Bloggers

Η ραψωδία του Μεντιλίμπαρ και η αλάνθαστη εκτέλεση της… μελωδίας του

10.05.24 | 01:00

Αυτή τη φορά το σχέδιο του Μεντιλίμπαρ προέβλεπε μια αμυντική λειτουργία μπετόν αρμέ από τα χαφ μέχρι και τον Τζολάκη, τέτοια που να μην μπορεί η Άστον Βίλα ούτε καν να δημιουργήσει ευκαιρία.

Το «μηδέν παθητικό», ο θησαυρός της ρεβάνς

Το μήνυμα του προπονητή του Ολυμπιακού για προσγείωση των παικτών του ενόψει της ρεβάνς με την Άστον Βίλα στο «Γ. Καραϊσκάκης», δεν ήταν μόνο θεωρητικό και ψυχολογικό αλλά είχε και χαρακτήρα ρεαλιστικής αντιμετώπισης των Άγγλων μετά το 4-2 στο Μπέρμπιγχαμ.

Ο Ολυμπιακός μπορεί να παρατάχθηκε με το θεωρητικά «ανοιχτό» 4-3-3 αλλά η ανασταλτική δουλειά των Έσε, Ιμπόρα, ακόμη και του Τσικίνιο, και στη συνέχεια των Κάρμο, Ρέτσου και η σταθερότητα του Τζολάκη δεν άφησαν την ομάδα του Έμερι να απειλήσει την ελληνική ομάδα που τελείωσε τον ημιτελικό σε ελληνικό έδαφος, με μηδέν παθητικό – κι αυτή ήταν πάλι μια σχεδιασμένη τακτική από τον Βάσκο στρατηγό του Ολυμπιακού.

Ακόμη και ο Φορτούνης έτρεξε «τα χιλιόμετρα της ζωής του» βοηθώντας σε περιπτώσεις να κυκλοφορεί η μπάλα όσο χρειαζόταν για να πάρουν ανάσα οι υπόλοιποι. Ο Ολυμπιακός ευτύχησε να βάλει γρήγορο γκολ που του έδωσε την άνεση να περιμένει τους Άγγλους, οι οποίοι όμως, νευρικοί και συχνά άτεχνοι, τελείωσαν το ματς με το άχρηστο ποσοστό κατοχής του 70% που δεν λέει τίποτα όταν το τελικό σκορ είναι 2-0 για την ελληνική ομάδα.

Η αλληλοκάλυψη και η σιγουριά των παικτών του Ολυμπιακού από τον οποίο δεν υπάρχει υστερήσας στην ιστορική βραδιά για τον σύλλογο του Πειραιά, έδιναν τον τόνο σε κάθε φάση ότι υπάρχει ένα «στοπ» λίγο έξω από την περιοχή ή και κοντά σ’ αυτήν , του Τζολάκη, και μέχρι εκεί. Κι αυτό έκοψε τα πόδια των παικτών του Έμερι.

Το φαινόμενο Ελ Κααμπί

Δεν είναι μόνο οι αριθμοί αλλά κυρίως είναι η ποδοσφαιρική ευφυία. Ναι, ο Ελ Κααμπί έβαλε συνολικά πέντε γκολ στους δύο ημιτελικούς, ναι έφτασε τα 32 στη σεζόν και έπιασε το ρεκόρ του Αλεξανδρή, όμως το χειροκρότημα πάει στις εμπνεύσεις του, την οξυδέρκειά του και το κοφτερό μυαλό απέναντι στην εστία.

Ο Ολυμπιακός ευτύχησε να αξιοποιήσει δύο Μαροκινούς επιθετικούς τα τελευταία χρόνια (Ελ Αραμπί, Ελ Κααμπί) που αποδείχθηκαν οι καλύτερες επιλογές που θα μπορούσε να έχει στο ρόστερ του. Ο Ελ Κααμπί έχει και δεξί και αριστερό πόδι με την ίδια άνεση απέναντι στον τερματοφύλακα, έχει το χρυσό άμεσο φαρμακερό σουτ που περιμένεις από κάθε επιθετικό κλάσης, και, ω του θαύματος, χρησιμοποιεί με μοναδική μαεστρία το κεφάλι του για να δημιουργήσει ευκαιρία ή γκολ.

Με κεφαλιές-πάσες στον εαυτό του έχει φτάσει να σκοράρει δύο φορές απέναντι στην Άστον Βίλα και ουκ ολίγες στο πρωτάθλημα. Σπάνιο χάρισμα για έναν επιθετικό που παίζει με το κεφάλι σα να χρησιμοποιεί το «κουντεπιέ» σα να κάνει κεφαλιά όπως άλλος θα έκανε πάσα με το πόδι.

Το έκανε πάλι στο δεύτερο γκολ για να βρεθεί στο τετ-α-τετ με τον Μαρτίνεθ και να εκτελέσει. Ο Ολυμπιακός αξιοποιώντας το παιχνίδι του στα μετόπισθεν προκειμένου να αισθανθεί τη σιγουριά του ότι δεν χάνει από τους αντιπάλους του, σε δύο αντεπιθέσεις, στη μία από την ασίστ του Κίνι και στη δεύτερη από την «ξεκούδουνη» ασίστ του Τζολάκη, ευτύχησε σε δύο ευκαιρίες να βάλει δύο γκολ.

Το τέλειο σενάριο για να πας στον τελικό. Οι Άγγλοι και στους δύο ημιτελικούς, έπεσαν σε όλες τις πιθανές παγίδες του Ολυμπιακού. Και ο Έμερι, ας το πούμε ξεκάθαρα, έχασε κατά κράτος από τον Μεντιλίμπαρ. Η συμπεριφορά του στα τελευταία λεπτά έδειχνε έναν θιγμένο εγωισμό που δεν περιμένεις σε αυτό το επίπεδο. Αλλά έτσι κι αλλιώς, η ιστορία έγραψε ένα αποτέλεσμα που δεν χωράει άλλες, ψυχογραφικές αναλύσεις.

Ήταν μία ακόμη ραψωδία του Μεντιλίμπαρ και μια αλάνθαστη εκτέλεση της μελωδίας του από τους παίκτες του – όλους ανεξαιρέτως.