενώ κάποιοι θα έλεγαν ότι «δυστυχώς έχει ήδη χαθεί το παιχνίδι», εγώ θα έλεγα «ευτυχώς, είναι ακόμα νωρίς. Έχεις τον χρόνο να το γυρίσεις».